Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 10

8 Gaius Valeríus Katúllus
Gaius Valeríus Katúllus
Ástarljóð
i
Hatri er ég haldinn og ást.
Hvað veldur því veit ég samt ekki.
Eitt veit ég aðeins og finn:
endalaust kvelur það mig.
II
Lifum saman, Lesbía mín, og elskumst,
og skeytum ekki um geðill gamalmenni.
Þau mega rausa okkar vegna að vild.
Sólir geta sest og risið aftur,
en okkar bíður, þegar dagsljós dvín,
dimmur svefn um endalausa nótt.
Kysstu mig þúsund kossa, síðan hundrað,
og þúsund kossa enn og aftur hundrað
og þúsund þar á ofan, síðan hundrað.
Og loks er kossatalan telst þúshundruð,
þá týnum við henni, svo að enginn viti
né nokkur geti litið öfundarauga
allan þennan mikla kossafjölda.
III
Hann mér þykir himneskum guði líkur,
hann, ef unnt er, skipa sér ofar guðum
sem gegnt þér situr, horfir á þig og heyrir
hlátur þinn óma
undurblíðan, verð ég þá vesæll maður
viti firrtur, Lesbía, er ég sé þinn
unga blóma, enginn er mér þá rómur
eftir í munni: