Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 32

30 Tomas Tranströmer
Tomas Tranströmer
Næturgalinn í Badelunda
Í grænu miðnætti við norðurmörk næturgalans.
Þungt Iauf drúpir í leiðslu, heymarsljóir bílar
geysast að neonlínunni. Rödd næturgalans víkur
ekki til hliðar, hún er skerandi eins og hanagal, en
fögur og laus við hégómleika. í fangelsi var ég og
hún kom til mín. Sjúkur var ég og hún vitjaði mín.
Ekki tók ég eftir henni þá, en núna. Tíminn
streymir niður frá sólinni og tunglinu og inn í allar
tikk takk tikk þakklátar klukkur. En hér á þessum
stað er enginn tími. Einungis rödd næturgalans,
þessir nístandi gjöllu tónar sem hvessa bjartan ljá
næturhiminsins.
Rómanskar hvelfingar
í risavaxinni rómanskri kirkju var örtröð
ferðamanna í rökkrinu.
Hvelfing gapti inn af hvelfingu og engin yfirsýn.
Fáeinar ljóstýrur flöktu.
Engill án andlits faðmaði mig að sér
og hvíslaði gegnum allan líkamann:
„Skammastu þín ekki íyrir að vera manneskja, vertu
stoltur!
Inni í þér opnast hvelfing af hvelfingu án enda.
Þú ert aldrei fullgerður, og þannig á það að vera.“
Ég var blindur af tárum
og hrökklaðist út á sólbakaða piazza
ásamt Mr. og Mrs. Jones, Herra Tanaka og
Signora Sabatini
og inni í þeim öllum opnaðist hvelfing inn af
hvelfingu án enda.
Njörður P. Njarðvík þýddi.