Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 11
Gaius Valeríus Katúllus 9
tungan lamast, læsir sig um mig heitur
logi allan, dynur í eyrum þungur
feigðarhljómur, hyljast þá augnaljósin
heldimmrí nóttu.
Iðjuleysið er þér til meins, Katúllus,
iðjuleysið fyllir þig hugarórum,
iðjuleysið oft hefur ríkum borgum
orðið að falli.
IV
Kelíus, Lesbía okkar, hin eina og sanna,
hún Lesbía, sú sem Katúllus unni einni
og unni meir en sér og öUum sínum,
hún stundar núna stræti og húsasund
og sýgur merg úr sonum Rómaborgar.
V
Engum, sagði ’ún og sór,
þótt sjálfur Júpíter kæmi,
öðrum manni en mér
mundi hún gefa sitt heit.
Sagði ’ún, en ástarorð
sem í eyru þér hvíslaði kona
skaltu skrifa í vind,
skrá þau á rennandi vatn.
VI
Ljúfit er að heyra þau heit
sem þú hjalaðir nú mér í eyra,
heit um eUífa ást
okkar í miUi og tryggð.
Gefið það, mUdu guðir,
að geti ég treyst því að þessi
orð séu af einlægni mælt
og af falslausum hug,
okkur svo auðnast megi
ævilangt saman að búa, —
ást og vináttu vígt,
verði okkar hjúskaparband.