Alþýðublaðið - 24.12.1945, Blaðsíða 17

JSablað Alþýðublaðsins
LUKKAN VAR TÍU AÐ MORGNI, en loftið
var svo dökkt og svo lágskýjað vair, a@ dags-
biirt'ain var sem rökkuir. Ennþá iá bintn heiLl'andi og
hátíðiegi Ægir í ölllu sínu veldi nœstuim grafkynr;
aðeins kona hains, hin diuittluingafiulla Rán, var byrj-
uö iað ríf a í hlárið á honum og gára haflfiötinn, og
dætur þeirra dingluðu hárlokkutnium í lágum bylgju-
toppunum og sýndu líikama sína í alis konar ógnandi
og tælandi myndum.
Er við kornum út að endaduflliinu', felMum við
segldð og hóflum strax iínudráttinn. Formaðurinn
dró, en ég andæfði með árunum. Það var nóg af
fiski: þorski, ýsu, karfa og öðriu smádóti. Þetta gekk
í dálítimn tíma, en eftdr því, sem hvessa tók meir,
varð lerfiðara að halda bátnum að línunni1, svo að
ætíð strengdist meir og meif á henni.
Öldurnar urðu stærri og stærri, og allur Húna-
flóinn úthverfðist á skamnnri stundu og iákitist ægi-
legu iskrímslii; hvítir öidutopp:arnir voru sem tennur
1 hvæsandi óargadýri. Að lokum urðum við að neyð-
ast tiií þess áð skera á iílnuna, og endi hennar hvarf
með fiski og öllu saman niður í djúpið.
Þar sem sjór og vindur hröfctu bátinn óðfluga und-
an, urðum við í flýti að fcoma miastrinu fyrir og setja
seglið upp. Við rifulðum það eins og hægt var og
ságldum beitivind í hvínandi roki áleiðis heim í eyj-
una. Við svifum yfir öMiuhrygginia eins og við vær-
um á fiugi og kepptumst við máfana, sem flögruðu
ium. í rokinu. Við hugsuðum um það eitt, að ná til
eyjiarinnar, áðlur en veður og sjór yrði ennþá verra,
því að með sama áframhaldi vorum við bjartsýnir
að ná heim.
Méð þessum hraða var varla klukkustundar sigl-
ing tiil iands, en í skaplegu veðri myndi hún tiaka
nokkra tíma. Bárurnar uirðu alitaf ægilegri, sem
lengur leið. Freyðandi öldutoppar firá hafsbrún til
Lands og till beggja hliðia, HúnafLói ixkt-ist nú stóru
hvítu teppi. Báriurnar skvettu földum sínum) inn yfir
hina veikibyggðu fieytu, sem þaut áfram í særótinui
og dansaði yfir ölduhryggina, borin uppi af seglinu.
í bátnum var igóð kjölfesta af iínu, bólfœrum oig
fisfci, og hélt það honum stöðugri í sjónum. En veðrið
jókst enn og öldurnar urðú hærri, svo að últlitið
gerðist ískyggilegt. Okkur hrakti af Leið, þótt við
beittum stöðugt í vindinn eins og hægt var, en þrátt
fyrir það hefði okkur tekizt að sigla til eyjarinnar,
ef öriLagaþrungið atvik hefði ekki hent okkur.
EGAR VEÐURHÆÐIN JÓKST STÖÐUGT' og
bárurnar urðu ógnþrungnari, varð okkur það
fyrst ijóst, að þetta igæti orðið okbar síðasta sjóferð.
Seglið máttuim við ekki feLLa, og ekki máttum við
héldur llenisa undan veðrinu þvert yfir fjörðinn, því
aö það myndum við aldiriei hafa haft af.
Nei, við uröum að ná eyjunni og hætta á, hvort
seglið þyldi svo lengi eða ekki og hvort béturinm
gæti rambað á réttum kiii gegnum öldúrótið. Vind-
urinin þaut og hvein, og bárurnar hvæstu og suðuðu,
svo að við urðum að' kallast á, og óttuðumst helet,
að bátnum myndi hvolfa á hverju augnabliki.
Kjringiianistæðurnar urðlu smámsaman. svo alvar-
legar, að útlit var fyrir, -að aðeins kraftaverk myndi
geta bjargað okkiur. Báturinn þaut láfram í kapp-
hlaupi við dauiðann, sem Leyndist í hverri báru, og
hinn hræðiLegi fcraftur stormis'ins magniaðdst, eins og
hann væri að æsa s jálfan sig upp í eitithvert hryðju-
verk. Nú vorum við staddir þar, sem hafgurðirnir
geistust áifram í einvaMsríiki sínu. Allt í krimgum
okkur var brotsjór og afltur brotsjór, hoLskefla eftir
hoLskefLu. freyðaindi, svelgjandi og ógnandi.
Hinir háu útjaðrar Grímseyjar teygðu sig upp úr
sjóvarLöðrinu. Skyldum við nokkunn tkna ná þang-
að, eða yrðum við bafinu að bráð? Það' var ennþá
Lanigur spöLur tii eyjariinnar, en þó miðaði vel und-
an storniinum. Báturinn þaut áfram eins og á flótta
undain hinum hamslaueu öldum, sem geiisuðu ailt í
ikring. Við þurftum, aðeins að beita bátnum upp í
vindinn- eins og unnt var og bjarga honum undan
verstu holskeflu'nuim/, sem ógnuðu okkur og virtust
ætLa að hvolfa sér yfir bátinn. En Loks rann' upp hið
öriagaiþrungnia augnaiblik, er við höfiðum óttazt.
Við þutum með ógnarferð, næstum' ótrúlegum
hraða, beint uipp í svimháar bárur, sem komu þrjár,
hver á eftiir anniarri1. Þær komu æðandi og másandi
á okfcur eins og fjöli. Við sáum inn í hvítfyssandi
lööur fyrstu báiruninar, siem ekki tókst þó að granda
okkur, en næsta bára fylgdi fast á eftir. Um Leið og
þeita græna víti var að hremma okkur í freyðandi
gin sitt, tókst okkur að smúa bátnum beint 'upp í bár-
una, svo að hi-n litla skefcta skauzt yfir öldutoppinn,
en þá tók sú þriðja og lang ægilegasta vdð. Brotsjór-
inn kom æðandi eins og hryn'jand'i fjali og ska'Ll
beiint á okkur. Báturinn Lyftist .upp í öldunni, og
stormhviða þandi út seglið, svo að brabaði í mastr-
inu frá' toppi þess og niður í kjöl. Þegar bátinn' bar
hæst í ö'ldulhryggnum, náði vindhviðan hiámarki
sínu og brauit mastrið siundur ofan við þóftuna.
Við þetta kastaðist báturinn út á gagnstæða hlið,
skáhaLlit móti ölduitoppmum, og ienti beint inri í þetta
veltandi vatnsfjall. ALlt varð svart fyrir augum okk-
ar, og sijórinn ætlaði að tæta okkur sundur. Engin
hiugsun gat þrifizt hjá okkur undiir þessum ógn
þunga sjávarfossi, sem streymdi yfir okkiur.
Þegar við komumst á yfirborðið aftur, sát'um við
Laimiaðir og ringlaðir nokkur augnalblik. Báturinn
var þó á réttum kili, en borðstokkafiudlur, og sjórinm
rann bæði út og inn yfir þá. Fiskurinn fiLaut allt í
kringum okkur, ásamt seglinu og mastrinu. Storm-
uirinn þaut í eyrum okkar, og máfarnir giöriguðu.
Sjcrinn kringum bátinn, þakinn drifhvítui löðri, Lá
nú næstum ládauðiur, eins og hann hefðd oflreynt sig
við morðti'Lraunina.
Allt í einu vöknuðum við sem af dvala og tókum
til að ausa méð iínuíböLum', og fiskur og anuað, er