Birtingur - 01.01.1965, Qupperneq 93

alda förulýðs greiðir náttúrlega alþýða ann-
arra landa — fólk sem í mörgum tilvikum
nýtur ekki ferðafrelsis sjálft og hefur engin
tök á að veita sér og börnum sínurn þann
munað sem efnamenn og „heldri manna
börn“ frá íslandi njóta á kostnað þess.
Hið alvarlega í málinu er, að fyrir þessa
þjónustu er vænzt þóknunar senr stórhættuleg
er sjálfstæði fámennrar þjóðar. Varðbergs-
menn fara ekki dult með hlutverk sitt: að
sætta þjóðina við erlent hernám og hlutskipti
landsins sem hlekkríki í hernaðarkeðju. Sum-
ir ómaganna vita ekki í hvorn fótinn þeir eiga
að stíga, þegar í brýnu slær milli forráða-
manna þeirra, og geta þá orðið ósköp brjóst-
umkennanlegir. Á J^að jafnt við um þá sem
„signa sig hjá sínu goði“ í vestri og hina sem
krjúpa í austur. Til þess að þóknast öllum og
halda samböndunum, getur t. d. reynzt nauð-
synlegt að gefa annan mánuðinn út doðrant
um sæluna á bak við bambustjaldið, hinn
mánuðinn maraþonræðu um svik og glæpi
þeirra fóla, sem ráða ríkinu í nriðið. Gögn
eru fyrir Jrví (og Jrarf raunar ekki vitna við),
að íslenzkir nrenntamenn sem verið hafa árum
saman á fóðrum austantjalds vita hvaða fóst-
urgjöld þeim er ætlað að greiða: þeir telja sér
skylt að frægja stjórnarfar „fósturlandsins“,
þegar heinr kemur, og þegja sem vendilegast
um vankantana, þótt margir séu og stórir.
Sumum hefur biskupsfóstralrlutskiptið reynzt
andleg ofraun. IJeir eru fullir beiskju og heift-
ar, virðast ekkert nýtilegt sjá í stjórnarháttum
„fósturlandsins", viðurkenna það að minnsta
kosti nauðugir. Má vart á milli sjá, hvort
nöturlegra er: Jrægðarhjal góðu barnanna eða
gallspýtingar hinna. En dæmi beggja benda
til, að hollast sé íslendingum að kosta sjálfir
æskufólk sitt til mennta, greiða götu Jress til
suðurs, austurs, vesturs til að víkka sjóndeild-
arhringinn, en segja Jrað ekki til sveitar í
framandi löndum. Hitt væri okkur betur
sæmandi og fjárhagslega fullvel kleift að bjóða
til okkar ungmennum aðkrepptra þjóða og
veita Jreim án skilmála uppfræðslu, sem að
gagni mætti koma í baráttu við hungrið í
heimalöndum Jreirra.
Reisn og viðreisn
Nógu slæm er lítilþægni Jreirra, senr að var
vikið hér að franran. Þó er lán í óláni, að þar
er um að ræða einstaklinga og söfnuði, ekki
fjöldahreyfingu. Sama er ekki að segja um
sjónvarpsbetlarana. Dátasjónvarpið á Kefla-
víkurvelli hefur á fjórum árum sópað að sér
fleiri kjósendum á suðvesturhorni landsins en
Alþýðuflokknum hefur auðnazt að vinna til
fylgis við sig á meira en fjórunr áratugum.
Mætti Jrað verða menntamálaráðherra og hin-
L
Itl RTINGUR
91