RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 93

LAUSNARGJALDIÐ
RM
sagði ég. „Bill leikur við þig. Hvera
konar leikur er þetta?“
lrÉg er svarti njósnarinn“, segir
rauðskinnahöfðinginn, „og ég verð
að þeysa til stauragirðingarinnar
til þess að vara landnemana við
rauðskinnunum, sem eru að nálg-
ast. Ég er orðinn leiður á að vera
rauðskinni. Ég vil vera svarti
njósnarinn“.
„Gott og vel“, segi ég. „Mér eýn-
ist þetta vera saklaust gaman. Ég
býst við, að Bill muni hjálpa þér
til að sigrast á villimönnunum“.
„Hvað á ég að gera?“ spyr Bill,
og lítur tortryggnislega til snáð-
ans.
„Þú ert hestur”, segir svarti
njósnarinn. „Farðu á fjóra fætur.
Hvemig get ég riðið til staura-
girðingarinnar hestlaus?“
„Reyndu að hafa ofan af fyrir
honum þangað til málið er komið
í kring“, segi ég. Bill leggst á f jóra
fætur, og augnatillit hans er eins
og kanínu, sem gengið hefur í
gildru.
„Hvað er langt til stauragirð-
ingarinnar, drengur minn?“ spyr
liann rámri röddu.
„Níutíu mílur“, . segir svarti
njósnarinn. „Og við verðum að
spretta úr spori, ef við eigum að
komast þangað í tæka tíð. Áfram
nú!“
Svarti njósnarinn stekkur á bak
á Bill og ber fótastokkinn.
„I guðs bænum“, segir Bill,
„flýttu þér eins og þú getur, Sam.
Ég vildi óska, að við hefðum ekki
haft lausnargjaldið hærra en þús-
und. Heyrðu lagsi, ef þú hættir
ekki að sparka í mig, skal ég standa
upp og lumbra á þér“.
Ég gekk til Popler Cove, fór inn
í pósthúsið og búðina, og gaf mig
á tal við bændurna, sem komu
þangað til að verzla. Einn þeirra
sagðist hafa heyrt, að allt væri
í uppnámi í Summit, af því að
sonur Ebenezers Dorsets væri horf-
inn eða hefði verið rænt. Þetta
var mér nóg. Ég keypti ögn af
reyktóbaki, laumaði bréfinu í
póstkassann og hafði mig á brott.
Póstmeistarinn sagði mér, að bréf-
berinn myndi koma eftir klukku-
tíma og fara með póstinn til
Summit.
Þegar ég kom aftur til hellis-
ins, var hvorki Bill né drengurinn
sjáanlegur. Ég skimaði eftir þeim
í nágrenninu og blístraði, en allt
kom fyrir ekki.
Ég kveikti mér því í pípu, sett-
ist niður á mosaþembu og beið
átekta.
Eftir hálfa klukkustund heyrði
ég skrjáf í laufinu og Bill kom
vaggandi út úr kjarrinu fyrir fram-
an hellinn. Að baki honum kom
drengurinn, brosandi út undir
eyru. Hann sté hægt og varlega
til jarðar, eins og hann væri njósn-
ari að læðast. Bill nam staðar, tók
ofan hattinn og þurrkaði af sér
svitann með rauðum vasaklút.
87