RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 98

RM
LEONID SOBOLEV
alveg sérstaks lilntverks. Eldsnöggt
grip me3 skærunum, öruggt tak á
liárinu, — stöðugt söngur á vör
rakarans, sífelld lireyfing hans eins
og í skemmtilegum, æsandi leik,
sem veitti söngnum fastan takt, unz
klippingunni var lokið.
Ég gat ekki stillt mig um að
segja eitthvað.
— Maður með svona fingur og
jafn næmt söngeyra ætti að leika
á fiðlu.
Hann mætti augnaráði mínu í
speglinum og deplaði til mín glað-
lega.
— Það geri ég líka! Svo er vel
gerð hárgreiðsla nokkurs konar
sónata — á sinn máta, — finnst
yður ekki?
Þetta varð til þess, að samræður
okkar hófust. Stór, dökk augu hans
urðu dreymin. Hann gat um kenn-
arann sinn, sem hefði sagt, að
liann hefði „ótakmarkaða hæfi-
leika“, — um fiðluna sína, — um
menntunina, sem hann ætlaði að
afla sér, þegar stríðið væri búið
og hann gæti sagt skilið við liníf-
inn, sem liafði orðið til þess, að
honum var gefið nafnið Leonhard,
enda þótt hann liéti bara Leo. —
Hann ræddi um hljómlist og ann-
að það, sem honuin þótti vænt um.
Svo virtist sem fingur hans
hlustuðu, þeir léku sér ekki meir.
Festulega gripu þeir utan um liár-
kambinn — líkt og væri hann
fiðluháls — kröftugu, fjaðurmögn-
uðu taki.
Þegar Jiann liafði lokið við að
afgreiða alla viðskiptavinina, greip
hann til fiðlu sinnar, sem hann
hafði stöðugt meðferðis, og rauðu
sjóliðarnir þyrptust utan um liann
að nýju. Hljómleikar sem þessir
virtust algengir þama í strand-
víginu.
Haustleg sólin í suðurátt skein
á brúna, sléttrakaða vanga. —
Græna trjárunnana har í óendan-
legan hafflötinn, en íbúar Bragga
2 stóðu utan dyra í langri hala-
rófu og lilýddu á úkraínsku lögin,
skæm trillurnar hans Sarasatis og
mjúkt, stunkennt andantið úr kon-
serti Mendelsohns.
Leonliard renndi augunum út til
liafsins um leið og hann spilaði.
Það var sem hann stæði frammi
fyrir ósýnilegri hljómsveit, annað
slagið raulaði liann smábrot úr
verkinu, öruggt, fallega skært, eða
það var sem hann stæði á pallin-
um og liti vaggandi skóg af fiðlu-
bogum og lieyrði þróttmikið málm-
hljóð trompetanna kveða við eym
sér.
Rúmensk handsprengja, sem
sprakk bak við runna, stöðvaði
liljómleikana. Leonhard lét fiðl-
una síga og stundi óþolinmóðlega.
— Hefur nú bumbuslagarinn
sífulli enn einu sinni fengið æði?
-----Þeir þyrftu að liafa strang-
ari liljómsveitarstjóra þarna fyrir
liandan, finnst ykkur ekki?
Síðara skiptið liitti ég Leon-
liard í sjúkrahúsinu. Hann lá með
92