RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 67

steinbrCfin yfir rossitsu
ANGEL KARALIJTSHEV,
(1902— ), búlgarskur rithöfund-
ur, einkum smásagnahöfundwr. —
Fyrsta bók hans kom út árið 1921f.
Síðan hefur hann gefið út allmörg
smásagnasöfn, en auk þess samið
bækur handa bömum. Karalijtshef er
af bændafólhi kominn og þykir lýsa
mjög vel búlgörsku sveitalífi. Stíll
hans er sérstæður, talinn minna á
búlgarskan þjóðvísna- og þjóðsagna-
stíl, sterkur og áhrifamikill l einfald-
leik slnum. Saga sú, sem hér birtist,
er þýdd úr safnritinu „Heart of
Europe".
hefði það verið í gær. Það sumar
varðst þú fullra tuttugu og tveggja
ára — ungur maður, frumvaxta.
— Allir hlógu að mér, sögðu að
ég gæti ekki tengt Cherkovo slétt-
una og þorpið, ég gæti ekki risið
öndverður gegn ánni, sigrað hana,
spennt um hana steinbelti, látið
hana lúta vilja mínum, sem unga
brúði. Ég vissi að ég var þess
megnugur. 1 sjö ár höfðu faðir
minn og ég farið um nærliggjandi
héruð og byggt hús handa fólki.
Ég hafði lært að byggja og var
mjög hagur, það gladdi föður
minn. Eitt sinn gengum við niður
að ánni, til þess að höggva upp
gömlu öspina, þú manst eftir
henni, við sátum á bakkanum.
Rossitsa, þjótandi og ólm rann hjá
og söng. Pílviðirnir drúptu dökk-
Um höfðum og dyfu greinunum í
vatnið sér til svölunar. Faðir minn
sagði við mig:
RM
— Hlusta þú, Manol. Ég gat
það ekki; þú verður að gera það.
Hér er staðurinn. Hún skal hvíla
á tveim bökkum og tengja tvær
veraldir. Fyrir handan grær kornið
handa fólkinu. Gefðu því brú til
að fara yfir, svo það megi skera
upp.
Lítill fugl söng í gamla trénu.
Ég hlustaði á hann, hlustaði líka
á föður minn og sagði:
— Er ég sá, sem getur gefið
þeim hana?
— Vissulega ert það þú. Mundu,
þetta er bezti staðurinn. Láttu það
vera stóra steinbrú með fjórum
bogum. Kallaðu steinhöggvara frá
Þrakíu til að höggva grjót. Safn-
aðu bændunum saman og óttastu
ekki. Svo lengi sem heimurinn
stendur, mun þín verða minnst.
Ekki getur annað þrekvirki þessu
meira.
Það voru silfurvængir á litla
fuglinum, er söng. Af vængjunum
drupu himneskar daggir. Ég stóð
grafkyrr í djúpum hugsunum.
Jafnvel þó hann hefði ekki mælt
svo um, hefði ég byggt hana.
Þama var hún, spennt yfir um
ána — risavaxin brú. Ég sá hana
fyrir mér, slíka sem ég byggði
hana síðar. Hún var lík gjörð um
lævísan, gulan snák — ána, sem
vatt sig, þandi og svall, ólgandi,
ótamin, frjáls, upp að bláum hæð-
unum. Þá heyrði ég þunga vagna
dima yfir um, heyvirkin skröltu
61