Alþýðublaðið - 24.12.1947, Blaðsíða 17

lega, og hvað eftir annað lá benni
við andköfum, en karlmaðurinn
hélt henni fastri. Rödd hennar
minnti helzt á klarinett; hún var
mjó og ekki sérstaklega ungleg;
en rödd karlmannsins varð hvass-
ari, eins og hann væri að skipa
henni fyrir eða ógna henni. Rödd
konunnar fór að verða biðjandi og
örvæntingarfull; og hún tók nú
andköf rétít eins og maður, sem
fengið hefur kallt steypibað yfir
sig, og ég heyrði, hvernig tennurn-
ar glömruðu í henni. Svo byrjaði
rödd karlmannsins að tauta eitt-
hvað í djúpum tón; það var
hreinn bassi, næstum því blíður.
Grátur konunnar varð að þrótt-
lausu kjökri, og það benti á að við-
nám hennar hefði verið brotið á
bak aftur. Því næst byrjuðu hin-
ir mjúku tónar bassans á ný og
bættu setningu við setningu, sund-
urlausum, gætilegum, að því, er
virtist; en eins konar undirleik
myndaði máttlaus ekki konunnar,
sem ekkert viðnám var nú lengur
á að heyra, heldur aðeins hálf vit-
stola hræðsla, — ekki við karl-
manninn, heldur við eitthvað, sem
ókomið var. Svo lækkaði karlmað
urinn röddina; tal hans varð aft-
ur að róandi tauti eða hæglátum
hótunum; en ekki konunnar
breyttist í viljalaus og varnar-
laus- andvörp. Karlmaðurinn bar
enn fram nokkrar spurningar í
köldum hvískurstón, spurningar,
sem hún hefur vafalaust svarað
með því að hnei'gja höfuðið, því
að fortölur hans hættu allt í einu.
Svo stóðu þau upp og skildu.
Ég get fullvissað yður um það,
að ég trúi ekki á nein hugboð; en
ég trúi á tóna; og þegar ég hlust-
aði á þetta samtal kvöldið í Liver-
pool, varð ég alveg viss um það,
að bassinn væri að fá klarinett-
inn til þess að gerast þátttakandi
í einhverjum glæp. Ég vissi, að
klarinettinn myndi fara heim, í
dauðans skelfiingu, og gera það,
sem bassinn hefði fyrirskipað hon-
um Til þess hafði ég heyrt nógu
mikið; og að heyra er þýðingar-
meira en að skilja orðin. Ég vissi,
að einhver glæpur var í aðsígi. og
ég vissi meira að segja, hvað það
myndi vera. Ég heyrði það á þeim
ótta, sem var í rödd þeirra, á
raddbreytingunum, tóninum, hrað-
anum og þögnunum. Þér skiljið;
tónarnir eru ótvíræðari en nokk-
ur orð. Kiarinettinn var of ósjálf-
stæður til þess að geta gert nokk-
uð einn síns liðs; hann átti aðeins
að aðstoða, láta af hendi lykil eða
opna dyr; sjálfur átti hinn sterki
og djúpi bassi .að hafa höfuðhlut-