Alþýðublaðið - 24.12.1947, Blaðsíða 21

jólablað Alþýðublaðsins
Spyr ég þær um ærnar. Stúlkur
þessar töldu mjög ósennilegt, að'
ærnar væru komnar inn úr. Þær
voru að koma með ærnar úr morg-
unhjásetunni. Sögðust þær fylgja
ánum næstum nótt og dag, og
hefðu þær því hlotið að verða var-
ar við ókunnugar ær á þessum
slóðum. ......
Kvaddi ég svo stúlkurnar og'
hélt enn áfram og þar til ég kem
nokkuð langt inn fyrir Gullfoss.
Þar sá ég allmargar kindur og
svingla ég innan um þær góða
stund. En ekki voru þær þarna
kindurnar, sem ég leitaði að. Ég
liélt nú aftur niður eftir og hugsa
mér að hafa ta'l af fólkinu bæði á
Drumboddsstöðum og eins í Ein-
holti. Þegar ég nálgást Einholt,
stendur eldii kona á hlaðinu. Ég
geng heini á hlaðið og heilsa kon-
unni. Konan brosir og segir:
— Ég sé að þú ert smali. Þú
lcitar líklega áð .týndum ám?
Ég kvað svo vera.
— Ég þarf ekki að spyrja hver
þú :ert. Ég þóttist þekkja fótaburð-
inn hans Gríms föður þíns er þú
gekkst beim traðirnar, og' leitt
hefði mér þótt, ef þú hefðir farið
fram hjá, sagði gamla konan.
Ég varð feginn þessum viðtök-
um og spurði ég hana um ærnar.
Gamla konan vissi vitanlega
ekkert um þær.
— Við erura tvær einar heima,
Sigga og ég, sagði hún.
Ég þóttist vita, að það væri Sig-
ríður Guðmundsdóttir, sem ai-
mennt var kölluð vitlausa Sigga.
Ég ætlaði að kveðja gömlu konuna
og halda áfram.
— Nei, þú mátt okki fara án
þess áð þiggja eitthvað. Matur er
tilbúinn. Halldór fór í gær með
ullina. En Úlfhildur mín er með
börnin austur á stekkjartúni að
hlaða skán, en hún fer að koma
heim.
Af því að gamla konan lagði svo
hart að mér, og ég fann, að henni
mundi stórþykja, eí ég kæmi ekki
í bæinn, varð það loks úr, að ég
gekk með henni til baðstofu.
Þegar ég kom inn, sá ég konu
liggja í rúminu gegnt dyrunum.
Ætlaði ég að smeýgja mér fram
hjá henni. En hún kom óðar auga
á mig og reis upp í rúminu og rétti
fram báðar hendur og bauð mig
velkominn.
— Heldurðu að ég viti ekki
hver þú ert. Ég þekki þessi augu.
Það eru augun hennar Helgu
minnar frá Neðra-Dal. Ég veit líka
að þú ert að leita að ánum bennar
Þuríðar. Þú ert búinn að leita allt
of langt, en þú finnur þær nú
samt.
— Nei, ég finn þær ekki, grdip
ég íram í.
— Þú trúir mér ekki, ég veit
Frásögn Kristíns
Grímssonar færð í
letur af Elínborgu
Lárusdóttur.
það. Þær komu niður 'í* Ferjudal
skammt fyrir hádegisbilið í gær.
Þar voru þær dálitla stund og
héldu svo áfram inn með Laugar-
ásnum og' inn mieð ánni. í dag
komu þær heim í selið og þar
muntu finna þær, því að þar eru
þær nú.
Ég' tók iítt mark á þessu og' leit
á þetta sem rugl eitt. Sig'ga var
sem ung orðlögð fyrir gáfur og
fegurð. En rúmlega tvítug varð
hún vitskert og það svo, að hún
var stundum óð. Nú var hún farin
að stillast. En truflu'ð var hún tal-
in vera. Þegar þelta gerðist var
Sigga um sextugt. Ég' varð fegin
þegar gamla konan kom inn með
rjúkandi ketsúpu, og borðaði ég
með góðri lyst og hresstist vel, því
------:-------------------- 21 .
að ég' var orðinn bæ'ði svangur og
þreyttur.
Sigga sat á rúmi gegnt mér og
tók ég eftir því, að tárin runnu
ni'ður kinnat henni. Skildi ég ekki>
hvers vegna Sigga var að gráta.
í þessu kemur Úlfhildur heim
með börnin. Var ein stúlkan kom-
in yfir fermingu, og fylgdi hún
ánum frá Einholti. Ég spurði hana
um ærnar.
Hún haf'ði ekki séð þær og taldi
ólíklegt, að þær væru komnar inn
úr, hún hlyti að hafa orðið þeirra
vör.
Ekki gaf Sigga orð í, þegar við
vorum að fala um ærnar; en ég .
heyrði gömlu konuna segja, að
Sigga væri óvenjulega hréss núna,
enda hefði hún sofið í allan gær-
dag og allt fram undir hádegi í
dag.
Ég vildi nú halda af stað. En
Sigga'þreif um hendur ntínar og
sagði, að mér lægi ekkert á, ég
finni ærnar. Þá segir gamla konan
við Siggu, að hún megi ekki tefja
mig og kveð ég svo alla nema
Siggu. Hún tekur urn hönd mína
og kveðst ætla að fylgja mér á
leið.
Satt bezt sagt þóttd mér ekki
afar vænt um þessa fylgd. En varð
þó að sætta mig við hana, og' ekki
staldraði Sigga við, fyrr en við
stóðum fyrir utan túngarðinn. Og
alltaf hélt Sigga fast um hönd
mér leins og hún vildi ekki af
mér sleppa. Þar nam hún staðar.
Vildi ég nú kveðja hana, en him
var ekki á því og' sagði sem fyrr,
að mér lægi ekkert á. Svo tók
Sigga hvítan böggul úr barmi
sínum. Fjarlægði hún umbúðirn-
ar. Kom þá í ljós að í bögglinum
voru þreninir rósaléppar. Sýnir
hún mér leppana, lætur þá svo
aftur í klútinn, sem var vafinn ut-
an um þá og' rótitir mér svo bögg-
ulinn með þessum orðum:
— Færðu Helgu minni þetta
lítilræði frá mér og kysstu hana