Alþýðublaðið - 24.12.1945, Blaðsíða 44

44
]ólablað Alþýðublaðsins
kæmu soltnir eða saddir til Heljar. „Kokfcur" þessi
var útlendur og nokkuð mdshittur. Til malseldar
meðan veðrið stóð, var helzt snöggsoðinn „múkki,/
sem kyndarinn útlendi matbjó í frístundum sínum,
löndum hans líkaði þessi fæða allvel og lögðu enga
áherzlu á að fá annan mat, en íslendingarnir bitu illa
á ,,Múkkann“, og var orðbragð þeirra víst ekkert
jóla-legt. þegar þeir ræddu um ástand. og horfur í
matreiðsiumálunumi. Við leituðum eftir föngum að
einhverju ætilegu og fundurn að lokum kex og vatns-
fötu fulla af ,,sultutaui“. Með þessu sefuðum' við
sárasta sultinn og tókum svo til starfa við að lag-
færa það, sem bilað hafði eða færzt úr lagi.
Veðrinu var nú slotað og sjórinin orðinn næstum
sléttur, sem: mun hafa stafað að því, að hafís hefur
verið í nánd við skipið. Kafaldsmugga var og log-
aði allt í hrævareldum'. Siglutopparnir, gálgarnir,
skorsteinninn, bómur og allir ílangir hlutir, voru'
eins og kerti, sem' á lögaði dauft Ijós. Ef maðuir brá
hendinni með vettlingi á á loft, logaðd á handarend-
anum. Ég hafði aldrei séð hrævareld áðnr og stóð
sem bergnumánn og horfði á þetta undarlega
fyrirbrigði. Ég tók vettlinginn1 af hægri hendinni, og
á svípstiundu loguðu 5 ljÓs á hendinni, eitt á hverj-
um fingri.. Karlíannir voru nú byrjaðir að vinna á
dekkinu. Það logiaði Ijós á kolli þeirra, þeir höfðu
bókstaflega geislabaug um höfuðið. Sérkennileg
jóladýrð, — um 20 soltnir og veðurbarnir sjómenn
gengui um defckið og loguðu eins og tólgarfcerti.
Draugalég og drungaleg sjón. Þrátt fyrir álla þessa
Ijósadýrð var nokkuð skuggsýnt, því að hrævar-
eldar bera enga birtu. Raflögnin til þilfarsins var
biluð, svo að rafljós voru ekki fyrir hendi og engin
önnur lýsimg var tiltækileg. Við urðuim þvi að láta
tungláljósið duga, þótt þess gætti ekki miikið, því að
mjög lítið af því hafði magn til þesis áð brjótast í
igenum kafaldsmngguna. Margt hafði farið aflaga
á meðan barið var upp í vind og sjó.
Stöngin af formastrinu vaæ brotin og loftnetið að
sjálfsögðu slitið niður. Mikið af fiskikössunum horf-
ið. „'Pólkompásinn1* fannst hvergi, umi 70 lifrar-
tuinnur fullar, voru horfnar, flestar rúður í brúar-
igluggunum brotnar, rúða í káetu ,,skælætinn“ brot-
im, bæði trollin héngu -út af síðunum; bakborðs
afturblerinn hékk utanhorðs, og var það sérstök
heppni, að hann dróst ekki aftur í skipsskrúfuna.
Allt lauslegt af ketilreisn og bátadekki hafði tekið
út, en bátarnir voru báðir ósikaddaðir.
Undir rnorgun á annan í jólum var búið að ganga
frá öllu e'ftir föngumi, sem afvega hafði farið, ög var
þá haldið af stað, með hálfri ferð, áleiðis til 'lands.
„Stúartinn“ var nú vakinn og honum tjáð, að veðr-
inu væri slotað, skip oig menn sömu megin við landa-
mærin og í veðurbyrjun, en mataiáyst skipshafnar-
kmar á bezta lagi. Hann skreið þá brátt á fætur og
tók að íýs'la' að mlatartiilbúninigi, og eftir nokkra
tíund v*r okkur tilkynnt, aið ixú væru krásirnar til-
búnar og okkur boðið í borðsal og káetu til þess að
nj'óta jólakrásanna, þótt þær kæmu méð seinni skip-
unum. Ég var harla feginn að fá heitan mat eftir
sveltið og 'skaksturinn í hásetafclefanum, en hafi ég
verðið hýrleitur, þegar ég var seztur í sæti mitt við
matboriðíð, þá breyttist það býsna fljótt, því að jóla-
krásiirnar voru linsoðinn grautur með einhverju mér
ókunnugu útá kasti og hálf hráir mjölsnúðar í, og
til hátíðabrigða soðinn „Múkki“, ekkert sérstaklega
þrifalega meðfarinn. Þegar mér varð Ijóst, hvað ó
borð var borið, reis ég úr sæti mínu og bað Óðin
að hirða „stúartinn“ og alla matseld hans. Sjálfum
mér hét ég því, að ráðast aldrei iaftur á skip, þar sem
matsveinninn var samlandi „stúartsins" okkar. Ein-
hverjir fleiri „strækuðu“ á „Múkkaveizluna“, og
urðum við að vera matarlausir þar til um hádegið,
þá fengum við soðinn saltfisk, og fannst okkuir það
ágætur jólamatuir. Eftir nokkurra kilukkustunda sigl-
ingu sást land, það var „Barðinn“. Var haldið inn á
Öhundarfjörð, lagzt þar fyrir akfceri og gert vel sjó-
klárt, síðan 'haldið til Reykjavíkur og komið
þangað að tæpum sólarhring liðnum.
Ég efndi heit mitt, er til Reykj avíkur kom, og yfir-
gaf þetta ágæta skip og þess góðu skipshöfn, sem ég
alltaf minnist með hlýjium huga, þrátt fyrir veizlur
hins erlenda „stúarts," sem átti miestan þátt í vista-
skiptum miínum. Síðar frétti ég, að „Súar,tinn“ hefði
hætt sjómennsku og gerzt hótelihalldari í beimailandi
sínu og tekið sér nýtt nafin, sem minnti á far-
mennsku hans, sem honum kvað hafa orðiið tíðrætt
uim við gesiti sína oig þá aðra, sem hlusta vildu á
frægðarsögur hans frá sjómannsárunum. Hann kváð
vera talinn hinn mesti sægarpur í sínu byggðarlagi.
Sjómaður.
Mjallhvít hefur kennt dvergunum að þvo sér um
hendurnar, og eru þeir mjög hróðugir er þeir sýna
henni drifhvítar hendur sínar eftir þvottinn. —
Teikning eftir Walt Disney.