RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 32

RM
AGNAR ÞÓRÐARSON
að sér kápunni og ætlaði að strunsa
af stað.
— Liggur nokkuð á?
— Hvað með það?
— Ég þarf að tala við þig. Hon-
um fannst hann allt í einu verða
að trúa lienni fyrir einliverju.
— Nú, tölum við ekki saman?
— Nei, við tölum ekki saman,
það er ekki hægt að kalla þetta
samtal.
— Æ, vertu nú ekki svona há-
fleygur, ég skil það ekki.
— Jæja, komdu þá snöggvast
með mér héma. Hann kom við
öxlina á henni, eins og hann vildi
stjaka henni burt.
— Þú ert alltaf með eitthvert
pukur, sagði hún, en lét þó undan.
Þau gengu af stað. Sem betur fór,
var leiðin ekki löng heim til hans.
Annars hefði hann verið í vand-
ræðum með hvað hann hefði átt
að segja við hana. Hún var svo
ótrúleg. Hann reyndi að spyrja um
Eið, en fann þó öðram þræði að
það var ekki rétt af honum. Það
var ekki drengilegt.
Þegar þau fóru upp stigann upp
á loft, bað Ingjaldur hana um að
fara hljóðlega, því móðir hans
hafði lagt sig. Og þau læddust inn
í herbergið.
Auður settist við skrifborðið og
Ingjaldur gegnt henni. Hún var
svo einkennilega tvíræð á svipinn,
að hann var í vandræðum með
livemig hann ætti að hefja upp
samtalid. Hvað hafði liann ætlað
að segja henni? Óljós sektarvitund
bjó um sig í honum, án þess
hann vissi hvað hann vildi segja.
Eða hvað gat hann sagt við hana?
Sígarettupakkinn lá á borðinu
á milli þeirra og hann stjakaði
lionum liikandi til liennar. Hún
lagði töskuna og pakkana á borðið
og kveikti sér í sígarettu.
Nokkur augnablik sátu þau
bæði og reyktu í þögn. I einhverju
fikti fór hún að handleika hvíta
höfuðbeinið á borðinu.
— Hvað er þetta? spurði hún.
— Þetta er úr útburði, svaraði
hann.
— Og þú safnar svoleiðis, sagði
hún og lagði beinið frá sér. Hann
ræskti sig.
— Ég lief oft hugsað til þín,
sagði hann. Honum var ómögulegt
að segja um þig, til þín var miklu
ópersónulegra.
— Jæja.
— Sumt er svo mikils virði, að
það getur ekki týnzt, þó að það
sé einangrað, það endist lengi,
lengi ... lengi. Orðin dóu á vörum
hans og hún leit undrandi á hann.
— Ég skil ekki, hvað þú ert
að fara, sagði liún.
— Ég skil mig ekki sjálfur,
sagði liann.
— Hvers vegna ertu orðinn
svona slappur, sagði hún í leið-
indatón. Þú varst ekki svona í
sumar.
30