Morgunblaðið - 06.11.2009, Side 41

Minningar 41
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. NÓVEMBER 2009
✝ Elfa Gunn-arsdóttir fæddist
í Reykjavík 5. janúar
1960. Hún lést á
Landspítalanum 25.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Gunnar Kjart-
ansson í Fremri
Langey á Breiða-
firði, f. 1927, d. 1992,
og Ólöf Hólmfríður
Ágústsdóttir í Dala-
sýslu, f. 1933. Bróðir
Ólafar er Andrés
Magnús Ágústsson, f.
1951. Systkini Elfu eru 1) Lára
Ágústa, f. 1952, maki Gunnþór
Halldórsson, f. 1952. Börn þeirra
eru Gunnar, f. 1973, og Anna
Dóra, f. 1982. 2) Júlíana, f. 1957,
maki Jóhann Þór Sigurðsson, f.
1958. Börn þeirra eru Sigrún, f.
1981, Freyr, f. 1983, og Sunna, f.
1985. 3) Lóa Björk, f. 1972, maki
Arnar Pálsson, f.
1973. Börn þeirra
eru Melkorka Nótt,
f. 1999, Bjarki Dag-
ur, f. 2004, og Dögun
Ólína, f. 2007.
Sonur Elfu er Orri
Óli Emmanuelson, f.
1987.
Elfa lauk stúdents-
prófi frá Mennta-
skólanum við Ár-
múla árið 1980 og
prófi frá Fósturskóla
Íslands 1994. Elfa
stundaði skrif-
stofustörf fram að námi sínu við
Fósturskólann, að því loknu starf-
aði hún sem leikskólakennari og
síðar sem dagmóðir á heimili sínu.
Elfa verður jarðsungin frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 6.
nóvember, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Meira: mbl.is/minningar
Ég veit ekki hvernig ég á að byrja
að skrifa um Elfu systur mína sem er
farin frá okkur. Það er svo rosalega
erfitt fyrir mig. Hún var svo góð og
yndisleg við mig og gat alltaf fengið
mig til að hlæja þegar mér leið illa og
var svo dugleg að ýta mér út í að gera
hluti sem ég kom mér ekki í að gera.
Ég sakna hennar svo mikið að það er
sárt. Það var svo gaman að fara með
henni í ferðalög, hún var svo góð og
skemmtileg. Hún kom svo vel fram
við krakkana mína og var þeim eins
og amma. Hún sagði líka að hún væri
hliðaramma og það var bara sætt og
æðislegt. Ég er alltaf að hugsa til
hennar og mér finnst svo erfitt að
hún sé farin fá okkur. En nú líður
henni vel og er komin til pabba og
allra sem eru þarna uppi. Vonandi
taka þau öll vel á móti henni. Við
hugsum alltaf til hennar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Svæfillinn minn og sængin mín
sé önnur mjúka höndin þín,
en aðra breið þú ofan á mig,
er mér þá værðin rósamlig.
(Sig. Jónsson, frá Presthólum.)
Mér þykir vænt um þig, litla systir
þín
Lóa Björk.
Elfa er dáin, það er óskiljanlegt.
Hún fékk illvígan sjúkdóm sem tók
hana heljartökum á skömmum tíma.
Þetta er reiðarslag, við stöndum eftir
með spurn á vörum en fáum ekkert
svar.
Elfa ólst upp í góðum foreldrahús-
um í stórfjölskyldu sem var pabbi og
mamma, afi og amma, systur hennar
og frændfólk. Þó að fólk væri í vinnu
var amma heima og alltaf nóg að
borða. Það var aldrei tómt hús í
Karfavogi. Þannig leið æska hennar
við frelsi og fögnuð. Elfa var hlát-
urmild og stundum hávær eins og
hún átti kyn til. Það rifjast upp minn-
ingar, um litla stúlku sem stendur úti
á hól í Langey með gæsarunga í
höndum sem hún vill vernda. Elfa fór
í fósturskólann og varð leikskóla-
kennari. Svo eignaðist hún drenginn
sinn hann Orra Óla sem hún lifði fyr-
ir og nú stendur í lífsreynslu sem
sorgin veldur en það góða sem hún
var honum mun milda þau sár.
Lóa mín, þú hefur ýmislegt reynt
en þetta er sennilega þyngsta högg-
ið. Guð gefi þér styrk. Þegar skamm-
deginu slotar þá birtir á ný. Við send-
um samúðarkveðjur til Orra Óla,
Lóu, systranna Láru, Júlíönu og Lóu
Bjarka, manna þeirra, barna og
frændfólks.
Blessuð sé minning Elfu Gunnars-
dóttur.
Hólmfríður Gísladóttir.
Á einn eða annan hátt glímum við
öll við spurninguna miklu um tilgang
lífsins. Þetta íhugunarefni sækir sér-
staklega að okkur þegar dauðinn ber
að dyrum og hrifsar ættingja, ástvin
eða kunningja frá okkur og skilur þá,
sem eftir lifa, eftir í sárum. Það er
ótrúlega sárt og óraunverulegt að
sitja hérna og skrifa minningargrein
um Elfu frænku. Í hjarta mínu trúði
ég alltaf að hún næði bata og ætti eft-
ir ljúf ár í faðmi okkar, sem þótti svo
ótrúlega vænt um hana.
Elfa var aðeins 49 ára gömul þegar
hún varð að láta í minni pokann fyrir
skæðum og miskunnarlausum sjúk-
dómi langt um aldur fram. Í gegnum
tárin og sársaukann hef ég reynt að
hugsa um stundir sem koma mér til
að brosa og jafnvel hlæja því svoleið-
is bjó hún mig og aðra undir andlát
sitt.
Það er mikill sjónarsviptir að þess-
ari lífsglöðu, barngóðu og litríku
konu. Hún var einstaklega tilfinn-
inganæm og mátti ekkert aumt sjá.
Hún hefur alltaf hvatt mig áfram í
því sem ég hef tekið mér fyrir hend-
ur. Og nú þegar Elfa er farin mun ég
halda áfram veginn, með hana mér
við hlið. Minningarnar streyma en
það er erfitt að koma þeim öllum á
blað. Eitt er mér samt ofarlega í
huga, þegar ég fékk pakka frá henni
sendan til mín, til Austurríkis. Hún
var búin að klippa óteljandi orð úr
blaði og var búin að búa til svo fallega
sögu um mig. Við erum ofboðslega
náin fjölskylda og það var mikið
henni Elfu að þakka því það var
henni mikilvægt að hafa alla fjöl-
skylduna saman. Það er því stórt
skarð höggvið í samheldinn hóp. Oft
ræddum við erfið tifinningamál og
réttsýnin var alltaf í fyrirrúmi hjá
henni. Hún var frábær móðir og
stráði birtu og gleði í líf Orra, sonar
síns, sem var henni allt. Missir hans
er mikill.
Elsku Elfa, þú munt lifa áfram í
þeim yndislegu minningum sem við
eigum um þig og eigum alltaf eftir að
geyma í hjörtum okkar. Ég veit að
það er vel tekið á móti þér, þar sem
þú ert nú. Þú sannaðir það svo sann-
arlega þegar þú varst að kveðja
þessa veröld, og sagðir að pabbi þinn
væri kominn að sækja þig.
Eins og við vorum vanar að segja
áður en við kvöddumst, segi ég í síð-
asta sinn; Love you (og heyri þig
segja á móti) Love you too.
Sú besta gjöf er gafst þú mér,
var gleðisólin bjarta,
sem skína skal til heiðurs þér,
skært í mínu hjarta.
(B.H.)
Anna Dóra Gunnþórsdóttir.
Það er ennþá mjög óraunverulegt
að Elfa æskuvinkona mín sé dáin. Þó
að ég hafi vitað að veikindi hennar
væru mjög alvarleg datt mér aldrei í
hug að ég myndi þurfa að kveðja
hana svona fljótt. Aðeins rúmir tveir
mánuðir liðu frá því hún greindist
með krabbamein þar til hún kvaddi
þennan heim.
Við bjuggum í sömu götu og ól-
umst nánast upp saman. Á þeim tíma
léku krakkar sér úti eins lengi og
þeir komust upp með og þegar það
var bökunarlykt í götunni gengu allir
á lyktina. Elfa átti bara systur og ég
átti bara bræður. Ég held að við höf-
um meðal annars sóst eftir fé-
lagsskap hvor annarrar vegna þess.
Ég á hlýjar minningar um það að
koma heim til Elfu. Þar bjuggu að
manni fannst tugir manna í þriggja
herbergja íbúð og samt voru alltaf
allir velkomnir. Við vorum heppnar
að alast upp hlið við hlið á þeim tím-
um sem gömul og góð gildi ríktu og
við tengdumst böndum sem aldrei
var hægt að rjúfa. Vorið 1986 leigð-
um við saman íbúð á Stýrimannastíg.
Þetta var skemmtilegur tími og það
var mikill gestagangur hjá okkur.
Það sem ég man sterkast frá sam-
búð okkar er þegar Elfa sagði mér að
hún væri ófrísk. Við breiddum yfir
okkur teppi tókum fram blað og
blýant og bjuggum til tvo dálka á
blaðið. Í öðrum dálkinum voru „plús-
ar“ og í hinum „mínusar“. Þetta voru
annarsvegar kostir þess að eignast
barnið og hinsvegar gallar. Elfa vissi
að hún yrði einstæð móðir og þetta
þurfti að hugsa mjög vel. Við höfðum
ekki setið mjög lengi þegar við sáum
að „plúsdálkurinn“ var mun lengri en
„mínusdálkurinn“. Þar með var það
ákveðið að Elfa yrði móðir sumarið
1987. Hann Orri, þessi elska, lét hana
nú hafa svolítið fyrir sér en hún lét
aldrei deigan síga og kom á legg
þessum líka fína strák. Undanfarnar
vikur hefur hann svo sannarlega sýnt
hvað hann mat mömmu sína mikils.
Hann sýndi henni svo mikla um-
hyggjusemi og natni þegar hún lá á
spítalanum að manni hreinlega hlýn-
aði um hjartarætur.
Spítalavistin síðastliðna rúma tvo
mánuði var erfið fyrir hana og okkur
öll sem þekktum hana. Við sveifluð-
umst milli vonar og ótta. Hún sýndi
ótrúlegan baráttuhug og tapaði aldr-
ei húmornum.
Elsku Orri, Lóa og þið öll hin. Ver-
um þakklát fyrir að hafa fengið að
þekkja Elfu og látum það hafa já-
kvæð áhrif á líf okkar. Lífið og dauð-
inn eru óaðskiljanleg fyrirbæri. Þó
að það sé sárt að sakna hennar fékk
hún lausn frá þjáningum. Lífið held-
ur áfram og við munum öll eiga
áfram bæði gleði og sorgir. Ég held
að Elfa vilji að við minnumst hennar
með eins mikilli gleði og við getum,
þannig heiðrum við best minningu
hennar.
Ég kveð æskuvinkonu mína með
söknuði, virðingu og þakklæti yfir því
að hafa átt hana að.
Laufey Sigrún Hauksdóttir.
Þegar ég kveinkaði mér undan
sorginni var mér sagt að ég ætti að
vera þeim mun þakklátri því þyngri
sem hún væri. Að sorgin væri hin
hliðin á peningnum. Hún væri vottur
þess hversu mikið hefði verið frá
manni tekið og þannig hversu mikið
maður virkilega átti. Ég átti mikið og
fyrir það er ég þakklát. Og ég held að
hver sem var svo heppinn að fá að
kynnast henni Elfu sé mér sammála.
Ég veit ekki hvernig ég á að lýsa
henni Elfu án þess að það virðist sem
ég sé að hefja hana óþarflega hátt til
skýjanna. En þeir sem þekkja hana
vita sannleikann, það er nóg.
Fyrir mér var Elfa eins og lítill
engill sem villtist óvart til jarðar.
Engill sem var ekki alveg undir lífið
hérna búinn og kannski ögn of við-
kvæmur fyrir þennan harða heim.
Hún bjó sér til grófan skráp en það
var alltaf stutt í stóra hjartað hennar.
Elfa fór sínar eigin leiðir, hún
streittist í raun á móti þeim kröfum
samfélagsins sem vilja ýta okkur í
tilbúin mót. Stundum söng hún „litlir
kassar á Lækjarbakka“ til að minna
sig og aðra á það hversu auðvelt það
er að týna sér í gefnum hugmyndum
um lífið.
Það var Elfa sem minnti mig á það
að börn eru ekki framlenging okkar
fullorðnu, þau eru litlar verur með
sína sjálfstæðu tilveru, þau hafa
skoðanir, tilfinningar og langanir
sem okkur ber að virða. Þannig kom
Elfa fram við börn og þau sem voru
svo lánsöm að koma inn í líf hennar
voru samstundis tekin undir hennar
verndarvæng. Hún gaf þeim ást og
hlýju og velferð þeirra varð henni
kappsmál.
Ég er eitt af þessum börnum. Mín-
ar fyrstu minningar um Elfu er at-
hvarfið sem ég átti í mjúkum faðmi
hennar, hlýjan sem frá henni
streymdi, öll ástin sem hún hafði skil-
yrðislaust að gefa og virðingin og at-
hyglin sem hún sýndi mér. Hún
hvatti mig áfram og studdi mig í erf-
iðleikum, hún var eins og klettur í
ólgusjó, alltaf til staðar og alltaf til í
að hlusta. Hún dæmdi aldrei og sýndi
mér skilning. Í mínum huga verður
hún alltaf hin mamma mín. Og ég veit
að ég er ekki sú fyrsta eða sú eina
sem hugsa um Elfu á þennan hátt.
Elfa varðveitti barnið í sjálfri sér,
hún var tilfinningalega opin og oft
barnslega einlæg. Það var ekkert
sem ekki var hægt að tala um við
hana. Hún átti það til að komið mér í
opna skjöldu með því að ræða hluti
sem ég hefði ekki fyrir mitt litla líf
þorað að deila með öðrum. Fyrir
henni var ekkert tabú og fyrir það
verð ég ævinlega þakklát. Það
kenndi mér mikið.
Það er staður í hjarta mínu sem er
merktur henni Elfu, ég mun aldrei
gleyma því og ég ætla mér að leggja
rækt við hann. Elfa stóð fyrir það
sem mér þykir mikilsvert í lífinu, hún
minnti mig alltaf á það að gleðjast yf-
ir litlu hlutunum. Að horfa á lífið út
frá hjartanu, en festast ekki í hug-
anum.
Elfa var einn af þessum demöntum
sem við fáum stundum að kynnast í
lífinu. Hún var demantur en gerði sér
ekki fyllilega grein fyrir því. Hún
skilur eftir sig stórt skarð í hjarta
þeirra sem þykir vænt um hana.
Hennar er sárt saknað.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísum Vatnsenda-Rósu.)
Sigrún Jóhannsdóttir.
Okkur langar í fáum orðum að
þakka kærri æskuvinkonu samfylgd-
ina. Samfylgd sem varð mun styttri
en okkur óraði fyrir.
Leiðir okkar lágu saman í Voga-
skóla. Af og til fórum við hver í sína
áttina en vinskapurinn slitnaði aldr-
ei. Hópurinn rataði alltaf saman aft-
ur þó að mislangt hafi verið á milli
samverustunda.
Elsku Elfa, þegar við hugsum um
þig er okkur ofarlega í huga hversu
hispurslaus, hrein og bein þú varst í
öllum samskiptum. Þú varst
skemmtileg og hjartahlý og alltaf var
stutt í hlátrarsköllin. Undantekning-
arlaust sýndirðu fjölskyldum okkar
áhuga og umhyggju, samgladdist
innilega þegar vel gekk og sýndir
stuðning þegar á móti blés. Þú varst
sannur vinur. Þú varst barngóð,
hafðir sérstaklega gott lag á börnum
og gast sett flókna hluti í búning sem
börn skildu.
Orri Óli var alltaf efst í huga þér og
varst þú honum góð móðir. Þú varst
svo stolt af syni þínum og samband
ykkar var einstaklega náið.
Við munum ávallt sakna þín Elfa.
Þitt sæti verður autt og hláturinn
þinn mun ekki hljóma en þú verður
alltaf í huga okkar og hjarta. Við
þökkum þér fyrir samfylgdina og all-
ar góðu stundirnar.
Við vottum Orra Óla, móður Elfu,
systrum og öðrum aðstandendum,
samúð okkar. Megi góður Guð hjálpa
ykkur gegnum söknuðinn og sorgina.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guði þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þínar „þvottasystur“,
Sigríður, Guðrún, Unnur,
Laufey, Ragnheiður og
Steinunn.
Elfa Gunnarsdóttir
✝
Ástkær sonur minn, bróðir og frændi,
GUÐMUNDUR EIRÍKSSON
bóndi,
Hlíðarhúsum,
lést af slysförum þriðjudaginn 27. október.
Útför fer fram frá Sleðbrjótskirkju laugardaginn
7. nóvember kl. 14.00.
Björg Runólfsdóttir,
Hlíðar Eiríksson,
Guðrún Eiríksdóttir,
Einar Eiríkur Hjálmarsson, Íris Berg,
Karl Brynjar Hjálmarsson,
Kristján Kristinsson, Hrafnhildur Björk Brynjarsdóttir
og frændsystkini.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts ástkærs
eiginmanns, föður, afa og langafa,
BJÖRGVINS S. SIGHVATSSONAR
fyrrv. skólastjóri á Ísafirði.
Einnig færum við þakkir starfsfólki Landspítalans
við Hringbraut sem annaðist hann í veikindum
hans.
Jóhanna Sæmundsdóttir,
Sighvatur, Elín, Björgvin, Rúnar, Bryndís
og fjölskyldur.
✝
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegrar frænku okkar,
ÞURÍÐAR SIGURÐARDÓTTUR
kennara
frá Reykjahlíð
í Mývatnssveit.
Sigurður Jónas Þorbergsson,
Finnur Baldursson,
Sigurður Baldursson
og fjölskyldur.