RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 69

STEINBRÚIN YFIR ROSSITSU
stund hafa vagnarnir ekið. Vakn-
aðu! Steinhöggvaramir eru byrj-
aðir að hamra.
Er ég fór út, gekk ég ekki til
brúarinnar, heldur götuna, sem
liggur til garðanna hans Nóa afa.
Ég vonaðist eftir að sjá Milku —
6egja henni allt af létta og fá hugg-
un. Þegar ég kom að húsi þeirra,
beið mín skelfilegt áfall. Á val-
linotutrénu sat hvítur öm. Hinn
sami, sem faðir minn hafði látið
lausan.
Mér dimmdi fyrir augum, ég
heyrði ekki neitt. Ég seddi út að
gröf föður míns, vildi grafa upp
bein hans, spyrja hann hvemig
hann gæti tekið hana frá mér.
Hann — faðir minn. Átti hann
enga meðaumkvun með mér?
Æði. Hina dauðu er ekki hægt
að spyrja.
Niður við brúna sungu múrar-
arnir. Rossitsa bar orð þeirra burt
með sér. Hún raulaði. Engar
áhyggjur þjökuðu þá. Þeir héldu
áfram að syngja og byggja. Þeir
lögðu steinana með stórum,
sprungnum höndum, líkustum
skóflum. Þeir lögðu í múrinn sinn
fegursta söng. Blessaðir voru þeir.
Hvern átti ég að leggja í múr-
inn?
Ég sat á gröfinni og horfði á
valhnotutrén hennar Milku. Lítið,
hvítt ský hreyfðist á himni. Hvít
engilsál, lauguð í logum morguns-
ins. Um kvöldið, þegar ég hitti
RM
Milku, myndi ég ekki geta sagt
eitt einasta orð.
Ég laut yfir höfðalag grafar-
innar. Tár stóðu í augum mér.
Niður á Cherkovoveginum sá
ég mikinn, gulan mökk. Ég heyrði
bjöllur gjalla og hávær köll. Ótal
vagnar hlaðnir kornvöndum fylkt-
ust í raðir. Fuglinn, sem fyrr söng
á öspinni, sat nú á fremsta vagn-
inum og nartaði í komið. Þegar
þeir komu að ánni, spenntu þeir
ekki frá, en biðu. Hv.ers biðu þeir?
Ég stóð upp, nuddaði augun og
strauk liendi um ennið. Þarna var
enginn. Niður frá hrópuðu múr-
ararnir: Hæ, hó.
Ég tók ákvörðun mína: Verði
það svo!
Um kvöldið kom hún Milka mín
niður að lindinni að sækja vatn.
Þegar hún laut áfram, sá ég gulu
málmhringana í eyrum hennar og
langan, dökkan skuggann.
Máninn sá það einn.
Úti milli greinanna fór litli fugl-
inn að flögra og kvaka. Kettling-
urinn sperrti eyrun og var í einu
stökki kominn upp í gluggakistu.
Sjúki maðurinn féll í mók. Þetta
var sami litli fuglinn, sama sæta,
klukkuskæra röddin, sem forðum
hafði ómað frá öspinni gömlu,
áður en liún var höggvin upp. í
nokkrar nætur hafði liann komið
og kvakað, og nú kom hann enn.
Hann hnipraði sig saman í skjól-
góðu laufþykkninu á kirsuberja-
63