Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 5

3
Verður þér sungið
íslenskar bókmenntir ársins 1989 voru fjölskrúðugar og
útgáfa ljóðabóka með mesta móti eins og sjá má á Ijóða-
bókaskránni hér í blaðinu.
Óvenjumargir ljóðasmiðir hleyptu af stokkunum sinni
fyrstu Ijóðabók eins og líka má sjá í grein hér í blaðinu.
Megi þetta vera til vitnis um að gengi ljóða fari vaxandi.
Víst er að ljóðið heldur a.m.k. velli þótt oft hafi því verið
spáð ósigri í tilvistarbaráttunni á tækniöld.
Þá gerðust þau tíðindi á bókmenntasviðinu að Félag ís-
lenskra bókaútgefenda stofnaði til „stórra“ bókmennta-
verðlauna sem er alger nýjung hér á landi. Skoðanir voru
nokkuð skiptar um réttmæti og tilhögun verðlauna þess-
ara og er það ekki óeðlilegt þar sem hér virtist meira í
húfi en fólk átti að venjast. En einkum voru margir ósátt-
ir við val þeirrar nefndar sem ákvað hvaða 10 bækur
komust til álita hjá lokadómnefhdinni. Hér skal einungis
lýst fúrðu yfir því að ljóðabækur þeirra Þorsteins frá
Hamri og Gyrðis Elíassonar skyldu ekki koma þar til álita.
Ljóðaunnendum hlýtur hinsvegar að þykja það mikið
gleðiefhi að Stefán Hörður Grímsson skyldi hljóta verð-
Iaunin fyrir ljóðabók sína Yfir heiöati morgun. Niður-
staðan er öllum til sóma sem að verðlaunaveitingunni
stóðu og hún er verðug uppreisn fyrir íslenska ljóðlist
sem löngum hefur verið hljótt um miðað við aðrar bók-
menntagreinar. Verðlaunaveitingin er líka staðfesting
þess að íslensk nútímaljóðlist er sómi íslenskrar menn-
ingar.
Stefán Hörður Grímsson er einn af frumkvöðlum ís-
lenskrar nútímaljóðlistar. Hann var í hópi þeirra ungu
skálda sem brutu nýjungum braut í íslenskri ljóðagerð
um miðja öldina. Þau skáld mættu þá mikiUi óvild óbil-
gjarnra, sjálfskipaðra vandlætara sem vildu halda ljóða-
gerðinni í viðjum vanans. Nú er flestum ljóst að ljóð
atómskáldanna hafa auðgað íslenska ljóðlist að efni,
formi og máli og valdið mikilli grósku í ljóðagerðinni síð-
ustu áratugina. Ljóðormur óskar Stefáni Herði til ham-
ingju með þann verðskuldaða heiður sem honum hefúr
hlotnast.
Hér skal ekki fjölyrt um hinn fágaða og meitlaða skáld-
skap Stefáns Harðar. í hinum síðari ljóðabókum hans
hefur náttúran átt drjúgan samastað, bæði fegurð hennar