Ljóðormur - 01.06.1990, Blaðsíða 42

40 Henrik Nordbrandt
Leyndarmál íljótsins
Þetta landslag minnir á leyndarmál
af því að fljótið sést ekki
þaðan sem ég er staddur.
Og þess vegna er það líka
landslagið þar sem ég gæti helst
án sjálfs mín verið.
Innan um þessar grænu hæðir og bláu fjöll
finnst mér pærsóna sjálfs mín
vera hálfgerð móðgun.
En með verður hún að vera: Því að ég
veit, hvemig eldflugurnar lýsa upp fljótið
þegar myrkrið hylur það
en ekki hæðirnar eins og núna
þegar brekkumar sem undan snúa
túrkísgrænn litur vatnsins
og trjábolimir sem rekur til hafs
gera mig að leyndarmáli fljótsins.
„Aldingarðurinn Eden“
Ámm saman fékkst ég ekki til að trúa því
að hugtök eins og „stjömuskrúfjárn"
„draugur“, „láglaunabætur“
og „aldingarðurinn Eden“
væm annað en orðin tóm.
Sautján ára að aldri var mér kennt
að nota stjörnuskrúfjám.
Þegar ég var tuttugu og tveggja ára sá ég
í fyrsta skipti draug.
Og nú er ég meira að segja búinn að fá
láglaunabætur.
Þess vegna orti ég þetta
undir heitinu „Aldingarðurinn Eden“.
Hjörtur Púlsson þýddi