RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 68

RM
ANGEL KARLIJTSHEV
og bufflamir frá Deli-Orman
skóku bjúg liornin.
— Þegar þú befur smíðina, —
heyrði ég rödd föður míns segja,
— múra þú þá ástvin þinn inn í
stöpulinn.
— Hver er ástvinur minn?
— Það veizt þú.
Hinn sjúki maður þagði. Guðs
móðir kinkaði kolli, og af vörum
hennar mátti lesa orðin: Aldrei
mun ég sleppa syni mínum. Gidur
máninn skein inn um litla glugg-
ann. Skuggar kirsuberjatrjánna
eltu bver annan hlæjandi eftir
mjóu, hvítu götunni. Nóttin var
silfurofin slæða. Heilagur Elías
reikaði um dökka sléttuna, spurði
akrana hvort þá þyrsti, svo hann
mætti vökva þá að morgni, og
þeir svöruðu honum.
— Faðir minn leið, og lét mig
aleinan eftir við brúargerðina. Ég
vissi hvað ég skyldi vinna, en ég
vissi ekki hvort ég yrði að fórna
mannlegri veru. Hver gat leyst úr
því?
Vorið sendi storkana að hoða
komu sína. Síðhærðir steinliöggv-
arar komu. Þeir klufu grjót og
hjuggu til og ég hélt verkinu
áfram. Ég óttaðist; þó var ég glað-
ur. Það er ekki auðvelt, móðir, að
farga lífi mannlegrar veru. Hvern-
ig gat ég dirfst þess? Hvern átti
ég að leggja í múrinn?
Dagurinn nálgaðist. Við mæld-
um báða bakka. Ég gekk um í
leiðslu — hélt ég myndi brjálast.
Kvöld eitt fór ég út að gröf hans,
fleygði mér niður á liana og krafs-
aði í jörðina.
— Segðu mér hvern? Þú veizt
það.
Gröfin var þögul. Gat gröf
talað?
Ég gekk heim; þegar eldaði aft-
ur, sofnaði ég og mig dreymdi:
Faðir minn kom á móti mér, eins
og meðan liann var lífs, með rauða
beltið, grófa ullarskikkjuna á öxl-
inni, og hvítan örn í höndunum.
Hann nam staðar á háa bakkan-
um við Rossitsu og sagði við mig:
— Gættu vandlega að því, hvar
örninn sezt, þegar ég sleppi hon-
um. Hann mun sýna þér, hvem
þú skalt leggja í múrinn. Hertu
hugann, sonur minn.
Hvíti örninn blakaði vængjunum
og sveif upp í loftið. Hann linit-
aði þrjá mikla liringa yfir þorp-
inu og renndi sér niður. Hann sökk
eins og steinn sem fellur. Ég sá
ekki hvar liann settist. Faðir minn
leit við mér, hristi höfuðið og sneri
til árinnar. Um leið breiddist brú-
in mín út fyrir fótum hans og
hann gekk yfir hana. Hann stað-
næmdist á bakkanum, leit yfir
briina, frá enda til enda, lyfti
hendinni og mælti: .— Áfram.
Ég hrökk upp með andfælum.
Þú stóðst við rúmstokkinn, móðir,
og sagðir: — Rístu upp, Manol,
dagur er þegar runninn. Langa
62