Birtingur - 01.01.1965, Page 39

JÓN ÚR VÖR: DRAUMKVÆÐIÐ
Tjöldin voru dregin frá gluggunum
og dauf morgunskíman
gerði sjúkrastofuna að skýi,
sem sveif milli himins og jarðar
með fjögur járnrúm,
og beinagrindur
undir hvítum sængum.
Kvæðið um garðinn var fullskapað,
og ég hafði vaknað til að rita það.
En gamli maðurinn lá í næsta rúmi
og pú hans brutu skurn varanna.
Eg fór að telja andvörpin:
Eitt-tvö-þrjú-
en
þau skiptu þúsundum,
eilífðin er löng.
Nú man ég ekki draumkvæðið.
Það verður aldrei ritað.
Svona byrjaði það:
Eg er garðurinn .. .
En dóttir mín fann eitt sinn
öll fötin af trjánum
í rtimi föður síns.