Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 28

26
„Ekki þó alla
læknana?1
(Hlátur) ,
„Rabínovitsj?"
„Rabínovitsj."
„Abramovitsj?“
„Abramovitsj."
„En Gúrévitsj?“
„Líka Gúrévitsj."
„Og Pétrov, ívan Pétrovitsj ...“
(Hér gerast nú undarlegir hlutir.)
Náunginn leit á mig
ógnvænlega —
Það sló um mig allan
köldum svita —
„Þú ert kannski sjálfur
í sérhópi, kallinn?
Félagar, hér er eitt
gáfnaljósið!"
Já, stríðinu lauk,
og þá hófst slíkt blóðbað,
að jafnvel Guð —
besti vinur minn
gat engum manni bjargað. t
Guð hefur nefnilega einn mikinn galla!
Gáfur setja hann alltaf úr jafnvægi.
Geir Krist já risso n þýddi
Kvxðin hér á undan eru öll frá sjöunda áratugnum. Þá voru
„braggaskáldin" rússnesku upp á sitt besta, og ígor Holín og Gen-
rikh Sabgír voru þar framarlega í flokki. Allt voru þetta ungir menn
og ádeilugjarnir, kenndu sig við braggana I fangabúðum Gúlagsins
og úthverfum sovéskra stórborga, en þangað sóttu þeir gjaman
yrkisefni sín. Meðal þeirra voru líka vísnasöngvarar, einsog skáldið
Galitsj sem nú er þeirra frægastur. „Braggaskáldunum“ svipaði um
margt til jafnaldra sinna á Vesturlöndum, höfðu ótrú á tæknidýrkun,
viðteknum skoðunum og ríkjandi hugmyndafræði heimalandsins.
Kvæði þeirra fengust ekki prentuö, en gengu manna á milli í afríti
(samízdat) eða vom flutt ( þröngum hópi áhugamanna. Hvað síðar
hcfur orðið um þá Holín og Sabgír er mér ókunnugt um.
G.K.
t Skírskotun til læknamálsins fræga 1953