Vísir - 24.12.1933, Síða 4

Sagan um jólatréð
sem hvarf.
Öll sumarblómin sváfu und-
ir hvítum snjónum, öll trén í
garðinum stóðu með hrímþakt-
ar, berar greinarnar og litil
stúlka sat á frosinni jörðinni
og grét sáran. Hún hafði orðið
fyrir mikilli sorg jólatréð
hennar var horfið.
Að öðru leyti var hún ham-
ingjusöm og glaðlynd lítil
tclpa, augasteinn pal)ba síns og
eftirlæti mömmu, eina barnið,
sem þau áttu. En sorgin getur
alla hitt. Hún hafði hlakkað
svo ákaflega til jólakvöldsins
og þráð það svo mikið. Nú var
það loksins komið, og þá þurfti
hún að verða fyrir þessari
miklu sorg, sem alveg eyði-
Iagði það fyrir henni — það
var hörmulegt.
Annars hafði lifið leikið við
hana dag frá degi, allan ársins
hring. Alt vorið og sumarið
hafði hún lioppað og sungið
með fuglunum, glaðst eins og
blóm meðal blómanna og falið
sig innan um runnana og i
þéttu laufi trjánna. Um liaust-
ið hafði hún tínt berin af runn-
unum og ávextina af trjánum
— henni hafði þótt þeir bragð-
góðir og verið ánægð með það
alt. En dagarnir liðu, fuglarnir
flugu burt, hver um annan
þveran, og seinast varð ljóta
uglan ein eftir, sem sat í nátt-
myrlcrinu fvrir utan gluggana
og vældi ,ú-hú“, svo að hún
vaknaði og varð. dauðhrædd.
Blómin hurfu, blöðin á trján-
um mistu lit sinn og lífsgleði
og hnigu lmuggin til jarðar;
þar tók hauststormurinn þau
og þyrlaði þeim um jörðina,
þangað til þau vissu ekki sitt
rjúkandi ráð, Allir litir hurfu.
Garðurinn varð ber og nakinn.
Henni féll það illa og var
óánægð með það. En samt var
ein kuggun í mótlætinu.
„Hverfur nú alt þetta
fagra?“ liafði liún spurt, lirygg
í húga. „Verður ekkert grænt
eftir, ekki nokkur ögn?“
„Jú,“ sagði mamma liennar.
„Jólatréð verður altaf grænt.
I>ví meira sem alt annað föln-
ar, því grænna verður það, og
þegar jólakvöldið kemur og
myrkrið og kuldinn er úti, þá
blómgast það, með ljós á hverri
grein og gerir allar litlar kinn-
ar rauðar og lieitar og lætur
öll lítil augu ljóma af gleði.“
„Mamma,“ spurði spurði litla
stúlkan. „Hvers vegna fæ eg
aldrei neitt jólatré?"
„Þú hefir verið of litil til
þessa,“ svaraði mamma lienn-
ar. „Þeir, sem eru mjög litlir
Iiafa ekki vit.á jólatrjám.“
„Já, en núna, þegar eg er
orðin stór, fæ eg þá ekki jóla-
tré,“ sagði hún og Iiorfði á
mömmu sína, stórum, spyrj-
andi augum. Ifún hafði ástæðu
tiJ að spyrja, því að hún var
Eftir L. BUDDE,
þegar fjögra ára og gat orðið
fimm, ef hún hefði þolinmæði
til að biða svo lengi — biðlund
var nefnilega ekki dvgðin
hennar.
„Jú,“ flýtti mamma hennar
sér að svara. „Jólatréð þitt er
þegar komið. Komdu með mér,
þá skal eg sýna þér það.“
Mamma tók í höndina á litlu
stúlkunni og leiddi hana niður
i hornið á garðinum, þar sem
þéttir rmmar stóðu. Þar stóð in-
dælt, lítið grenitré. Meðan öll
hin trén höfðu staðið og teygt
sig og breitt úr sér, þá hafði
það falið sig í auðmýkt sinni.
Enginn hafði tekið eftir því.
En nú stóð það innan um alla
beru og blaðlausu runnana,
liressandi og brosandi, grænt
og yndislegt á að líta. „Þetta
er jólatréð, sem drottinn sjálf-
ur liefir sent litlu stúlkunni
minui!“ sagði mamma. „Hirtu
vel um það, þá skaltu sjá hve
fagurlega það blómgast, þegar
blessað jólakvöldið kemur.“
Eftir þetta hirti litla stúlkan
lika vel um jólatréð sitt, eins
vel og góðar og réglusamar
telpur hirða um brúðurnar sin-
ar. Hún kom oft og tíðum að
skoða það, og altaf fanst henni
það grænna og fegurra í hvert
sinn. Hún kysti hvössu nálarn-
ar, svo að litli munnurinn varð
blóðrisa, og hún horfði undr-
andi á löngu, brúnu hnappana,
sem uxu út úr greinunum.
Hún hugsaði lengi og alvar-
lega um þá, og koinst síðast að
þeirri niðurstöðu, að þarna
mundi tréð liklega geyma
kertaljósin sin. Hún hugsaði
svo lengi um það, að siðast gat
hún ekki stilt sig um að for-
vitnast um það, hvort það væri
áreiðanlegt — biðlund var eins
og áður er sagt, ekki liennar
dygð. Hún greip í snatri einn
af linöppunum, sem hékk svo
langt niður, að hún gat náð
honum, litlu fingurnir hömuð-
ust og rifu og rifu, þangað til
frjóanginn var kominn í smá-
agnir, sem lágu á víð og dreif
í kringum hana. En þar var
ekkert kerti. Hún sat hnuggin
og horfði á agnirnar, ])egar
mamma liennar kom að.
„Hvað gengur að litlu telp-
unni minni?“ spurði mamma.
„Þú ert svo aumkunarleg á
svipinn."
„Æ, mamma!“ sagði hún,
með grátstafinn í kverkunum.
„Jólatrénu þykir ekkert vænt
um mig. Það stingur mig, þeg-
ar eg ætla að kyssa það, og það
vill ekki sýna mér, livar það
geymir kertin.“
„Það er af því að þú ert svo
óþolinmóð og vilt elcki bíða,“
sagði mamma, því að hún vissi
hvað hún sagði. „Ef okkur þyk-
ir vænt um eitthvað og Iangar
til að liafa reglulega ánægju af
þvi, þá verðum við að vera þol-
inmóð og bíða, þangað til það
kemur af sjálfu sér. Frjóang-
inn, sem rifinn er í sundur of
snemma er eyðilagður og kem-
ur aldrei aftur. Við verðum að
læra að trúa og vera viss um
að það komi, þá keinur það án
þess að við heimtum að sjá það
fyrst. Hver sem ekki getur það,
er of litill til að eiga jólatré, og
hann fær aldrei að sjá hve fag-
urlega það blómgast á jóla-
nóttina!“
Það fanst litlu stúlkunni
hörð kenning, að maður fengi
ekki að sjá það, fyrr en maður
tryði á. það. Eri hún trúði samt
mömmu sinni og vildi heldur
ekki hætta á að vera of lítil til
að fá jólatré, og bess vegna
ákvað liún að gera eins og
mamma herinar sagði. Nú var-
aði hún sig á að koma nálægt
jólatrénu, það er að segja, með-
an bjart var og allir gátu séð
haná og það. En á kvöldin,
þegar dimt var orðið, læddist
hún út að þvi og þreifaði á þvi,
til að vera viss um, að það væri
kyrt. Það var ekki einu sinni
hægt að sjá það, nemá að nokk-
uru leyti, og einhverja vissu
varð 'hún þó að hafa. Þegar
dimt var orðið, vissi hún að
enginn gat séð hana nema guð,
og harin gat þó ekki reiðst
henni, þó að hún liti eftir trénu
sínu, þegar hann sjálfur Iiafði
sent henni það. Þegar hún var
orðin alveg viss um, að það
væri kyrt, læddist hún hægt inn
aftur, lét hátta sig með góðu
og las kvöldbæriirnar sínar í
rúminu, meðan mamma sat
hjá hermi, — það stór var hún
þó orðin —- sofnaði vært og
dreymdi um jólakvöldið og
jólatrén.
Og nú var -—- loksins, loksins
komið jólakvöld — en alt í einu
var jólatréð horfið! Það hafði
verið kyrt kvöldið áður, það
var liún viss um, því að hún
hafði þreifað á, að það var það,
en þegar hún kom út i jóla-
rökkrinu, þá var það alveg
horfið. Með sviða í lijartanu
og titrandi höndum leitaði hún,
ákafari og ákafari, innan um
runna og greinar, en fann það
ekki. — Það var al\æg eins og
það hefði sokkið ofan í jörð-
ina. Hún var harmi lostin! Og
hún var ein með sorg sina, al-
ein í vétrarkuldanum óg vetr-
armyrkrinu. Enginn liafði teli-
ið eftir, ])egar hún læddist út.
Engiun vissi hvar hún var. All-
ir voru i önnum, og þegar
mamma heimar saknaði henn-
ar loksins, hafði enginn orðið
var við hana. Mamma kallaði
um alt hús og allan garðinn á
lillu stúlkuna sina, en liún
heyrði það ekki, hún var utan
við sig af sorg.
En —• heyrðist ekki grát-
ekki? Mömrnu hevrðist hún
heyra það, gekk á hljóðið og
staðnæmdisl hálfhrædd, þegar
hún kom að runnanum, þar
sem jólatréð hafði staðið. Því
að þar sat litla telpan hennar
á frosinni jörðinni, þetta kaltía
vetrarkvöld og grét sáran, en
öll sumarblónrin sváfu undir
hvitum snjónum og öll trén í
garðinum stóðu með hrímþakt-
ar berar greinarnar.
„Mamma,“ sagði hún og lagði
grátandi höfuðið upp að henni,
„jólatréð mitt er horfið, og nú
verð eg aldrei glöð framar.
Hvað heldurðu að guð segi nú,
þegar eg hefi litið svona illa
eftir því ?“
„Blessað barnið mitt,“ sagði
mamma hennar og rödd henn-
ar varð svo skrítin, þvi að liún
vissi ekki, hvort hún átti að
hlæja eða gráta. „Gráttu ckki
út af jólatrénu. Það er alls ekki
horfið, þú skalt víst fá að vita.
hvað af þvi er orðið. Komdu,
þá skal eg segja þér það alt,
Komdu — við verðum að flýta
okkur, það er svo lcalt liérna
og jólatréð er þar, sem gott er
og hlýtt“. —
Hún tók hana i fang sér og
hljóp með hana gegnum garð-
inn ,eins og liún liefði vængi,
og staðnæmdist ekki fyr en hún
var kornin inn í hiýju dagstof-
una. Ljósið var slökt og það
var koldimt. Þar settist hún
niður með barnið sitt á kjöltu
sér og sagði:
„Alt vorið og blessað sumar-
ið vaxa öll blóm og ilma og
springa út í öllum litum. Tréu
laufgast og bera ávöxt og fugl-
arnir sitja og syngja og vagga
sér á öllum greinum. Það er
fjör og gleði, skvaldur og ákafi
í þeim öllum, því að vorið og
sumarið er þeirra langi dagur.
En þegar haustið kemur, þá
kvöldar hjá þeim —- þeir verða
þreyttir og þurfa að fara að
sofa. Þá hneigja blómin höfuð
sin til jarðar, blöð trjánna vefj-
ast saman og falla liægt niður
yfir þau; veturinn kemur, sjálf-
ur drottinn breiðir sæng' snæv-
arins ofan á þau og þekur þau
vandlega með henni, svo vel
og vandlega, að þeim getur
ckki kólnað. En stóru trén eru
of mikillát til að leggjast út af
þau standa upprétt. Berar
greinarnar teygja sig upp i loft-
ið og frjósa, svo að brakar í
þeim. En þegar verður of kalt,
kemur guð og klæðir þau hrími
eins og firigravetlingum og loð-
kápuMog þá hlýnar þeim. Sið-
an sefur öll stóra, auða jörðin
vært og rólega, þangað til koss
sólarinnar vekur hana af svefni
og vorið kinkar kolli og segir:
„Góðan daginn.“ Aðeins eitt
tré sel'ur ekki, en stendur alt-
af grænt og ilmandi. Það er
jólatréð. Því guð sjálfur hefir
gefið því líf, sem aldrei þreyt-
ist og aldrei sofnar. Hvernig
])að fær það, eða hvernig það
verður það er leyndarmál
jólatrésins, sem það hvíslar
í eyru ])eirra, sem elska það
og gleðjast yfir því og trúa a
það. Það hefir þú gert, elsku
litla telpan mín, og þess vegna
fær þú að heyra leyndarmál
jólatrésins. Á jólanóttina tek-
ur Jesús Kristur það augnablik
upp i himnaríki til sín, þar sem
er eilíf sól, eilíft suinar og ei-
líft líf. Honum stendur á sama
um hvössu nálarnar, hann
þrýstir jólatréuu að lijarta sér
og andar milt á það. Þá strejTn-
ir nýtt líf frá hjarta hans inn
í það og jólatréð blómgast svo
fagurlega, að ekkert annað á
jörðunni getur við það jafnast.
En þegar það er búið, lætur
Jesús einn af englum sínum
fljúga með það til jarðarinnar
aftur. Enginn sér það — þvi
það er dimt; — þetta er leynd-
armál jólatrésins. Og engillinn
gróðursetur það, þar sem góð
og saklaus börn eiga heima og
svifur yfir þvi dálitla stund
með þöndum vængjum, til að
horfa á gleði þeirra og gera
hana hreina og heilaga. Nú
veistu, hvers vegna jólatréð þitt
var horfið i kvöld, þegar þú
komst til að leita að þvi, og
nú veistu hvar það hefir verið.
En engillinn er kominn með
það aflur, og litla stúlkan henn-
ar mömnui skal fá að sjá það.
Littu nú á!
„Opnaðu inn til jólatrésins,
pabbi,“ kallaði mama hátt, setti
litlu stúlkuna niður á gólfið,
tók i höndina á lienni og leiddi
hana. Dyrnar inn i stóru við-
hafnarstofuna opnuðust og
ljómandi ljós blikaði fyrir aug-
um þeirra, svo að hún fékk
snöggvast ofbirtu i augun. Nei,
sko — þarna stóð þá jólatréð
fyrir framan liana í dýrð, sem
hún hafði aldrei fvrr augum
litið. Það liafði blómgast með
ljós á öllum greinum. Það blik-
aði alt, eins og gull og silfur,
ávextir, gjafir, bréfpokar í öll-
um lituin, fullir af sætindum,
uxu á þvi og gægðust ofan til
hennar úr grænu liminu. Og
sjá! Þarna var engillinn, sem
liafði komið með það; hann
sveif ennþá efst i toppnum með
þanda vængi, og horfði svo
blíður og yndislegur á liana.
Pabbi og mamma liéldust í
hendur og beygðu sig niður að
lienni, til að geta gefið lienni'
nákvæmar gætur. Hún var eld-
rauð í kinnum og augun stækk-
uðu og störðu á yndisleik jóla-
trésins. En alt i einu fyltust þau
aftur tárum og hún tók litlu
handleggjunum um hálsinn á
þeim báðum, dró þau niður að
sér og sagði:
„Það var gott, að eg grét út
af jólatrénu, þvi að annars
hefði eg aldrei glaðst svona
mikið yfir því.“
Sakleysi barnsins kom yfir
þau öll þrjú og vísaði þeim veg
jarðarbúa til jólagleðinnar.
(E. þýddi).
ins, um betri og bjartari öld, um Ijós
og líf, meinabót og miskunn særð-
um, sjúkum og syndugum sálum til
handa. Hvernig sem mennirnir skilja
Krist, hvar sem þeir skipa honum
rúm í hugsunar- og trúarlífi sínu,
boðar fæðingarhátíð hans þeim birtu
hjartans.
Hverfum svo til þeirrar jólagleði,
er sé samboðin hinu heilaga og
hreina fagnaðarefni. Höldum heilög
jól í nafni Krists. Heilagt er að eins
]>að, sem er fjarri öllu ljótu, lágu og
auvirðilegu, það, sem er siðferðis-
lega hreint, elskuvert og fagurt. Lát-
um jólagleði vora vera góða gleði,
heilaga, hreina gleði. Og þá er jóla-
gleði vor samboðin Kristi, ef vér
sýnum í verki, að vér minnumst er-
indis lians í þennan heim, að líkna
hinum „bjargarlausu og snauðu,
þeim breysku, særðu, föllnu, týndu
og dauðu;‘. Verum í Drottins nalni
viðkvæm fyrir högum og ástandi
þeirra, viðkvæm og vakandi fyrir
bróðurköllun þein i, að veita birtu
jólanna inn i hjörtu þeirra.
Höldum þannig kristin friðar-,
kærleiks- og gleðijól. Gleðjumsl sjálf
og gleðjum sem Hesta þannig, að
jolágleði þeirra verði fögur og björt,
djúp ög rík. —
Gleðileg jól öllum mönnum.
öísaí)í)íiCi;)íson!5oa;ieíSö»G;söíiO«s«
§
«
GLEÐILEG JOLl
Vcrslun
Davíös Kristjánssonar,
Skólavörðustíg.
8
S!
SOÍSCS<SCSCSiSOCSCSí5CS<SOO,SCS;S«SOÍSÍStSCX