Alþýðublaðið - 24.12.1945, Side 45

Jélablað 'Alþý&ublaðsins
4§
Sigrid JJndset:
*
Irsk konyngsdótfir — riorskur
Hún óx .upp. varð eirukiar fríð og að saraa skapi
gáfum gædd, og brátt vairð henni ljóst, lað hún vildi
engium öðrum helga líf sitt ©n Jesú Kristi. Eins og
svo al'gengt var um börn írskra höfðingja, var Sunn-
eva alin upp í klaustri, sem stóð í landareign, er ætt-
fólk hennar hafði gefið. Síðar meir skyldi hún verða
a'bbadís klaustursins. Áðúr ien af slíkui gæti orðið,
lézt faðír hennar, og það varð hlutskipti hinnar
ungu fconuíngsdióttur, að stjórna rííki hans með aðstoð
vina sinna og skyldmenna.
Þá rennidi heiðinn víkingahöfðingi nokkur hýru
auga til þesse. ríkis, sem lagleg og ógift stúlfca réði
yfir og átti að verja. Það hafði áður komið fyrir á
írlandi, að höfðingjarnir sæu sér hag í því, að kvæna
framandi víkinga inn í ættir sínar til þess að láta þá
verjia landareignina fyrir árásum annarra víkinga.
Þessi ókuuni höfðingi fór í bónorðsför til Sunnevu,
en hún sagði nei. Þá réðist hann á land hennar, mest
til þess að hræða hana og fá hana til að samþykkja
bónorðið.
En Sunneva var bundin loforði við guð, og gat
ekki gifzt. Hún fcallaði meun til fundiar við sig og
sagði við þá eftirfariandi:
,,Ég hef kallað ykkur hingað, beztu vini mín;a, til
þess að náðgiast við ykkur um stjórn á ríki þessu,
sem ég hef haft á hendi, ásamt ykkur, nú um skeið.
Nú hafa vondir menn hrellt mig með því að ráðast
á rífcið af slíkri heift sem allir þeir gerai, er sækjast
eftir fallvaltri .gleði þessa lífs. Þess vegna vil ég ekki
lengur þola raunir og áhyggjúr eins og ambátt,
vegna Htilfförlegrar jarðneskrar upphefðar, sem
ekki er nleins verð í samanfourði við eilífa sælu. Ég
vil sem ættstór kona, frelsa mig undan þessu, og
fela mig á vald Herrans Jesú Krists, og allir, sem
vilja, mega fylgja mér og ,gjöna slíkt hið sama. Alldr,
sem heldur vilja, mega líka verða eftir í fósturlandi
sínu, enda þótt ég hverfi sjálf á brott héðan.“
Með þessu hafði hún leyst fólkið undan öllum
skyldumi þess við hana sem drottningu. En Sunneva
var svo elskuð í landimu, að fjölmargt fólk, bæði
menn og konur, vildu yfirgefa jarðir sínar og fylgja
henni.
Sunneva útvegaði síðan skip. Og þeir, sem vildu
fylgja hermi, genigu um borð, vopnlausir og án
skrautbúninga. Síðan var haldið til hafs, eins og St.
Maccuil hafði gert eftir boði St. Patreks, í bátum.,
sem hvorki höfðu segl, rár né árar. Sunneva vildi
sýna fram á, að hún treysti meira forsjón guðs
heldur en ráðum og hjálp mannanna; hún lagði líf
sitt og simna í hönd guðs. Það var foans' að senda þau,
hvert sem honum þóknaðist.
Skipin sigldu út á'reginhaf; straumurinn bar þau
norður með Skotlandi. Hiraa sökkhlöðnu báta rak
meðfram víkingahælum við Pentlandsfjörð og með
fram Orkneyjum. Ef til vill hafa skipshafnirnar einn-
ig orðið varar við víkimgaskip sigla í f jarska, og beð-
ið til guðs um, að bátarnir sæjust ekki. Fyrr en varði
voru Katanes-foiöfðarnir horfnir baik við sjónhring-
inn, og þá sást ékker.t annað en hafið og sjófuglarnir,
— skýin og þokiuibakkarnir, sem litu út eins og lönd
í fjarskamum, en hurfu innan skamrns. Að lokum' var
þó gróðurlítil • fjalláströnd fyrir stafni.
Sunncva sigldi skipunum sínum þrem fyrst að
ströndinni einhvers staðar í Firðafylki, segir í „Acta
Sanctorum in Selio,“ en fólkið tók á móti þeim með
örvaskotum og grjótkasti. Þetta var ekki sérlega
undarleg framkoma. Á þessurn tíimum hafði fólk,
sem bjó við ströndina, sjaldan nokkurs góðis að
vænta af ókunnugum sjófarendum, — og þessi
hrakningss;k;p hafa semnilega Líkzt björgunarfleytum
skipbrots víkimga, með hungraða og villta menn
iniraaraborðs. Reiði helgra sagna út af þessum móttök-
um, sem fólkið veitti hinum' heilögu sjófarendum, er
því nokkuð óréttmæt. — En Sunneva varð að láta
skip sín á ný reka fyrir straumunum. Þau hrepptu
storm og igátu ek-ki lengur fylgzt að. Eitt skipanna
mun foafa rekið að Kinn, lítilli eyju, sem liggur úti
fyrir Sognfirði. Það stendur svo sem hvergi skráð, að
þessir Írar, sem) komu á Kinn, hafi dáið píslarvættis-
dauða. Þeir gieta alveg eins hafa lifað þar, svo ein-
angraðir á eyjunni, að þeir hafi dáið smám saman út,
án þess að af því færu nokkrar sögur.
Skip Sunnevu og hitt skipið bárust lengra til norð-
urs, unz þau komu á breiðan flóa. Til norðurs blasir
við laragur og grár fjallgarður. Utarlega á flóaraum
eru nokkrar eyjar; alls staðar meðfram ströndunum,
jafnt við meginlandið sem umhverfis eyjarnar, er