Alþýðublaðið - 24.12.1947, Blaðsíða 31

Jólablad Alþýðublaðsins
ÞAÐ fór um hann hrollur, er
hann fann, að eiíthvað s kait og
þvalt káfaði um vanga hans. óitta-
sleginn þaut hann til hliðar og sá
hvað það var. Út yfir veginn
teygði trjágrein granna og krækl-
ótta krumlu. Hún var blaut og
dökk í döggfalli næturinnar og
blakiti fálmandi fram og aftur í
gnauðandi gjólunni eins og í leit
að bráð.
Frá moldinni í skóginum lagði
náþef af sveppum og rotnandi
blöðium. í fjarska spangólaði hund
ur út í nóttina. Máninn í ískaldri
einveru lí geimnum myrkvaðist
bólstruðuni skýjum. Það mózkaði
fyrir leðurblöku, sem flaug fram
hjá honum og rauf daúðaþögnina
með veiku vængjataki. Eymdar*-
iegt ugluvæl — nei, fyrirgefðu.
Uglan kemur seinna.
Dewar leið sannarlega ^kki vel.
Hann var ekki vel á sig kominn.
Köldum svita sló út um hann
og tungan var þurr eins og eyði-
mörk.
Hann var hræddur. Hann var
hreint og beint daúðhræddur.
En við hvað?
Jú, hann var hræddur við hið.
óþekkta, hið dulda — þetta, sem
ekki var hægt að vita neitit um . ..
Það er meira milli himins og
jarðar •. •
Hann var á heimieið úr borg-
i.nni. Það va;r minna en klukku-
tími síðan fundi lauk í fyrirlestra-
félagi, sem þar var starfandi. Þar
var haldinn fyrirlestur um sálar-
rannsóknir. Á eftir fóru frgm um-
ræður. Þá var tadað um dulfræði
og alJt mögulegt, og hver sag'an af
annarri var sögð, en vottar nefnd-
ir, um menn, sem vöknuðu um
miðja nótt við það, að þokukennd
vofa danglaði í fótagaflinn á rúm-
inu • . • og svo kom í ljós daginn
eftir, að um nóttina hafði sá dáið,
er sáisf.
En hann hafði farið í poiituna
og sagt skýrt og skorinort að þetta
væri allt.saman ofsiónir, engar yf-
iraiáttúrlegar verur væru til, og
þetta hafði hann ljóst og rökvísf
fært sönnur á.
Þá — fyrir aðeins einni stundu ■
—- hafði ekki hvarflað að honum
minnsti efi um þetta mál. Allar
ömmúsögur, sem bornar voru á
borð á fundinum, hafði hann látið
með augljósri fyrirlitningu fara
inn um annað eyrað, en út um
hi ít.- Og nú iðraðist hann þess að
hafa ekki lagt fyrr af stað, svo að
hann gæti náð í síðasta áætJunar-
bílinn í stað þess að þramma alla
þessa löngu leið.
Það var kolsvarta myrkur
þarna á veginum í skóginum.
Efasemdamenn eru aldtaf stælt-
astir um hádegið. Það var ein at-
hugasemdin í umræðum kvölds-
ins.
Eymdarlegt ugluvæl rauf næt-
urkyrrðiha. Hann hrökk saman og
hjartað nam istaðar í brjósti hans.
Ekki af því að hann óttaðist ugl-
ur. Iiann var aðeins illa fyrir kall-
aður, svona einhver.n veginn. —
Það hvíldi á honum einhver mara
. . . einhver lamandi kvíði, sem
hann gat illa gert sér Ijósan. Hann
brosti að sjálfum sér skældu og
þvinguðu brosi. Ef til viil var það
óafyituð hræðsla við að fara fram
hjá Krossveginum.
Krossvegurinn hafði aldrei ver-
ið einn þeirra staða, sem menn
kusu að ganga um sér til skemmt-
unar á sunnudögum. Unaðslegur
gat hann varla talizt, þarna isem
hann lá í mýrarjaðrinum með öm-
urlegar kastalarústir á aðra hönd,
en gálgahólinn á hina. Jafnvel um
hábiartan dag var loftið eitthvað.
lævi blandið. Grasið var þyrkings-
legt og fuglarnir urðu hásir. Og
ekki var þar hugnanlegra um mið_
næturskeið. Þótt nú væri alllangt
isiðan gálgahóllinn var notaður
til þess, sem nafn hans gaf til
kyn'na, hernidu sagnir, að enn
gæti viljað til áð ferðamaður ræk-
ist á einhvern hinna dauðu, er
sveimaði enn um atfökustaðmn. í
umræðunum um kvöldið hafði
hann einmitit getið um þessar þjóð
sögur með lítilli virðingu.
Þótt hann tryði þessu hvorki né
\]éti það raska ró sinmi, fannst hon-
um þó ekki verra að hann griilti í
mann á undan sér á veginum.
Þegar fara á marga kílómetra. er