Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 54

52 Bysteinn Þorvaldsson
utan við mig
teygi ég fram hendumar
eftir lífinu.
Ennþá villugjamara er á draumkenndum slóðum yngstu skáldkon-
unnar, Úlfhildar Dagsdóttur, sem fannst hún ekki hafa neinn tilgang
en hafa þó tilgang; „allt var draumur" og „allt er draumur" segir í
ljóöinu vaknaði i geer sem lýkur svo:
Stend við útidyr og banka og
enginn kemur til dyra og
klifra upp þakrennu og
dett ekki og
skríð inn um glugga og
þú en allsekki heima og
þú átt allsekki heima hér og
sofna í sófanum
f stofúnni
það er ég
Ævintýraleg og athyglisverð eru ljóð Steinunnar Ásmundsdóttur um
könnun sjálfsins og umhverfisins, Gljáandi beimar og Brotlending.
Falleg líking í ljóðinu Vamgjasláttur vitnar um þessa sömu viðhorfa-
kreppu sem mótar sjálfsvitundina hjá hinum ungu skáldum:
Ég er dúfan hvita
með lítið rautt hjarta.
Óttaslegið
það berst
f dúnmjúku fiðurbrjósti,
vængimir svo smáir
kraftlausir.
Ég bíð þess að verða stór
og flögra því hér
enn um stund
ég bíð.
Ljóð G. Rósu Eyvindsdóttir eru ffemur sundurlausar æfingar og
skortir dálítiö meiri skáldskap og einbeitni. Maður er engu nær þótt
þess sé óskað að „... við bara aðcins gætum/lifað lífinu meira.“
Ljóðið Njóttu! má líklega skilja sem sáluhjálparheilræði til sljórra
mannvera, áréttuö með sögnunum: hlustaðu, andaðu, sjáðu,
snertu, gefðu, elskaðu. En það skortir sannfæringarkraftinn til að
þetta verði lykilinn að verðandinni.
í nokkrum kvæðum aftast í bók sinni lítur Oddný Kristjánsdóttir
yfir farinn veg langrar ævi, spyr um rök tilverunnar og kannar eigin
lífsafstöðu. Niðurstaðan einkennist af óeigingimi og hlédrægni.
Gæfan felst f því að vinna þarft verk og hlúa að bágstöddum, „gera
að Ijósunum, láta ekki deyja í hlóðunum" eins og segir í titilkvæði
bókarinnar Bar eg orð saman.
Karlamir hafa eitt og annað fram að færa um lífsviöhorf og heims-
sýn. Enn er það öldungurinn Ingvar sem sker sig úr hópnum; í hans
kvæðum er hin bjartsýna framsækni sjálfsögö því að fyrir honum er
heimurinn heill, meira að segja alheimurinn. Jákvæð viðhorf sín