Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 48

46 Eysteinn Þorvaldsson
-S'A
skilyrðislaust jákvæö. Óvissa, kvíöi og háski blandast skynjuninni og
valda varfæmi í könnun náttúrunnar og umgengni viö hana. Maður-
inn er ekki lengur ótvíraett sá sem drottnar og nýtur; hann samlagast
kannski náttúmnni en ekki í rómantískum guðdómi hennar, heldur
vegna þess að hlutföllin f tilvemnni em ekki lengur ótvfræö: maður
í sniókomu er í ógagnsæu veðri og „ekkert / aðskilur mig og veðr-
ið.“' Maður á leið yfir holt eftir fjárgötu „gengur af sér haminn / og
sami aldur/þræðir land og mann. Þessa magísku náttúmskynjun
er ekki að ftnna annarsstaðar hjá þessum skáldum en hún er á
krciki f Ijóðum fleirí ungra skálda af kynslóð Jónasar. Og hún gefur
færi á margslungnum skyntengslum sem Jónas nýtir sér mjög hag-
lega með myndvísi sem kemur á framfæri áleitnum gmn um kennd-
ir, minningar og óskir, t.d. í Ijóðinu Ef til vill þú og eins f Ijóðinu
H-é-.
Gróandi, klæð ekki laufi
þetta tré, sem var
sem er minning um annað sumar;
nú er mitt
að faðma það
og hve ég skal faðma þaðl
mér er kalt
tréð bcr angan
af sínu hinsta sumri.
Allmörg af ljóðum Bjöms Erlingssonar fjalla um náttúm og daglcgt
umhverfi, en nokkuð skortir á að myndir og mál nái því flugi sem
dugir til að skapa gjaldgcnga Ijóðlist. Hin skáldin f þessum hópi
dvelja mun minna á slóðum náttúmnnar og sum alls ekkert. Birgitta
Jónsdóttir birtir nokkur náttúmljóð, þ.á m. Snerting við auga tands
sem er eiginlega ættjarðarljóð; mælandinn leitst við að tengjast
landinu sem ungþarn f fæöingu. Steinunn Ásmundsdóttir yrkir nátt-
úmfcgurðarljóð um borgina, Um aftan, þar sem „þanglyktin sæta /
kitlar litla / rómantíska fugla / sem raula á þakskeggjum." En einnig
írónískt ljóð, Maður úr borginni-, það fjallar um firrtan borgarbúa
sem náttúran lætur ósnortinn:
Fjöllin stara tómlát
f gegnum þig
lækir tifa hljóðlaust
inn f hjarta þitt,
grasið hættir að gróa
undir fótum þér
Og þegar hann er farinn veg allrar veraldar byrja „tindamir/að
flissa“ og náttúran færist öll f aukana.
Náttúmmyndum bregður fyrir í ljóðum Elfsabetar Jökulsdóttur,
sumar em fallegar, einkum í smáljóðunum, t.d. í þeim sem heita
Ljóð og Ófeigsfjörður en það sfðamefnda er svona:
Sól yfir eyðibæ
sól og gyllir hafið
alda fellur aö
rekadmmbur í fjöm
könguló á lóðréttum kletti