Tíminn - 24.12.1947, Blaðsíða 30

30
JÓLABLAÐ TÍMANS 1947
ililllllliilinillllllilllllliniiinniiinilllliiiniiiiiniinillililiminiiiniiiiiiillllllillilillllllllllllllininillliiinnniiiiniiiiniiiliniiiniiiiiiliiiiiinmi.Aiiiniiiinillinilliiiiniiiii
RÍKISÚTVARPIÐ
§ Takmark Ríkisútvarpsins og ætlun er að ná til alira þegna lands-
| ins, með hvers konar fræðslu og skemmtun, sem því er unnt að
É veita.
| AÐALSKRIFSTOFA ÍITVARPSINS |
jj annast um afgreiðslu, fjárhald, útborganir, samningsgerðir o.s.frv. f
É Útvarpsstjóri er venjulega til viðtals kl. 3—6 siðd. Simi skrifstof-
unnar 4993. Simi útvarpsstjóra 4990. I
| INNHEIMTU AFNOTAGJALDA f
f i annast sérstök skrifstofa. Sími 4998. I
I ÚTVARPSRÁÐIÐ I
É (Dagskrárstjórinn) hefir yfirstjórn hinnar menningarlegu starf- É
semi og velur útvarpsefni. Skrifstofan er opin til viðtals og af-
f greiðslu frá kl. 2—4 síðd. Sími 4991. f
IRÉTTASTOFAN
§ annast um fréttasöfnun innanlands og frá útlöndum. Fréttaritarar
f eru í hverju héraði og kaupstað landsins. Frásagnir um nýjustu f
heimsviðburði berast með útvarpinu um land allt tveim til þrem s
f stundum, eftir að þeim er útvarpað frá erlendum útvarpsstöðvum.
Sími féttastofunna 4994. Sími fréttastjóra 4845. f
AUGLÝSINGAR f
Útvarpið flytur auglýsingar og tilkynningar til landsmanna með I
f skjótum og áhrifamiklum hætti, Þeir, sem reynt hafa, telja út-
varpsauglýsingar áhrifamestar al'ra auglýsinga. Auglýsinga simi f
1095. |
f V ERKFRÆÐINGUR ÚTVARPSINS |
É hefir daglega umsjón með útvarpsstöðinni, magnarasal og viðgerð- f
f arstofu. Sími verkfræðings 4992.
| VIÐGERÐARSTOFAN
1 _ annast um hveis konar viðgerðir og breytingar, viðtækja, veitir
leiðbeiningar og fræðslu um not og viðgerðir útvapstækja. Simi
f viðgerðarstofunnar 4995. Viðgerðarstofan hefir útibú á Akureyri, :
| sími 377. É
VIÐTÆKJAVERZLUN I
ríkisins hefir með höndum innkaup og dreifingu útvarpsviðtækja f
É og varahluti þeirra. Umboðsmenn Viðtækjaverzlunar e^u í öllum |
f kaupstöðum og kauptúnum landsins. Sími Viðtækjaverz unar 3823, f
I TAKMARKIÐ ER: f
: Útvarp inn á hvert heimili! Allir landsmenn þurfa að eiga kost I
f á því, að hlusta á æðaslög þjóðlífsins, hjartaslög heimsins. :
| RÍKISÚTVARPIÐ j
inninnninniiiniiiiiiinniiiiiinniiiiiininiiniiiniiinniiiiiiniiiiiiniiiiiiniiiiniininniniiiiiiiiiiiiiniiiiinnnniiiiiiniiiniiiiniininiiininniiiiiiniiiiiiinniinHniinninn
sparkar þeim af sér, og þá dregur hann ref-
inn uppi. En alltaf þegar Pétur beygir sig
til að grípa hann, fær rebbi undanfæri.
En nú koma þeir að torfgarði, og þá sér
refurinn strax, að ef hann ætlar að hlaupa
yfir garðinn, svo að Pétur geti gómað hann,
án þess að bíta mikið, eru leikslokin ráðin.
En á einum stað var dálítil glufa á garð-
inum, og þar reynir rebbi að skjótast í gegn,
en stendur fastur.
En þessi refur dó ekki ráðalaus. Hann
smeygir sér bara úr feldinum og hleypur
svo áfram, alveg berstrípaður.
Pétur tók skinnið: Nú máttu hlaupa. Nú
hefir Pétur það, sem hann sóttist eftir.
En þegar Pétur kom svo aftur með tófu-
skinnið á öxlinni þangað, sem stígvélin
hans lágu, voru þau — hvort sem þú trúir
mér eða ekki, orðin full af álum.
Það er satt, sem Pétur segir, þó það láti
ótrúlega í eyrum.
Dag nokkurn kemur Pétur inn til Daníels
á Auðnum, refaskyttunnar. Pétri þykir
aumt af þér að fara ekki inn á Spönn og
skjóta tófur. Pétur fór þar um í gær, og
hvort sem þú trúir því eða ekki, þá var
þar svo mikiö af tófuskít, að ég óð hann í
ökla.
— Nei. Nú lýgurðu, Pétur, segir Daníel.
— Pétur getur svarið, að þaö sá hvergi I
veginn fyrir tófuskít.
— En hvernig getur refurinn fylkt sér
svo þétt á almannaleiðum?
— Já — Pétur er viss um, að hann sá þar
sex tófuskíti, — og nú slæ ég ekki einum
einasta af hér eftir.
Það var nú á stríðsárunum, að víða var
þröng í búi og bjargarlítið, en faðir minn
átti góðan vin suður á Jótlandi. Og dag
nokkurn kom brauð, sem hann sendi til
okkar, og það var nú ærlegt brauð.
Pétur er nú ekkert smábarn, eins og þú
getur séð, en hvort sem þú trúir mér eða
ekki: Hefði brauðið verið reist upp á end-
ann, hefði Pétur ekki náð til að skera sneið
ofan af því.
Og tóbakið á þeirri tíð!
Ekki vottur í sjö kirkjusóknum.
En svo er það einn daginn, að maður kem-
ur gangandi austan yfir fjall og ber eitt-
hvað hræðilega þungt.
Það er tóbaksrúlla, og hún er stór eins og
hálftunna.
Faðir minn keypti sér bara eina einustu
tuggu, og hún kostaði hálfan dal.
Sú tugga var notuð vel. Stundum stóð
hann bara og horfði á hana, stundum
nasaði hann af henni, stundum brá hann á
hana tungunni, og þegar hann beit í hana,
spýtti hann ævinlega í tusku, sem hann
geymdi og tuggði seinna.
En Sigurður nágranni okkar hafði ekk-
ert tóbak fengið og hann kom og bað föður
minn um bragð. En faðir minn hélt, að það
væri nú ekki til skiptanna, þetta lítilræði.
En veiztu hvers Sigurður bað þá?
’ — Spýttu þá upp í mig, svo að ég finni
þó bragðið.
Hvort jörðin er flöt?
Það skaltu ekki efast um, því að Pétur
hefir sannað það af eigin reynd.
Jörðin er flöt og kringlótt, en ekki þó
alls staðar jafnt.
Þegar ég er á Líðandisnesi og þú í Port
Natal, þá stendur Pétur beint uppi yfir þér.
Pétur var hérna um árið út við Líðandis-
nes á fiski, og þá heyrði hann allt í einu
hanana gala í Suður-Afríku.
Jörðin er orðin þetta þunn þar, skil-
urðu.
Nei, mér skjátlaðist ekki, því vita skaltu,
að ég þekkti málið þeirra frá því, að ég
sigldi um þær slóðir.
Það er satt, sem Pétur segir, enda þótt
ótrúlegt sé.
Pétur er að fara yfir ísinn á Súðurlands-
vatninu. Það er um hæstan dag, en ösku-
blint af hagléli.
Pétur segir það lýgilaust ,að höglin voru
stærri en jarðepli og skellirnir eins og skot-
ið væri úr byssu og hér og þar gerðu höglin
göt á ísinn, svo að alls ekki var hættulaust
að ganga hann.
Jæja, svo rignir allt í einu stórum ormi
niður fyrir framan fæturna á Pétri og hann
liggur þar steindauður.
Ha? Hvaðan hann kom? Ertu frá þér?
Hann datt niður frá öðrum hnetti, skaltu
vita.
Það var nú svo sem auðséð, að hann var
af allt öðru ormakyni en þeim, sem ég hefi
séð eða heyrt getið um á þessari jörð. Hann
var í laginu eins og regnbogi, sérðu.
Pétur harmar það sárast síðan, að ég
hafði ekki vit á að taka hann með mér og
senda hann á safn.
Ég veit ég hefði fengið hann vel borgað-
an. —
Pétur kom að Kallebergi og bað um mjöl.
— Hefirðu nokkuð undir það, spurði
kerlingin á bænum.
— Ég er með horn, sagði Pétur.
— Ekki ertu þá stórþurftugur, Pétur
minn, segir kerlingin hlæjandi.
— Ef þú vilt gefa mér hornið fullt, þá
hugsa ég að þú hafir ekki ráð á meiru, og
að svo mæltu dregur Pétur nautshorn mikiö
fram undan klæðum sér.
Kerlingin fórnar höndum og hrópar: Nei!
Annað eins horn hefi ég nú aldrei séð á
minni lífsfæddri ævi!
— En það hefi ég, segir Pétur.
— Péttir var hérna um árið úti á Jaðri
að selja kamba, og kom þá til stórbónda
nokkurs og þar var stórt horn, skal ég segja
þér. Það tók 10 tunnur og maðurinn geymdi
allt sáðkornið sitt í þvi.
En það var þarna viðstaddur einn skálk-