Alþýðublaðið - 24.12.1947, Blaðsíða 23

Jólablati AlþýÓublabsins
fyrir mig. Við vorum saman í
Neðra-Dal. Þá var ég ung og falleg
stúlka og geðjaðist mörgum vel
að fegurð minni. Helga mín var þá
lítil stúlka. En er lífið varð mér
óbærileg kvöl, varð Helga mín
sem Ijósengill á jeið minni. Ég var
alltaf róleg, er hún var í nálægð
við mig.
Svo tekur Sigga skógarhríslu
eina, brýtur af henni greinar og
réttir mér svo toppinn eftir að
hafa kysst hann nokkrum sinnum
og segir:
— Viltu færa Þuríði minni í
Tungu þennan gullsprota frá mér.
Hamr er að vísu af vaxinni og
veðurbitinni rót, ien hann ber þó
merki um guðs dásemdir. Hún
Þuríður min skilur við hvað ég á.
Ég tók við sendingunni, enda
þótt mér þætti ekki mikið til
hennar koma. Svo kvaddi ég
Siggu, en þá beygði hún sig yfir
mlg og kyssti mig með ákefð og
bað guð að gæta mín.
Nú flýt,ti ég mér af stað. Var
ekki trútt um að ég óttaðist að
Sigga mundi elta mig, en svo varð
nú ekki. Hljóp ég því allt hvað af
tók og linnti ekki fyrr en ég var
staddur niðri við Vatnsleysufoss.
Sá foss telst ekki til hinma stærri'
fossa, sem skáldin kveðá um.
Vatnsmagn hans er þó rnikið og
hljómþýðir eru ómar hans í
kvöldkyrrðinni. En ekki var þetta
leiðin niður að Tunguseli, sem
Sigga vísaði mér á. Veðrið var dá-
samlega fagurt og sló gullnum
roða á fossimn í aftanskininú. Ég
settist og starði hugfanginn á um-
hverfið og hlýddi á fossafallið,
sem var seiðandi mjúkt og róandi
í senn. Það bar ekki oft við að
ég hefði tækifæri til að sökkva
mér niður í alvarlegar hugsanir.
En að þessu sinni gleymdi ég mér
algerlega og veit því ógerla hve
lengi ég sat þarna.
Faðir minn var fljóthuga mað-
ur og kunni því betur að við
krakkarn-ir slórðum ekki. En allt í
einu hrökk ég upp við það, að
mér heyi'ðist faðir minn segja:
— Hvað er þetta, drengur, því
sækirðu ekki ærnar?
Ég reis upp hið bráðasta og
hvað sem því olli nú, breytti ég
um stefnu og hélt sem leið lá að
Tunguseli, þótt allar vonir mínar
um að finna ærnar væru að engu
orðnar. Þegar ég kom að selinu
lágu allar ærnar sjö að tölu í
Yesfar'i sauðhústóftinni og jórtr-
uðu ánægjulega.
Ég varð svo undrandi,, að ég
settist á tóftarvegginn og starði á
ærnar, og svo fór ég að hugsa um
vitlausu Siggu, sem ein gat sagt,
mér hvar ærnar væru, þótt hvorki
ég né aðrir tryðu orðum hennar.
Á þsssari stund fannst mér sú
'vera ekki vitlaus, sem gat séð yf-
ir holt og hæðir. Sjón hennar
hlaut að minnsta kosti að vera
margfallt fullkomnari en sjón
okkar hinna. Ég var að furða mig
á því, hvers vegna Sigga væri tal-
in vitlaus. En ég fékk enga skýr-
ingu á því aðra en þá, sem ég
hafði áður heyrt.
Ég rak svo ærnar úr tóftinni og
heim á leið. Kom ég mieð þær á
stöðulinn þegar var verið að reka
ærnar úr kvíunum um kvöldið.
Ég 'skilaði kveðju til Þuríðar og
afhenti henni hrísluna frá Siggu
og móður minni rósaleppana. Ég
fékk meira hrós fyrir að hafa
fundið ærnar en ég átti skilið, og
saoði ég bví strax um kvaldið hvað
okkur Sigffu hefði farið á milli og
það, að hún hefði vísað mér á
ærnar.
Ég fann, að ^sumum fannst fátt
um, aðrir hentu gaman að þessu.
Sigga var vitlaus og ekkert mark
var takandi á orðunl hennar. Og
það hafði nú bara hitzt svona á,
sagði fólkið. •
Elinborg L á r u s tl ó 11 i r
f
23
JÓL
EG REIKA um steinlögð strceti,
sem stynja við múgsins ferð.
Os í 'óllum búðum.---------
Nú spyr enginn um verð.
Ég geng hjá Ijóssþreyttum glugga,
er glóir sem furðusól.
Aldrei er auglýst meira
en einmitt um jól.
Mig einhvert óyndi grlpur,
þótt orsöþ þess verði eþki sþýrð.
Kynlegt að líta enga leið
við Ijósanna dýrð.---------
Ég geng inn í búð og bíð þar
við borð í haupenda þröng;
hlýði á háreysti og þras
sem hjáróma söng.
„Fœst hér jólanna guðlega.gleði?“
Spyr ég grannvaxna afgreiðslumey.
Hún starir á mig um sttmd.
svo stamar hún: „Nei“.
L. G.