Félagsbréf - 01.12.1962, Blaðsíða 17

FÉLAGSBRÉF
13
ins til að nálgast land sitt og sjálfan sig. „Líkt 0g vatnsflaumur, sem
lengi hefur verið stíflaður, streymir hún fram sagan um Borgarættina
og opinberar það ísland, sem hann hafði dreymt löng landflóttaár,"
segir sænski rithöfundurinn Stellan Arvidson í bók sinni um Gunnar
Gunnarsson, og nær hinu sanna verður varla komizt.
Margt bendir til þess, að íslendingar séu nú fyrst að uppgötva Gunnar
Gunnarsson að verulegu marki. Með hverjum degi bætast honum að-
dáendur, ekki hvað sízt meðal æskufólks, og þeir, sem einu sinni hafa
kynnt sér bækur hans af athygli, munu oft hverfa til þeirra síðar meir.
Margir munu að sjálfsögðu taka sér Fjallkirkjuna fyrst í hönd, en ef
til vill mætti líka benda nýjum lesendum á Borgarættina. Að minnsta
kosti hefur mér alltaf þótt eitthvað sérstaklega geðfellt við þessa sögu,
jafnvel einnig við þau byrjandaeinkenni, sem sennilega mega teljast
henni til ágalla, og hún hefur hraðari atburðarás en nokkur önnur
saga höfundarins. Ég þykist líka hafa reynslu fyrir því, að lesandanum
verði hún seingleymd; hún eignast sinn stað í endurminningunni,
stendur þar sér, ruglast ekki saman við neitt annað. Það er kannski
ekki mjög bókmenntaleg skýring á skáldsögulegu gildi, en hefur þó
sitt að segja.