Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 49

Eysteinn Þorvaldsson 47
Spor eftir mann og hund
... hingað
Aðrir segja tæpast neitt sem gefur til kynna að náttúran skipti máli.
Það eru þá auðvitað önnur hugðarefni sem fyila líf þeirra og tilveru,
hugðarefni sem kunna vissulega að finnast hjá náttúruskáldunum
einnig. Þar má til dæmis nefria tUvist nútímamannsins sem skiljan-
lega er borgarbúi eins og flest þessi skáld. Hvemig skyldi þeirri
skepnu líða, hver eru vandamál hennar og áhugamái? Það er t.d.
Skrifstofuprinsinn, en svo heitir ljóð eftir Gísla Gíslason; hann „fer
fimum fingrum / um reiknivélina sína. / Hann strýkur hana / blíðum
höndum."
Botn stúlkunnar
við skiptiborðið
glampar þrýstinn
f augum hans.
Brúnt bindið
við rakaðan barkann
undirstrikar stöðu
þessa manns.
Stefán Steinsson kann að segja sögur af vinum sem heimsækja Víði-
mcllur, af hrakfrUlabálkinum Júlla, af drykkfclldri konu f húsinu
handan götunnar og af hjúum sem lentu í vitlausu sfmasambandi.
En það er ungskáldið Kristján Þórður Hrafnsson sem eftirminnileg-
ast yrkir um nútímakariinn í borginni, hinn óráðvanda slæpingja
sem slarkar um nætur „lyktandi af áfengi og pyisu“ (Til Láru), ein-
mana í ráöviUtri leit aö einhverju. En líka um metorðastritarann í
allri hans sjálfsupphafningu, „virðulegur / staðfastur / blýfastur/í
sjálfúm sér / og sjálfshugmyndum /... / fjötraður / bak við jakkaföt-
in/kann sín takmörk / þekkir ekki draumflugið" (Hcegum skref-
um).
Og nútímakonan? Guölaug María Bjamadóttir bregður í nokkrum
ljóðum upp gagnrýnum raunsæismyndum úr lífi hennar, frelsi og
ófrelsi, á öldurhúsum borgarinnar, f hversdagsstriti og áhyggjum
móður húss og barna. Sérlega írónískt er Hcegðarleikur en þar
stendur m.a.:
það er leikur einn að fela
hvaö sem er í óhreinatauskörfunni
það er leynistaðurinn
það er okkar einkavinnuherbergi
Þar rúmast barinn og sígarctturnar
dömubindin og pillumar
ljótu hugsanimar hræðslan
magnleysið og sjálfsvirðingin.
Slfk ljóð um aðstæöur kvenna eða samfélagslegt háttemi þeirra em
afar fáséð hjá hinum skáldkonunum. En flest skáldin yrkja um hinn
viðstööulausa samdrátt, togstreitu, sambúð, ást og sundmngu konu
og karls. Og hér er af miklu að taka. Ástin er fögur, indæl og eftir-
sóknarverð meðan hún er vænting eða söknuður. En sambúöin og
hjónabandið em eyðileggjandi eða hreinlega rjúkandi rúst. Hér er
t.d. til vitnis Helga Kvam sem á nokkra gróteska texta f Ifflegu en
mistæku safnriti ungra Akureyringa er nefnist Rifbein úr siðum.