Ný saga - 01.01.1999, Qupperneq 21

Qonfcssto turpíssima
gjald fyrir koma þá þeim þætti verst við koma, ber-
andi með mér svo sára samvisku bæði innan kirkju
og utan og ei síður þann tíma sent eg tók að mér
hold og blóð drottins míns jesú christi þótt ómak-
legt væri. Hér nteð fór það sem enn var háskasam-
•egra að þá er sá gekk að mér með lítillæti sem mér
misbauð og bæði mig fyrirgefningar og eg sýndist
hann meðtaka með blíðum orðum og hryggilegri
ásjónu var eg í leyndum míns hjarta með angur-
•egri úlfúðar rót, klæðandi svo falska blíðu andlits-
ins með órækilegri reitni hugskotsins að þegar
skyldi hann því mæta sem mér þótti verr ef hann
kynni mig síðar styggja. Þessa synd hefi eg, kæri
faðir, ómannlegast fram haft á þann rnann sem mér
stendur verst því að minn eigin bóndi verður oft-
sinnis fyrir þeim áruna af mér og gengur sú grein til
þess að einn tíma sem við töluöum okkar í milli
kom það í hans orðræðu að hann hefði nálægur
verið minni frændkonu með holdlegri sambúð, og
þótt hann birti mér þetta með einum samt heimu-
leik og án nokkurri minni atspurn þá hel'ir þessi
hlutur svo mikinn grundvöll í mínu brjósti til
styggðar við hann að nteð orðum og einkanlega
nteð þungum þykkjudrætti sjálfrar minnar hugar,
rennandi löngum af minni hendi sú dyggileg og
auðveld ást og skyldug elska sem eg átti honum að
veita með réttinum þegar eg leiddi til umhugsanar
fyrr sagðan hlut. Hér með hefi eg hann oftsinnis grun-
að urn sama efni til annarra kvenna mér skyldra
þótt eg hefði þar yfir enga kynning framar en ein-
fellt hugarboð sjálfrar minnar og þó allt eins hefir
það þungan máta míns lundernis lil ýfingar við
hann svo að nálega hélt eg það fyrir satt í rnínu
hjarta, nú með sagðri grein mér kunnugri fyrir
hans framburð og eigi sfður fyrir mína grunsemd
hefi eg iðulega með hann búið, bæði með óbrigð-
anlegu hjúskaparbandi og líkamlegri náveru þó
tíðlega með lítilli alvöru eður skyldulegri undir-
vorpning. Og hver og hvílík mín sekt meiri <og>
minni er stendur saman í þessu efni legg eg hana
með sínum greinum undir miskunnarvald drottins
míns jesú christi og yðar föðurlegt heilræði. Hér
með hefi eg misgert, andlegur faðir, í ofmikilli
gleyming um það góss sem eg á eða hefi átt í öðr-
um sveitum eður landsfjórðungum, hvílíkar ölmus-
ur þar af gerast guðs fátækum mönnum og þar unt
haft litla atfrétt þá eg hefi sjálf til komið hverjar af-
veislur orðið hafa í minni brottveru, og þótt eg hafi
grun að smærri hafi orðið en heyrilegt væri þá hefi
eg litla eður enga skipan á gerl til umbótar áður en
eg riði í burt og ei heldur eftirhugsað þann tíma
sem eg kom heim að gefa fleiri ölmusur af því góssi
sem þá hefi eg milli handa eður aðrir með minni
skipan. Því má eg hrædd um vera í guðs augliti. að
guðs veslingar þoli og þolað hafi sakir þessa míns
guðhræðsluleysis margfalt þrot bæði matar og
drykkjar, klæða og herbergja láns, lífsfirring eins-
hverja eður heilsutjón að þeir hafa mátt fá fyrr og
síðar l'yrir mitt ofntikið manndómsleysi um þetta
efni. Vil eg feginsamlega það allt samt gefa upp
undir miskunnardóm drottins rníns jesú christi.
Misgert hefi eg, andlegur faðir, í háskalegri van-
rækt minnar hæstu sáluhjálpar því að eg hefi sjald-
an með guðhræðslu eður kristilegri fýst og girnd
bergt drottinlegum líkam og stundum eigi hirt
hvort eg hefði bergl eður eigi hold og blóð míns
sæta lausnara, heldur svo sem nokkuð misgrunandi
með eíasemd hjartans ófalsaða sannleiksins undir-
slöðu til fullrar syndalausnar í því guðlega stór-
merki, eilíflega ríkjandi undir ásjónu brauðs og
víns að rnína sál mundi það mega tálma fram á ei-
lífa lífs braut þó að eg bergði eigi, og í aðra grein
duldist eg við að mér mundi þungt og ábyrgðarfullt
í guðs augliti með hvílíkum viðbúnaði eg leiddi að
mínu hjarta helgastan líkama og dýran dreyra lif-
anda guðs, það heimsklega hugsandi að ógurleg
reiði hins réttlátasta dómara myndi mig eigi nálg-
ast mega eður maklega slá ef eg ein stæði í milli
ntargra annarra rnanna þeirra sem hreinlega
vaktaði sínar samviskur. Með þessum hætti firrðist
og fjarlægðist mitt hjarta lifanda brauð englanna
og burt skýfðist af fagnaðarfullri nálægð og sam-
vistu heimsins gtæðara en fyllti fúlan falsaradóm
djöfulsins og hans eiturlegum teygingum svo ráð-
lauslega reikandi í fyrrgreindu trausti dular og
óvisku stað af stað að sjá og heyra margfaldan
óvinarins vondskap, það til leggjandi af minni
mannillsku sem aðrir kunnu eða vildu eigi gera,
seðjandist aldrei af lausungarfullri flöktan hug-
skots og líkama sem það himintungl er að þremleg-
um árum liðnum fyllir sína rás og nýjar hana þegar
án dvöl eður hvíld.
Nú veit eg að ómildur dauði verður endalykt á
fyrr sagðri minni reikan. Mun eg þá byrja aðra rás
4 Fornbréfasafn hefur relega.