Morgunblaðið - 06.11.2009, Qupperneq 39

Minningar 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. NÓVEMBER 2009
✝ Jóhann ÞórirAlfonsson fædd-
ist á Garðsstöðum í
Ögurhreppi í N-
Ísafjarðarsýslu 5.
desember 1930.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 25. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Alfons Hannesson, f.
í Stykkishólmi 3.
ágúst 1900, d. 13.
maí 1977, og Hans-
ína Kristín Hans-
dóttir úr Ögurhreppi, f. 5. nóv-
ember 1901, d. 16. september
1970. Jóhann Þórir var einn sjö
systkina, en hin eru Hannes sem
lést 2006, Benedikt Hans, búsett-
Frá 1942 var stjúpfaðir hennar
Matthías Knútur Kristjánsson frá
Stapadal í Arnarfirði. Eru þau öll
látin.
Jóhann Þórir og Margrét eign-
uðust eina dóttur, Guðríði sál-
fræðing, f. 22. september 1960, d.
6. október 1999.
Jóhann Þórir lauk prófi í hús-
gagnasmíði frá Iðnskólanum í
Reykjavík 1960. Árið 1962 flutti
fjölskyldan til Alexandríu í Virg-
iníu og síðar til Waldorf í Mary-
land í Bandaríkjunum og bjó þar
í hart nær 40 ár. Starfaði Jóhann
Þórir til að byrja með við smíðar,
þar til að þau stofnuðu sitt eigið
fyrirtæki JOMAR Construction
sem þau ráku þar til Jóhann Þór-
ir gat ekki unnið lengur vegna
Parkinsonveikinnar. Árið 2001
fluttu Jóhann Þórir og Margrét
aftur til Íslands og bjuggu fyrst í
Stapaseli 4 í Reykjavík og síðan í
Engihjalla 19 Kópavogi.
Útför Jóhanns Þóris verður
gerð frá Kópavogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
ur í Reykjavík,
Garðar, búsettur í
Kópavogi, Gunn-
hildur Soffía, búsett
í Reykjavík, Ásta
Sigríður, búsett í
Reykjavík, og Að-
alheiður Kristín, bú-
sett á Ferjunesi í
Villingaholtshreppi í
Flóa.
Jóhann Þórir
kvæntist 30. nóv-
ember 1957 Mar-
gréti Vigfúsdóttur
Alfonsson, f. í
Reykjavík 26. september 1931.
Foreldrar Margrétar voru Guð-
ríður Guðmundsdóttir frá Sól-
heimum í Hrunamannahreppi í
Árnessýslu og Vigfús Einarsson.
Í dag kveðjum við elskulegan mág
okkar og vin, Jóhann Þóri Alfonsson.
Við eigum margar góðar minning-
ar frá því að Þórir kom í fjölskyld-
una, enda mjög spennandi fyrir okk-
ur þegar stóra systir var búin að
finna lífsförunautinn.
Þórir var alltaf einstaklega natinn
og þolinmóður við okkur unglingana
og miðlaði okkur af margvíslegri
þekkingu sinni, aðstoðaði okkur oft
við heimaverkefnin og ekki skipti
máli hvort það voru tungumál eða
stærðfræði. Einnig þótti móður okk-
ar gott að fá aðstoð hans við að þýða
erlend hannyrðablöð. Þá voru þau
mörg kvöldin sem hann leiðbeindi
með filmuframköllun og síðan að
stækka myndirnar, sem var mjög
spennandi. Sóttum við í að koma til
þeirra á Kambsveginn þar sem var
þeirra fyrsta heimili.
Mikil gleði var þegar Guðríður
dóttir þeirra fæddist í september
1961 og ánægjulegt fyrir okkur að fá
að fylgjast með litlu frænkunni og
upplifa gleðina sem fylgdi henni. Það
var því mikill söknuður fyrir foreldra
okkar og okkur þegar fjölskyldan
fluttist vestur um haf 1962. En það
var reynt að halda sambandinu eins
vel og hægt var á þeim árum og síðan
farið í heimsóknir eins oft og mögu-
legt var. Alltaf var gott að koma til
þeirra og njóta einstakrar gestrisni
og þau voru mjög viljug að miðla okk-
ur því sem þau þekktu, var farið í
margar fróðlegar og skemmtilegar
skoðunarferðir enda margt að skoða.
Það var mikið áfall og sorg í október
1999 þegar einkadóttirin Guðríður
lést eftir hetjulega baráttu við illvíg-
an sjúkdóm.
Haustið 2001 fluttu Þórir og
Magga heim til Íslands eftir nærri 40
ára búsetu í Waldorf, Maryland í
Bandaríkjunum. Þá hafði Þórir þurft
að kljást við parkinsonsveikina frá
því um 1990. Síðustu tvö árin dvaldist
Þórir á Hjúkrunarheimilinu Sunnu-
hlíð og fékk þar frábæra aðhlynningu
sem ber að þakka. Tók hann veik-
indum sínum af miklu æðruleysi og
naut þar áfram einstakrar natni
Möggu sem gerði allt sem hún gat til
að létta honum lífið; féll varla úr dag-
ur að hún færi ekki til hans, enda
samband þeirra alla tíð mjög ástríkt
og fallegt. Þórir var sérstaklega
vandvirkur, yfirvegaður, og traustur
maður í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur. Það var alltaf gott að vera í
návist hans allt til hins síðasta, þó að
hann væri ekki fær um að tjá sig með
orðum heilsaði hann alltaf og kvaddi
með sínum fallega brosglampa í aug-
unum.
Elsku Magga, sorg þín er mikil og
biðjum við góðan Guð að gefa þér
styrk.
Blessuð sé minning Jóhanns Þóris.
Hann hvíli í friði.
Matthías Matthíasson, Guðrún
Matthíasdóttir og fjölskyldur.
Nú er Jóhann Þórir, eða Þórir eins
og hann var alltaf kallaður af fjöl-
skyldunni, kominn í Guðsríki.
Þórir ólst upp í stórum systkina-
hópi, eins og algengt var á þessum
tíma. Þau undu sér saman bæði við
leik og störf, enda var nóg að gera á
stóru heimili. Alfons faðir hans
stundaði sjóinn, er þau bjuggu á
Garðstaðagrundum. Til að afla
heimilinu tekna fór hann á vertíðar
m.a. suður með sjó. Hann var dug-
mikill og ósérhlífinn. Hansína móðir
Þóris sá um heimilið eins og siður
var, höfðu þau nokkrar kindur,
hænur og nytjagarð. Hún var kær-
leiksrík móðir og dagfarsprúð. Þótt
þau hjónin væru um margt ólík voru
þau samstiga og höfðu bæði sterka
trú.
Fjölskyldan flutti til Bolungar-
víkur þegar Þórir var þrettán ára.
Þar fermdist hann og vann við ýmis
störf, bæði til sjós og lands.
Um tvítugt flutti Þórir til Reykja-
víkur í leit að atvinnu, og fékk vinnu
hjá Hernum eins og svo margir. Síð-
an fór hann til Noregs þar sem hann
réð sig á flutningaskip og sigldi um
heimshöfin í rúm tvö ár.
Þá kom hann heim og fékk aftur
vinnu á Keflavíkurflugvelli. Um
svipað leyti kynntist hann Margréti
Vigfúsdóttur (kölluð Magga), eftir-
lifandi konu sinni. Séra Garðar
Svavarsson gaf þau saman í
Laugarneskirkju hinn 30. nóv. 1957.
Þau studdu hvort annað í blíðu og
stríðu, en Magga var einstaklega
ástrík eiginkona, svo eftir var tekið.
Haustið 1957 hóf Þórir nám í hús-
gagnasmíði hjá Húsgagnaverslun
Reykjavíkur. Sveinsstykki hans er
einstakur gripur, sem ber vott um
smekkvísi og vandvirkni. Þess má
geta að það kom snemma í ljós að
Þórir var flinkur að teikna.
Hinn 22. sept. 1960 fæddist þeim
dóttir, sem skírð var Guðríður (köll-
uð Gurrý). Var hún sérstaklega ljúft
barn og augasteinn foreldra sinna.
Fjölskyldan flutti búferlum til
Bandaríkjanna 1962. Þar bjuggu
þau í hartnær 40 ár, fyrst í Virginíu
og síðan í Maryland. Þórir stofnaði
byggingarfyrirtæki, ásamt konu
sinni. Hann byggði og seldi fullbúin
falleg hús, sem m.a. voru næstum
viðhaldsfrí að utan.
Kona mín, Ásta systir Þóris, fór í
heimsókn 1963. Hún var í Bandaríkj-
unum í tæpt ár og dvaldi aðallega hjá
Þóri og Möggu, en einnig á Long Is-
land, þar sem hún var við vinnu.
Þetta var henni mikil lífsreynsla, og
er hún þeim ævarandi þakklát fyrir.
Sumarið 1978 fórum við hjónin út
til þeirra í heimsókn, með drengina
okkar Jónas og Hansa. Þetta sumar-
frí var eitt ævintýri fyrir okkur öll,
sérstaklega er þó ferðin með þeim
Þóri, Möggu og Gurrý til Gettysburg
eftirminnileg. Það var yndislegt að
dvelja hjá þeim.
Árið 1999 knúði sorgin dyra,
Gurrý dóttir þeirra, sem þá var orðin
sálfræðingur, lést í blóma lífsins úr
krabbameini. Þetta var óskaplegt
áfall sem ekki verður með orðum
lýst. Þórir hafði þá þegar verið
greindur með Parkinson-sjúkdóm-
inn. Guð veitti þeim styrk og leiddi
þau áfram.
Þórir og Magga fluttu heim til Ís-
lands árið 2001, ættingjum og vinum
til mikillar gleði.
Nokkru eftir heimkomuna ágerð-
ist sjúkdómurinn hjá Þóri, og dvaldi
hann síðustu tvö árin í Sunnuhlíð í
Kópavogi. Þar naut Þórir frábærar
umhyggju starfsfólks til hinstu
stundar, og þökkum við aðstandend-
ur hans þeim hjartanlega fyrir og
biðjum Guðs blessunar.
Biðjum við Guð að blessa og
styrkja þig, Magga okkar, og veita
líkn með þraut.
Alfreð Harðarson
og fjölskylda.
Jóhann Þórir
Alfonsson
og svo þegar við urðum svangar
skunduðum við niður í Magnúsar-
bakarí og fengum okkur kókómjólk
og snúð. Svo fórum við á gelgjuna,
þá byrjuðu alvöru lætin. Öll þau
kvöld sem við vorum úti í leikjum
niðri á Rauðagerði voru frábær en
toppurinn við þau var að þetta var
bannað, því að útivistartíminn var
bara til 20. Alltaf fann þó löggan
okkur en við vorum jafn fljótar að
finna nýjan felustað og ósjaldan var
hlaupið garðanna á milli þangað til
við vorum komnar í öruggt skjól í
forstofunni hjá þér. Loks vorum við
fermdar með glæsibrag. Þá héldu
prakkarastrikin áfram og ekki voru
þau af verra taginu. Eitt af því sem
við höfum hlegið að í langan tíma er
þegar við spreyjuðum mr. Shine út
um allan skóla og gerðum með því
gólfin flughál. Vorum við settar í
straff vegna endalausra láta og
fengum að dúsa úti í hverjum frí-
mínútum í heila viku. Við mótmælt-
um með því að stofna til matarslags
á skólalóðinni. En, elsku Guðrún
Heba, þetta hefði ekki verið gert án
þín.
Næst var komið að framhalds-
skólaárunum og héldum við allar
hver í sína áttina. Þú hófst þinn
framhaldsskólaferil við MH, sem þú
hefðir klárað nú um jólin. Þrátt fyrir
að við héldum allar hver í sína áttina
héldum við alltaf hópinn og áttir þú
mestan þátt í því að hópa okkur
saman. Allar sumarbústaðaferðirn-
ar okkar þar sem var sungið, dansað
og hlegið langt fram eftir nóttu eru
okkur ómetanlegar. Ferðin okkar til
Costa del sol er ein af okkar dýr-
mætustu minningum. Sú ferð hefur
nú allt annað gildi. Þú vildir ekki
gera neitt annað en að liggja í sund-
lauginni og drekka Carlsberg, okk-
ur stelpunum til mikillar gremju þar
sem við vildum versla og skoða
strákana. Þú hélst nú ekki, þú varst
ekki komin út til þess. Ekki eru
margir sem ná að afreka það að fara
í leigubíl alla leið til Malaga til þess
að láta hefta saman á sér nefið. En
hver önnur en þú, elsku litla perlan
okkar, gat afrekað það. Þessar
minningar ásamt öllum hinum eru
nú vel varðveittar í hjarta okkar. Við
munum aldrei gleyma þér.
Elsku Andrés, Rúrý og fjölskylda,
við vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð. Megi Guðs englar vaka yfir ykk-
ur og veita ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum. Ástar- og saknaðar-
kveðja, Þínar bestu vinkonur að ei-
lífu, Skirmish.
Anna María Halldórsdóttir,
Aníta Guðjónsdóttir, Ásthildur
Hannesdóttir, Björg Þórð-
ardóttir, Brynja Þórðardóttir,
Birna Dögg Guðmundsdóttir,
Birgit Rós Becker, Kasia Walt-
zyk, Laufey Sigrún Sigmars-
dóttir, Sigrún Ella Ómarsdóttir
og Þóra Sif Kristinsdóttir.
Ég var svo heppin að fá að kenna
Guðrúnu Hebu. Í stórum skólum
eins og Menntaskólanum við
Hamrahlíð kynnast nemendur og
kennarar ekki alltaf náið en vegna
þess að Guðrún Heba var nemandi
minn í nokkrar annir, náðum við að
skapa góð og vinaleg tengsl.
Guðrún Heba var skemmtilegur
nemandi. Ég tók fljótt eftir henni
því hún hafði svo hnyttin tilsvör, var
jafnvel stríðin og óhrædd við að
segja hvað henni fannst. Hún var
ákveðin í að standa sig vel því stúd-
entsprófið beið hennar um jólin.
Hún var í hópi nemenda sem fór til
Parísar í fyrra. Þar skemmtum við
okkur vel, sátum m.a. nokkrar á
kaffihúsi hálfa kvöldstund og röbb-
uðum saman um lífið og tilveruna.
Nú í vetur var hún í frönskum les-
hring ásamt nokkrum öðrum og eins
og alltaf, setti hún skemmtilegan
svip á hópinn. Leshringurinn mun
hittast aftur nú í vikunni en eitt sæt-
ið verður autt: sætið hennar Guð-
rúnar Hebu. Hún skilur eftir falleg-
ar minningar sem ekki munu
gleymast.
Ég sendi fjölskyldu hennar og
vinum samúðarkveðjur.
Sigríður Anna Guðbrandsdóttir.
Elskulega Guðrún Heba okkar.
Við í Grunnskóla Vestmannaeyja
eigum erfitt með að trúa því að þú
sért horfin á braut. Við minnumst
þín sem duglegu, kláru, glaðlyndu,
hjartastóru stelpunnar sem alltaf
var til í að gera eitthvað skemmti-
legt og hafðir til brunns að bera
hugmyndaflug og frumleika til að
setja saman frábæra skemmtun.
Enginn skilur tilganginn með þessu
lífi þegar fólk í blóma lífsins er tekið
frá okkur og er hugur okkar og öll
samúð með aðstandendum og viljum
við kveðja þig, Guðrún Heba okkar,
með fallegu erindi úr ljóðinu Heima.
Hún rís úr sumarsænum
í silkimjúkum blænum.
Með fjöll í feldi grænum
mín fagra Heimaey.
Fyrir hönd kennara og starfsfólks
Grunnskóla Vestmannaeyja,
Hólmfríður S. Gylfadóttir.
Við trúum því vart enn að okkar
yndislega Guðrún Heba sé fallin frá.
Þessi vel gerða, hlýja, góða og ljúfa
stúlka. Það var nóg að sjá hana, þá
brosti maður. Hún var ávallt með
prakkaralegt bros, í þann mund að
segja eitthvað fyndið. Þannig mun-
um við minnast hennar.
Alveg frá fyrstu vaktinni á deild
L-1 fyrir rúmu ári kom Guðrún
Heba mjög vel fyrir. Haft var á orði
að það væri eins og hún hefði unnið
við umönnun í mörg ár. Það var
ótrúlegt að fylgjast með því hversu
næm hún var og hve vel hún skynj-
aði umhverfi sitt.
Guðrún Heba hafði unun af því að
læra tungumál og sýndi tilþrif þegar
leiklist var annars vegar. Hún var
óborganleg eftirherma og húmorinn
hennar einstakur. Snögg var hún í
tilsvörum og þegar aðstoðardeildar-
stjórinn hafði á orði við hana um
daginn að hún þyrfti á nýjum vinnu-
skóm að halda kom svarið snöggt:
„Já mamma takk.“ Þetta var hún í
hnotskurn, ávallt kát og þakklát.
Mikið urðum við glöð þegar við
lentum með henni á vakt, hún var
svo yndisleg. Hún var natin við
heimilisfólkið á deildinni okkar og
æfði til dæmis með því boltafimi og
dans. Hún var dugleg og hjartahlý,
lagði sig alla fram til að hinir hefðu
svigrúm og tíma. Þeir sem kynntust
henni voru heppnir.
„Það, sem er upphaf alls, má telja
móður þess. – Þegar menn þekkja
móðurina vita þeir hvers vænta má af
börnunum. Hver, sem þekkir móð-
urina og fetar eins og barn í fótspor
hennar, hefur ekkert að óttast, þótt
líkaminn farist.“
(Lao Tse.)
Guðrún Heba var einstök og
ógleymanleg.
Við vottum fjölskyldu hennar
okkar dýpstu samúð og óskum þeim
guðsblessunar á þessum erfiða tíma.
Fyrir hönd starfsfólks og vina á
Grund – L1 Landakoti,
Guðrún Erla
Aðalsteinsdóttir.
Elsku besta Guðrún Heba mín.
Þegar svona ung manneskja
hverfur frá manni eins snögglega og
þú hefur gert núna áttar maður sig
einhvern veginn miklu betur en áður
á hvað lífið er hverfult og að það er
engan veginn sjálfsagt að fólkið sem
manni þykir svo vænt um verði enn
til staðar á morgun.
Núna óska ég þess að við hefðum
látið verða af því að hittast oftar og
hafa meira samband hvor við aðra,
því það kom nú fyrir oftar en einu
sinni og oftar en tvisvar að við hitt-
umst á förnum vegi og töluðum um
hvað það væri nú asnalegt að við
sem æskuvinkonur hittumst eða
heyrðumst nánast aldrei.
Það eru svo margar góðar minn-
ingar sem ég á um okkur tvær sem
litlar stelpur í Eyjum og ég er
svakalega þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér og njóta þess
að eiga þig sem vinkonu. Ég gleymi
aldrei hversu glaðleg og góð þú
varst, brosið þitt er ógleymanlegt.
Elsku Andrés og Þurí, ég votta
ykkur mína innilegustu samúð og
megi Guð geyma ykkur á þessum
erfiðu tímum.
Þín vinkona,
Vera Dögg.
✝
Frændi minn,
ÞORSTEINN KRISTJÁNSSON,
Brekku,
Hofsósi,
sem lést á Heilsugæslustöð Sauðárkróks
föstudaginn 30. október, verður jarðsunginn frá
Hofsóskirkju laugardaginn 7. nóvember kl. 14.00.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Jakob Einarsson.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
MARÍA GRÖNDAL,
Skólabraut 3,
Seltjarnarnesi,
andaðist á Landspítala, Fossvogi miðvikudaginn
4. nóvember.
Sigrún Harðardóttir, Steinþór Magnússon,
Gunnar Harðarson, Kito Gunnarsson,
Helgi Harðarson, Guðfinna Stefánsdóttir,
Eiríkur Harðarson, Rósa Harðardóttir,
Gísli Harðarson, Sigrún Aðalsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.