Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 35

Sylvia Plath 33
Þessar eru hendur mínar
hné mín.
Ég er kannski skinn og bein,
en þó er ég söm, sama konan.
í fyrsta sinnið var ég tíu.
Þá var það slys.
í annað sinnið ætlaði ég
að þrauka og koma ekki aitur á ný.
Ég skall aftur
einsog skel.
Þau urðu að kalla og kalla
og plokk’ af mér orma sem klístraðar perlur.
Að deyja
er list, sem allt annað.
Ég firem ’ana fádæma vel.
Ég frem ’ana þannig að virðist mér víti.
Ég frem ’ana þannig að virðist ekta.
Ég held mætti segja ég eigi mér köllun.
Ekkert mál að fremj’ana í klefa.
Ekkert mál að fremj’ana og fara ekki fet.
Það er þessi Ieikræna
endurkoma um hábjartan dag
til sama staðar, sama andlits, sama grófa
glaðhlakkalega hróps:
kraftaverk
sem leggur mig í rúst.
Krafist er gjalds
fyrir að skoða ör mín, krafist er gjalds
fyrir að hlusta á hjarta mitt.
Það gengur í raun.
Og krafist er gjalds, mjög verulegs gjalds
fyrir orð, fyrir snertingu
eða lögg af blóði
lokk úr hári mér eða bút úr fötum.
Svona, svona, Herr læknir.
Svona, Herr fjandmaður.