Alþýðublaðið - 24.12.1945, Blaðsíða 29

29
Jólablað rAlþýðublaðsins
Hún gekk brosleit uim stofugolfin. Þjegiaæ hún
ikorn inn í barmaherbergið, huigsaði hún: Nú eru
börnin miían að heirman í fríimu símui. — Þau komia
bráðumi aftur.
Veslings Gerða Vasteson, himn fátæki einstæðL
irngur, var.allt í einu orðin eiginkona og móðir. —
Hún, sem aldrei hafði alið barn, aldrei fengið hlýju-
orð í eyru frú eigrn afkvæmi síniu eða futndið hjart-
siátt þess við barm sinn,. — mú átti hún heilan hóp
barna. Það vildi bara svo til, að barrfaherbergið
stóð autt iþessa dagana. Hún beygði sig og tók upp
brúðu, sem lá í gólfimu.
— Sofa sofa, mælti hún og flissaði iítið eitt. Svip-
uir hennar var móðurlegur.
Brúðan, sem var þeim eiginleika gædd, að geta
iátið afitur augun, deplaði þeiim framan i hana með
löngu augnahárunum siínum. Þá henti Gerða fbrúð-
unni frá sér, því hún kom auga á litla j'árnbrautar-
eimreið, sem rann eftir simlágerðum teinumi með
marga vagna í eftirdragi og Gerða setti hana í
gang. Það var eins og hljóðið frá þessu' leikfangi
kæmii lófi í aila íbúðina. Kiukkan fram'mi í stofunmi
sló lágt og hlátíðlega, en Gerða heyrði það ekki.
Hún lá á hnjlánum og fylgdist af láhuiga með hrað-
skreiðri ferð jáirnibrautarinnar.. En hvað börnin áttu
gott að eiga svona ieikföng, — leikföng, sem' vor.u
svona rauinveruleg, eins og jþetta! En nú tók hún
sjláif þátt í þeirri gleði, -að njótia s'líks ieikfa'ngs og
sétti eiimreiðinia í gang hvað eftir annað. Þetta há-
væra, braðsfcreiða leikfang bæidi nú niður allan
öifiundsýkisvo'tt til barn'anna, sem venjulega nutiu
þess.
Svo hringdi síminn. Gerða heyrði það ekki fyrst
í stað. En þegar jiárnbrau'tarlestin nam skyndilega
staðar, heyrði Gerða allt í einu, að síimiinn var tek-
inn að hringja. Hún reis á fætur, gekk í gegn um
stofurnar og frarn, þangað sem sfminn var. Hún gatf
horuum óhýrt auga. — O, hringdu og hringdu, grey-
ið. Hún. liyf'ti heyrnartólinu. Og í eyra hennar barst
íivið hávær barlmannsirödd:
— Þetta er Hermann. Góða kvö’ldið! Ég ætla bara
að-bjóða fjö'lskyldu'nni gleðilegt nýj'ár!
— Takk, S'ömuleiðis, syairaði Gerða nokkuð af-
undin.
Svo Xét hún heyrinartólið á símann, hrædd um,
að rödd hennar hefði kO'mið éinhverju upp um
hanai. En innan skaimms fann 'hún aftuir til sömu
sælurtilfinninigarinnar og áður,. Það hafðd einhver
verið að ósfca henni til haimdngju mieð nýjia árið.
Þess hafði enginn óskað henni fyrr. Hin, glaðlega
rödd hljómaði lengi í eyrulm hennar. Gleðilegt nýj-
ár! Þetta boðaði eitthvað gott. Var þetta ekki fyrir-
boði einhverrar gæfu og gengis á hinu komiandi
ári?
Þá var aftuir hringt. En það var ekfci sírndnn, sem
hringdi. Það var dyralbjallan. Henni kom þó ekki
til h'U'gar, að þar væri á ferðinni neinn úr fjölskyld-
Þau eru að velja jólagjafir í leikfangabúðinni.
unni. — Því að sannarlega hafði henni jafnvel tek-
izt, að gleyma henni, eins og henni hafði tekizt að
gleyma bafchúsinu og rottunum. Hún gekk hnakka-
kert gegn um stofurnar og opnaði forstofudym-
ar hvatlega: — Velkominn! hafði hún saigt ,áðuir en
hún gat áttað sig á komumanni.
Þetta var á gamlaíárskvöld. Það var engu' lík-
ara en að hún, hefði búizt við gestum. Hún hafði
skipt um föt og kveikt ljós í allri ífoúðunni.
Það var ungur betlari, sem kominn var. Hann
rétti fram hendina í áttina til konunnar, sem hafði
boðið hann velkomi-nn á svo vingjairn'legan hátt.
Tvíræður iglaimjpi var í augiuim hans. En þegar hann
sá hið glaðlega andllit Gerðu, kom honum til hugar,
að líklega myndi þessi kona vilja gefa fátækum