Félagsbréf - 01.12.1962, Blaðsíða 29

FÉLAGSBRÉF
25
vissu að var unaðarsamleg. Sú sanngirniskrafa að allir, fátækir sem ríkir,
skyldu eiga jafnan hlut að happdrættinu varð undirrót að óbilgjörnum áróðri;
og minning hans hefur ekki máðst þótt tímar liðu. Suniir þrjózkuðust við
að skilja (eða þóttust ekki skilja) að hér var við að etja nýja skipan máh
anna, óhjákvæmilega söguþróun. Þræll nokkur hnuplaði rauðum miða og dró
það hlutskipti að tungan skyldi brennd úr munni hans. I.ögum samkvæmt var
það refsing þess sem stolið hafði happdrættismiða. Sumir Babýlóníumenn
ályktuðu að rauðglóandi járnið væri hlutskipti hans vegna stuldarins; aðrir
tóku frjálslegri afstöðu og sögðu böðulinn skyldu brenna tungu hans vegna
hlutarins sem hann hafði dregið. Það kom til óeirða. og, illu heilli, til blóðs-
úthellinga. En Babýlóníumenn komu vilja sínum fram að lokum þrátt fyrir
andstöðu auðstéttarinnar. Þeir fengu framgengt öllum kröfum sínum, stórum
í sniðum. í fyrsta lagi tók félagið sér alræðisvald. (Þessi einingaraðgerð var
nauðsynleg fyrir það hve yfirgripsmikið og flókið hið nýja athafnasvið þess
var.) í öðru lagi varð happdrættið leynilegt, frjálst og almennt. Fallið var
frá sölu happdrættismiða fyrir peninga. Að afstaðinni Bels-vígslunni tók hver
frjáls maður sjálfkrafa þátt í hinum helgu happdrættum sem voru dregin á
sextíu nótta fresti í völundarhúsi guðsins og réðu örlöguir. fram til næsta drátt-
ar. Afleiðingarnar voru ófyrirsjáanlegar.
Happadráttur veitti kannski upphafningu í öldungaráðið; eða óvinur manns
(leyndur eða ljós) var hnepptur í fangelsi; eða kostur gafst á samfundum, í
friðsælu rökkri dyngjunnar, við konuna sem var tekin að óróa okkur, eða við
Héldum við mundum aldrei sjá framar; og óhapp gat haft í för með sér lim-
lestingu, margs konar lítillægingu eða dauða. Einstakt atvik — C veginn
á kránni, B skyndilega upphafinn — var stundum niðurstaðan úr þrjátíu eða
fjörutíu dráttum. Slík hendingatenging var erfið viðfangs; en hins ber að
tninnast að Félagsmenn voru (og eru) í senn máttugir og kunnáttusamir.
Margsinnis kynni vitneskjan um að sum gæði væru undir hendingu einni
Homin að hafa rýrt gildi þeirra; til að bæta úr þessu gripu trúnaðarmenn
Félagsins til sefjunar og til galdurs. Starfshættir þeirra voru leynilegir. Þeir
fengu sér stjörnuspámenn og njósnara að komast á snoðir um launungarvonii
og innibyrgðan ótta fólks. Velviljaðir menn, og rógberar, gátu komið vitnisburði
sínum á framfæri á vissum stöðum; það voru nokkur tiltekin steinljón, heilagt
salerni sem nefndist Qaphqa, tilteknar sprungur í rykfallinni vatnsleiðslu sem
almannarómi lá til Félagsins. Þessum fróðleik, mjög mis-áreiðanlegum,
yar haldið til haga í spjaldskrá eftir stafrófsröð.