RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 97

Rakarinn Leonhard
Eftir Leonid. Sobolev.
Hann var töframaður í rakara-
iðn, nýr Fígaró, frá Ódessu. Ég
hitti hann fyrra skiptið í strand-
vígi einu. Hann hafði komið þang-
að með sporvagni. 1 þá tíð voru
hermannaflutningarnir frá Ódessu
ekki burðugri en svo. Borgarráðið
eendi hann þangað út eftir þrisvar
í viku; liann var guðsgjöf borgar-
innar til mannanna í Rauða flot-
anum; þrisvar í viku var hrein-
lætisgyðjunni sungið lof.
í kjarrinu hjá bragga 2 var
komið fyrir borði með spegli;
menn hópuðust þangað í þéttan
hnapp, sæknir í að fá afgreiðslu
sem fyrst, og struku sér um vang-
ana í glaðri eftirvæntingu.
Hann söng og iðaði eins og
ánægður köttur, og lét smella í
6kærunum eins og dymbli, fullur
af allskonar skemmtilegum og
skörpum hugdettum, en lijóllið-
ugir fingur hans léku með spegil-
gljáandi áhöldin. Meðan liann þó
hár mannanna með báðum hönd-
um, lét hann hárgreiðuna sitja
fastklemmda millum efrivarar og
nefs. Þar kom liann henni fyrir
í svo miklum flýti, að varla var
hægt að fylgjast með liandtökum
hans.
Rakhnífnum sveiflaði hann aft-
ur og fram með næmum fingrum
og öryggi í hverri lireyfingu, en
viðskiptavinurinn fylgdist með
þessu öllu í speglimun, örlítið
smeykur um nef sitt og eyru. En
söngur og fyndni rakarans orkaði
einmitt örfandi á starf hans, og
rakhnífnum var stýrt í réttar átt-
ir framhjá öllum liindrunum. Unz
Leonhard vék pentudúknum frá
hálsi viðskiptavinarins með galdra-
mannslegum tilburðum og sagði:
— Tveggja vikna ábyrgð, —
hálfrar annarrar fyrir dökka rót!
Næsti, gerið svo vel!
Þegar ég liafði fengið mér sæti,
komst ég ekki lijá því að dást að
fingrum hans. Grannir og liðugir
fóru þeir um hár manns og gripu
um toppana, sem átti að klippa.
Hver einstakur þessara ljósu og
algervu fingra virtist gæddur eigin
lífi, eigin skerpu, þaulæfður til
91