Alþýðublaðið - 24.12.1945, Blaðsíða 49

/ólablað Alþýðublaðsins
49
kúpa. Hún var snjóhvít og glansandi og það lagði
undarlega lykt af (henni. Þeir voru heiðingjar og
skildu hvorki upp né niður í þessumj undrum. En
þeir tóku ha.uiskúpu!na upp og vöföu hana inin í
hreint klæði. — — Þeir ætluöu að hafa hana meðL
ferðis til Hákonar jarls, því að þeir höfðu heyrt frá-
sagnir af vizku hans, — hann gæti óefað sagt þeim,
hvernig í öllu' þessu lægi. — En þegar þeir komu
norður fyrir Statt, fregnuiðu þeir, að jarlinn hefði
verið drepinn, og nú væri það hinn nafnkunni Ólafur
Tryggvason, sem. væri yfirmaður alls NoregS'.
Báðir bændurnir hé'tu Þórður, — Þórður Egileivs-
son Oig Þórður Jörundsson, — og sagan hefur gert
þá að óvenju greinduim og varfærnum náungum, sem
ekki vor.u með deilur út af smámunum, heldur tóku
hlutina eins og þeir komu fyrir. Nú vildi svo til, að
þeir höfðu tekið sér ferð á hendur, — og því gátu
þeir alveg eins heimsótt Ólaf konung úr þvi að
jarlinn var úr söigunni. Þeir héldu því áfram ferð-
inni til Hlaða og hittu þar Ólaf konung. Hann tók vel
á móti þeim, en lagði samt fast að þeim þegar í upp-
hafi, að taka hina nýju trú, sem hann var að koma á
Noregi, — bað þessa tvo Þórða að láta skírast, og
hét þeiim vinskap sínum að launum, ef þeir gerðust
kristnir. Þórðarnir játuðiu þegar í stað. — Síðan fóru
þeir að ræða hvað helzt hefði skeð í landinu, og Sogn-
verjarnir nefndu þíá hina sérkennilegu sýn, er þeir
höfðu orðið varir við hjá Selju. — Svo réttu þeir
fram hauskúpu þá, sem þeir höfðu fundið þar í
flæðarmálinu.
Srax er konungurinn og Stgurður biskup litu
hauiskúpuna, þóttust þeir vita, að þar miyndi vera
um helgan dóm einhvers dýrlings að ræða. Af mik-
illi orðgnótt talaði konungur síðan við hina nýju vini
sína 'Um þá sælu, sem guð láti trúium og snauðum
þjónum sinum í té, í laun fyrir smávægilega armæðu
„Þessa hátíð gefur okkur guð,
guð, hann skapar allan lífs-
fögnuð,
án hans gæzku aldrei sprytti
rós,
án hans náðar dæi sérhvert
Ijós.
Þessi Ijós, sem gleðja ykkar geð,
guð hefur kveikt svo dýrð hans gætuð séð,
jólagleðin Ijúfa lausnarans
leiðir okkur nú að jötu hans.“
Matth. Jochumsson.
í þessu jarðLífj. Og eftir að Þórðarnir höfðu báðir
hlotið skírn og tilvílsun í kristnum fræðum, eftir því
sem tími vannst til, sendi Ólafur konungur þá aftur
suður á bóginni og leysti þá út með ríikulegum gjöf-
uim og vinmæium. Höfuðkúpunni hélt hanm eftir í
sínum vörzlum.
Skömmiu síðar hélt konungurinn hið fræga fjög-
urrafylkja-þing á Dragseiði; þegar hann hafði með
skörungsskap símum ikomið því til leiðar, að allur
þingiheimur, hafði látið skírast, tók hann að spyrja
bændur frá Stattlandi um hinn dularfulla viðburð
hjá Selju.' — — Meðal annars kvaðst bóndi einn
hafa verið í leit að hesti nótt eina uml haustið. Hest-
inn fann hann undir bröttu hömrunum á Selju.
Nótt þessa sá hann bjartan ljósbjarma, sem virtist
koma utan úr himiingeimnum og lýsa .upp gegnurn
skýin.
Síðan fór konungurinn' yfir til eyjarinnar. Fylgd-
arlið hans hefur að miklu leyti verið skipað nýsfcírð-
uim trúskiptingum, — mömnum, sem hofðu nauðugir
teki'ð trú’, sumir þó af vilja til þ.ess að kynnast betur
hinni nýju lífsskoðun, sem hún ílutti. Óefað hefur
verið mikil eftirvæn'ting í þ-eim, sem iþennan dag
fóru út í eyna. Á vesturströndnrii sáu iþeir, að nýlega
hafð'i fallið skriða í hömrunum.
Konungurinn og fylgdarlið hans gefck þangað sem
s-kriðan hafði fallið og rótuðu í uröinni í leit að ein-
hverju. Hvarvetna ifundust mannabein, — og lagði
sérkennilega, næstum því góða lykt af þeim. Að lok-
um komu þeir til staðar eins, þar semi heljárstór
hellir hafði fallið saman að miklu leyti. Þeir .gengu
inin í munnaimn. — og innst lirnni .fiundiu þeir ’lík hkmar
heilögu Sunnevu, gjörsamlega óskemmt; þar lá hún
sem hún svæfi.
OKKUR MUN ÖLLUM KUNNUGT, að æfintýri
hafa lifað á vörum mianna í Noregi.um langan aldur.
Við þekkjium hinar alkunnu sögur uití vondu stjúp-
mæðurnar, — og um .kóngsdæturnar, sem hafa verið
berignuimdar og setið í hellum o.g fjöllum, bíðandi
eftir því, að hetjan kæmi að frelsa þær. Helgisagan
hef'ur gert Ólaf Tryggvason að æfintýraprinsinum í
þessum íeik, — þar sem hann fer inn í hellinn til
hinnar sofandi jömfrúar. En hún er ekki hans. —
Það er herrc; og konungur Ólafs, sem sjálfur hefur
verið hér, frelsað brúði sína og krýnt hana með
kórónu hins gilíifa lífs.
Sagt er, að eftir þetta hafi Ólafur Tryggvason
látið reisa kirkju á berginu, fyrir framian Sunnevu-
hellinn. Til þess að kirkjan gæti fengið nóg rými á
þesisum stað varð aö hlaða upp í hjallann. Síöan var
kirkjan reist Hún var frekar lítil, en fögur og vel
gengið frá henni, eins og sést á rústuinumi. Bellirinn
var einnig gerður að kapellu. Mannvirki þetta var
eitthvert það mesta, sem þekkzt hafði í Noregi á
þessum tíma.
Bein Selju-ibúa voru lögð í skrín, og sérstök kista