Alþýðublaðið - 24.12.1945, Blaðsíða 33

Jólablað Alþýðublaðsins
33
dagsmorgnum til selveiða, ef gott var veður,
en í þeirra stað mættu húsmæðurnar og börn
in til guðsþjónustunnar, sem var ikl. 10 á
morgnana, en til guðsþjönustunnar um' kvöld
ið komu veiðimennirnir, eftir að þeir voru
komnir heim úr veiðiför sinni.
Presturinn gat vel sett Sig inn í það, þótt
veiðimennirnir brygðu sér S'tundum til veiða á
sunnudiöiguim; þeir urðu ’þó að afla fyrir heim-
ili sín. En hann minntist, hvermg Grænlend-
ingi nolkkrum höfðu farizt orð umoi þetta vanda-
mál1. „Sjáið þér til,“ hafði hann sagt.
ekki ímyndað mér, að guð sem sjálfur hefur
kennt okkur að biðja um hið daglega brauð, hafi
nokkuð á móti því, þótt við reyndum við og við á
sunnudögum að afla okkuir fæðu. Það eruð1 aðeins
þér, sem alls ekki megið fara til veiða á sunnudöig-
um, því að þér egið að ganga á undan öðrum' með
góð fordæmi og yður hefur guð líka gefið hið daglega
brauð. En enda þótt við förum til veiða stöku sunnu-
dag, erum við j afnkirkjurækn ir eftir sem áðuir.“
Já, Iþað voru þeir isannairllega. Það var aðeins Esra,
sem öklk'i kom 't'ill kirlkju, enda var til þess nofckur
ástæða. ;j : i
E SRA HAFÐI VERIÐ GIFTUR, en Ihann var ó-
farsæll i hjónabandinu, Það lá ekki ljóst fyrir, hvort
kona Ihans hefur verið Ihonum ótrú, en Esra var áfcaf-
lega afbrýðisamur, lenda erti konan ihann óspart og
gerði Ihonum margt til sfcapraunar á einn og amnan
hátt.
Það gat fcomið fyrir, þegair Esra ætlaði út í kajafc
sinn á veiðar, að þá fyndi. hann hivorfci árarnar sé
selasfcutul sinn, iog varð Ihann þá of t að leita sig upp-
gefihn áður en hann fcomst af stað, og Ihiorfa á ná-
granna isína fara á undan sér, en á meðan sikopaðist
kona Ihans að Ihonum og brá Ihonum um seíinlæti og
aimllóðahátt.
Einn daginn, þegar allmikill stormur var úti, sat
Esra Ibeima á fcofa sinum. Hann var með stóran vei.ði-
hn'if í Ihendinni og var að tegla til' sfcútul úr rost-
ungstönn. Eins og venjulega, þreytti fconan hann
með ýmsu móti.
„Þú lert lélegur heimilisfaðir! Allir isjiá ibefur fyrir
fconum s'íinum en þú,“ sagði Ih'ún storfcandi. „Þeir eru
efcki Ihuglausir og hræðast efcki að fara til veiða,
þótt svolítið kuli,, þú ert Ihreimasti heigulll og am-
lóði.“
Með eldingarlhraða hafði Esra brugðið ihnífnum að
konunni. Hann Ihafði aðeins ætlað að hræða hana
mleð Ihonum, en ósjálfráð hrleyfing ihennar ollli þvá,
að ihnífuriinn istalkkst lí Ihana og hún ihlaut af iþví sár,
er dró Ihana til' dauða.
Esra var færður fcviðdómiara, sem daafmdi hann
þegar sekan um morð á Ibonunni. Hegnilngin var fang-
elsi.
En þá kom til sögunnar nýtt vandam'ál, það var
Esra telgdi skutul úr rostungstönn, en konan ögraði
honum og stríddi.
ekkert fangelsi til. Hvað átti, að gera við fangelsi í
landi, þar sem afbrot voru næstum óþekktur
viðburður cg fangélsaniir eftir þv'í?
Það ráð var tekið að innrétta smáklefa í öðrum
endanum á bakaríinu —- þar var ókeypis hi.ti. — Síð-
an var ‘höggvinn lítill gluggi á gaflinn og járnriml-
ar setti.r í hann.
I k’Jefann var sett rúm, bcrð og einn stóll fyri.r
Esra. Hann haifði aldrei. fyrr búið í jafnvegilegum
húsalkynnum, né með sllíkum iþægindum.
En Ihvernig var þá fæðilð? — Konu nýlendustjór-
ans var falið að sjá um það, hún bjó 'í 'húsi við hli.ð-
ina á biafoariinu. — Því skyldi Esra vera verrihaldinn
en aðrir? hugsaði frúin. Nei, þessi veslings Græn-
lendingur, sem siát í faingellsinu, varð að fá .að borða
saims fcona.r mat og framreiddur var handa hennar
eigin fóilki. Og slíðan var fanganuim fœrt lí klefa sinn
steilktar rjúpur og Ihérar, kartöflur, ertur og flesk,
alis konar ágætissúpur, brauð m.eð smjöri, pönnu-
kökur og fleira góðigæti,
Esra undraðis, hversu gott attlæti bann hefði hjá
nýlendustjóralfrúnni. Honum fannst þetesi meðhöndl-
un jiaifnósikilljanleg, óg Ihonum Ihafðii fy,r.s t komið
það undarlega ifyrir, að Ihann slkyldi vera settur í
fangelsi.
En hvernig var nú með hið Ihreina og tsara loft,
sem Esra hafði vanizt? Hann ivar iþó eklki vanur því
að siitja linni. dag eftir dag. Fangagarður var enginn
til. — Það ráð var tekið að leigja mann til þess að
ganga úti með fanganum oig gæta hans nofokra tíma
á dag.
Og sivo var það með framtíð mannsins. Það var
ekki gott, að hann gleymdi að kasta skutli eða að
skjólia úr riiffM'. — Það var leigður annar maður til
þess að fara með Esra einu sinni í vilku 1 kajak á
selavei.ðar.
Þannig liðu nolkkrir mánuðir, en loks voru dyrnar
á fangakllefanum opnaðar og Esra gefið frelsi. á ný.
Raunverulega lifði Esra samt efcki sem frjiáls mað-
ur eftir þetta. Hann iðraði sánan, að hann skyildi hafa
myrt konu sína; hann hafði það á tilfinninigunni, að