Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 62

<
60 Þórður Helgason

volgt vatnið
(sundlauginni
varir
sem segja hlý orð
dropar á hörundi
sem glitra
þoma
allt þetta smáa
en þó allt svo stón
Þessi verðmæti tengir fólk ekki hamingjunni en freistast til leitar og
missir af öllu sem máli skiptir eins og fram kemur f ljóðinu Leit: „í
ákafri leit/að hamingju hugsjón/eða sannleika / höfum við týnt
svo mörgu / verðmætu / / týnt svo mörgu verðmætu / sem aðrir
fundu / / þeir sem leituðu ekki.“ Gjafir lífsins eru þannig nær okkur
en við hyggjum.
í samræmi við þá áherslu sem skáldkonan leggur á náttúrumyndir
í ljóðum sínum sýnir hún gjama manninn samsamast náttúrunni í
samhljómi sem gerir allar spurningar um tilgang og markmið óþarf-
ar: „Lífið/situr andspænis þér / krossleggur sorg og gleði//þú
horfir / í augu þess / eins og þú væntir svars / / varir þess / tala með
hreimi vindsins / / augu þess / em djúp / af blárri kyrrö öræfanna / /
sem finnur eitt augnablik / þann samhljóm f sál mannsins / að hann
þarf einskis að spyrja."
En manneskjan stígur ekki ævinlega svo samstíga dans við lífið
sem óskandi væri. Mörg ljóða Þuríðar fjalla um svik mannsins sem
vinnur sér til óhelgi. Dekksti tónninn er í 3. og síðasta kafla bókar-
innar. Þar fjallar fyrsta ljóð kafians, Sá timi, um örvæntingu fólks
sem lítur í kringum sig á mannlífssviöinu og sér þá sjón að það
óskar sér þess heitt að „hugsun okkar hefði fæðst blind.“
í ljóöinu / tóminu lítur Þuríður til baka til þess tíma er fólkið vildi
berjast til sigurs fyrir baráttumálum sfnum. I Ijóðinu ríkir samt ekki
uppgjöf heldur bjartsýnn andi: við emm stödd í einhvers konar
tómi en f frjóum jarðvegi em að spíra fræ þeirra orða sem féllu til
jarðar og áttu að bera baráttumálin fram til sigurs: „einhverntíma /
koma þau upp / / einhvemtíma / rennur nýr dagur / / sem réuir okk-
ur/nýútspmngin orð.“
Þuríður beitir í ljóðum sínum oft stibragðinu þversögn, sem fellur
mjög vel að ljóðheimi hennar; e.t.v. á notkun þvcrsagnarinnar í bók-
inni rætur I lífsskilningi höfúndar; líf okkar mannanna er þversagnar-
kennt f eðli sfnu; við finnum er við leitum ekki, ótta okkar finnum við
skjól í brothættri öryggisskel — við lifnum er við deyjum.
Lokaljóð bókarinnar lýsir nokkurs konar niðurstöðu, uppgjöri:
Ég vil fljúga
Ég vil fljúga
með vindinum
gráta
með regninu
gleðjast
með sólinni