Alþýðublaðið - 24.12.1947, Blaðsíða 19

Jólablað AlþWubláðsins
19
VITLAUSA SIGGA
Frásögn Kristins Grímssonar.
verkið. Ég ráfaði aftur inn í borg-
ina, öMungis viss um, að eitthvað
myndi ske, ef mér tækist ekki að
koma í veg fyrir það. Það er hræði
legt að hafa það á itilfinningunni,
að maður kunni að koma of seint.
Loks kom ég auga á lögreglu-
þjón við eitt götuhornið, og bæði
sveittur og móður þaut ég itil hans.
„Það er verið að undirbúa morð
einhvers staðar í borginni!“
Lögregluþjónninn yppti öxlum
og sagði eitthvað, sem ég skildi
ekki. „Guð minn góður“, hugsaði
ég með sjálfum mér. ,,Hann skilur
ekki eitt orð af því, sem ég segi.“
„Morð“, öskraði ég framan í
hann, eins og hann væri heyrnar-
laus. „Skiljið þér það ekki? Það er
verið að myrða einhverja konu,
sem býr ein. Vinnukonan eða ráðs-
konan er með í ráðum. — Guð
minn góður“, æpti ég. „Reynið
þér þó að gera eitthvað!“
Lögregluþjónninn hrissti að-
eins höfuðið og sagði eitthvað, sem
mér heyrðist vera „your way“,
„Hlustið þér á mig“, sagði ég og
hugðist reyna að skýra málið fyr-
ir honum — ég skalf nú bæði af
reiði og skelfingu — „ þessi vesa-
lings kona mun opna dvrnar fyrir
unnusta sínum, — bér megið vera
viss um það. £n þér megið ekki
láta það ske. Þér verðið að hafa
upp á hehni.“ í sama bili og ég
sagði þetta datt mér í hug', að ég
vissi ekki einu sinni, hvern-
ig konan liti út; og jafnvel þótt
ég hefði vitað það, hefði ég' ekki
getað sagt lögregluþjóninum það.
„Guð minni góður“, hrópaði ég.
„Það er hryllilegt, að láta það ske‘‘.
Hinn brezki lögregluþjónn
horfði nú rannsóknaraugum 'á mig
og hefur víst gjarnan viljað reyna
að gera mig rólegi’i. En ég greip
báðum höndurn um höfuðið og
hrópaði í meiri örvæntingu en
nokkru Sinni áður: „Fífl! Ég skal
þá reyna að hafa upp á henni
sjálfur!"
ÞETTA VAR VORIÐ 1883 í
byrjun júní. Um veturinn hafði
ég verið til sjós fram að Jóns-
messu. Var ég svo til nýlega kom-
inn heim og nú voru fráfærur ný-
afstaðnar og mdkið annríki á bæj-
unum. Ullai'þvotíi var lokið og
bændur yoru sem óðast að reiða
ullina í kaupstaðinn ogvarþvívíða
fáliðað heima. Ekki var venja að
sitja hjá ánum. Þær voru reknar í
haga kvölds og morgna. En jafnan
var gengið snemma til þeirra á
morgnana, því að stroksamar
þóttu þær fyrst eftir fráfærurnar.
Nú ber svo við, að einn morgun,
Þetta var auðvitað alger vi't-
fiéring; en þér skiljið, að það verð-
ur eitthvað að gera, þegar manns-
líf er í hættu. Ég æddi um alla
Liverpool um nóttina til þess að
vita, hvort ég rækist ekki á ein-
hvern mann, sem væi’i að Iæðast
inn í hús. Það er undarleg boi'g,
— ægilega þögul á nóttunni. . . .
Undir moi'gun settist ég á gang-
stéttina og grét af þreytu. Þar
fann lögregluþjónninn mig og fór
með mig til gistihússins.
Ég veit ekki, hvernig ég fór að
því, að stjórna æfingu hljóm-
sveitariimar fyrir hádegið þann
dag. En þegar ég henti taktsprot-
anum á gólfið að henni lokinni, og
æddi út á götuna, voru blaðadreng
irnir að kalla út síðdegisblöðin.
Ég keypti eitt þeirra; — yfir
þvera forsíðu þess stóð í stóx’u
fyrirsagnarletri: MORÐ, og' undir
var mynd af aldraðri, hvíthærðri
konu.
Karel Capek.
er ærnar eru sóttar frá Tungu, þá
vantár sjö tvævetlur. Þótti það
mikið og tilfdnnanlegt tjón að
missa sjö ær frá málnytunni. Þetta
var í austurbænum, sem kallað
var og var tvíbýli á jörðinni. Tveir
unglingar áttu að gæta ánna og
annast alla útisnúninga, því ekki
voru aðrir heima en unglingar og
gamalmenni. Þessir tveir ungling-
ar voru nú sendir að lefta ánna,
og leituðu þeir heilan dag, eh sú
Ieit bar engan árangur.
Um kvöldið, kom Þuríður hús-
freyja, sú er átti ærnar, sem tap-
aðar voi'u, til móður minnar, og
er erindi hennar að vita, hvort ég
muni fáánlegur til þess að ieita
ánna daginn eftir. Af því að móð-
ir mín var þess hvetjandi, vai'ð
það úr, að ég lagði af stað eld-
snemma morguninn eftir. Sagði
Þuríður íhér nákvæmlega, hvernig
krakkarnir höfðu hagað leitinni.
Þóttist ég fullviss um, að ekki
þyrfti að leita á sömu slóðum
aftur. Afi'éð ég að halda upp með
ánni. Veðrið var gott, ég var íétt-
klæddur og frár á fæti. Eftir litla
stund er ég svo kominn inxi á
Drumboddsstaðagljúfur. Meðfram
ánni er skóglendi mikið allt inn að
Brúarhlöðum. Famxst mér líkindi
til, að ærnar sæktu á þessaf slóðir
og girntust hinn margvíslega gróð
ur landsins þarna. En það er
skemmst frá að segja, að ekki verð
ég ánna var. Kem ég því næst að
Gýgjarhólskoti og spyr fólkið'þar.
Á Gýgjarhólskoti hafði enginn
orðið þeirra var. Áfram hélt ég nú
samt og allt upp til fjallanna.
Næst hitti ég tvær stúlkur
skammt fyrir neðan Brattholt.