Alþýðublaðið - 24.12.1947, Blaðsíða 16

16 »«—»—■ Jólablað Alþýðublaðsins
ÍipiAiðiiHiiiiM^ j 1
i; s "æ 1 yi .yi 'y*-
| Gleðileg jóU jf 1 ’ 1 Gleðileg jól!
| Gotl nýtt ár! I 1
Tryggingaslofnun 1 ríkisins l: I Alþýðubranðgerðin h.f.
ÍÍlÉIÉIIIIIIIIIIIIIlíllli illllllli i iii :4®SfÍ|íi|'■-■ , ■: i,iílíil!niiOjíH;ii!"'
legir, svartir dráttarbátar, rauð-
máluð vöruflutningaskip eða hvít-
ar lystisnekkjur.
' Jæja, sagði ég við sjálfan mig.
Fjandinn eigi þetta allt isaman.
Einhvers staðar hlýtur hafið að
vera hér, ekki langt frá. Ég verð
að fá að sjá það. Og af stað héit
ég eftir árabakkanum. Ég gekk og
gekk í tvær klukkustundir, fram
hjá vöruskemmum, skúrum og
skipakvíum; aðeins stöku sinnum
mættu mér skip með siglutré, há-
reist eins og kirkjuturna, og ská-
seitta reykháfa; og fyrir vitum mín
um var stöðugt lyktin af hampi,
fiski, sveittum hestum, rommi,
hveiti, kolum og járni. Þér vitið,
að það er til séi’stök járnlykt, sem
myndast þar sem mikið er sam-
an komið af járni á einum stað-
Ég var sem frá mér numinn af
hrifningu. En það var farið að
rökkva og ég kominn út á sendna
flatnéskju; vitaljósi brá fyrir beint
af augum, og smáljós hreyfðust
fram og aftur allt í kring. Ef til
vill var þetta hafið.
Ég settist niður á timburhlaða
og naut einverunnar undursam-
lega. Ég hlustaði á gjálfrið í vatn-
inu, og ég hefði getað grátið af lífs
leíðu. En þá komu allt í einu tvær
manneskjur gangandi, karl og
kona; þau tóku þó ekki eftir mér,
settust þan.nig, að þau sneru við
mér baki og byrjuðu að tala sam-
an, lágt að vísu; en hefði ég skilið
ensku, myndi ég þó hafa hóstað
til þess að gera þeim að vart um,
að ég kynni að heyra til þeirra.
En þar eð „hótel“ og ,,shilling“
voru einu orðin, sem ég kunni í
ensku, fa-nnst mér ekki ástæða til
annars en að þegja.
Fyrst töluðu þau nokkur sund-
urlaus orð; en svo var líkast því
sem karhnaðurinn byrjaði að
skýra eitthvað fyrir henni, hægt
og hikandi, eins og hann vseri að
leita að orðunum; svo brýndi
hann allt í einu röddina. Konan
varð svo óttaslegin, að henni lá
við andköfum, en svaraði honum
þvi næst reiðilega. Karlmaðurinn
klemmdi hins vegar hönd hennar
svo fast, að hún fór að kjökra;
og þá byrjaði hann auðheyrilega
að reyina að fá hana á sitt mál um
eitt eða annað. Sem tónlistar-
manni varð mér það ljóst, að þetta
gat -ekki verið samtal milli tveggja
elskenda; þegar elskhugi er að tala
ástmey á sitt mál, er tónninn allt
ánnar, -— ekki svona spenntur.
Samtal milli elskenda er eins og
djúpir cellótónar; en þetta var hár
bassi, leiki-nn í einskonar presto
rubato á einum og sama lykli,
eins og stöðugt væri verið að end-
urtáka sömu setninguna. Ég fór
að verða dálitið smeykur. Karl-
maðurinn var greinilega að ógna
konunni.
Nú byrjaöi hún að gráta, hljóð-

t