Vísir - 24.12.1949, Qupperneq 33

JÓLABLAÐ VlSIS
33
Franili. af l)ls. 16.
og nú — nú vildi hún láia
Jiann lítillœkka sig og selja
sannfæringuna, sálina? Og'
hann sagði, lágt og hikandi:
Maður selur ekki sannfær-
ingu sina!
— Nú, ekki það? Hún hló
við, — hvers virði er þér þá
harniö þitt og konan, seni
þú gætir unnið að fullu aft-
ur? Ilvers virði vonin um
J)að að geta rétt við úr þess-
ari niðurlægingu og orðið
m jög sæmilegur maður — ef
þú vill?
— Herdís!
— .lá, eg heiti Herdis! og
cr konan þín, að nafninu til,
enn þá. Er þessi þvælda
stjórnmálasannfæring þín
svo mikils virði, að liún
verði sett öllu ofar?
— Nei, en það verður
crfitt. — Mér var alvara.
— Já, var, en er ekki, því
trúir enginn, lengur. Annars
ætlum við helzt að hælla að
tala um sannfæringu, ásetn-
ing og svo framvegis, við
vcrðum að liugsa uni að
l)jarga því sem hjargað
verður, engu verður hjargað
án fórnar. Eigum yið að íáta
troða okkur niður í syaðið?
])ar með féll talið niður. . ..
Frú Herdís gekk frmu og
En á föstudaginn kcmur
hún inn til manns síns, þar
sem hann situr við skrif-
horðið og rjálar við pappír
og penna, án þess þó að
skrifa neitt. Það er eftir liá-
degi.
— Prófasturinn okkar
kemur i kvöld, segir hún. í
dag er hann úti i Firði að
lala við séra Jón, kcnnarann
og fjölda margt annað fólk,
um þig, góði minn! Þeir
Árni, Önundur, .Tón og Pét-
ur, sóknarhörn þín, Iiafa
kært þig fyrir ósæmilegt og
óþolandi framferði. Prófast-
urinn er tregur, vill okkur
ekki illa, en hann getur ver-
ið, eins og við vitum, nokkuð
þver og strangur, ef hann
tekur það i sig. Nú er liann,
sem sagt, að rannsaka þín-
ar gjörðir.
— Eg er viss um að séra
Jón ber mér ekki illa söguna,
segir séra Finnur.
— Og þó áttu það skilið,
skilst mér?
— Elsku Herdís mín!
— Já, séra Jón er merkur
maður, sem á alla virðingu,
— allt gott skilið, þótl eg
hafi heyrt þig segja um
hann, þú varst auðvitað ekki
allsgáður, — að hann væri
eins og_sigin gcásleppa sem
héngi á kixjkstaf lögmúlsins,
fallegt var það ekki, Finnur
minn!
Séra Finnur bítur á vörina,
þegir.
— Nú verður þú að fara
að gera alvöru úr ])ví að
lijálpa þér sjálfur, Finnur
minn, scgir hún. — Eg veit
ekki hvað þú hefir til saka
unnið en eg er viss ,um að
það er ekkert sérlega alvar-
legt, að minnsta kosti ekki
suo alvarlegt, að eg geti ekki
gleymt því ef þú dugar sjálf-
ur og vill eilthvað til vinna.
Eg
veit heldur ekki hvaða
viðurlög eru við ])essu, en
það er eg viss um, að lil eru
emhætlisbræður þinir, sem
fljóta þrátt fyrir sömu sak-
ir, sem á þig eru bornar. En
þeir eru bara ekki að vasast
í málum, sem eru ulan við
þeirra verkahring. Eg veit
ennfremur að séra Sæinund-
ur er okkur fremur vinveitt-
ur og vill, undir niðri, að
þella lagist. Ilvað ætlarðu
að gera?
— Eg veit það ckki. Lík-
legu biða míns dóms!
— Nei, góði minn, um
fram allt, ckki híða. Til ]>ess
ertu allt of borulírattur þeg-
ar þú ert ú kendiríi. Það væri
óþolandi. Það gæti eg aldrei
'fyrirgcfið þér. — Jú, auð-
vitað færðu dóminn, en þú
mátl'ckki gcfasl upp, lypp-
ast niður, án baráttu. Þú
verður að verjast, verja þig,
mig og son okkar!
— Hvað viltu ])á að eg
geri?
—Ríddu úl að Rrún og
segðu Árna að þú sért, að
sumu leyti, illa staddur
maður. Þú hafir ckki vald
yfir sjálfum þér, er þú hafir
neytt áfengis og að 'freisting
þín sé mikil og áleitin, en
með Guðs og góðra manna
hjálp ætlirðu nú að taka upp
alvarlega og ákveðna bar-
áttu g'egn þessum breyzk-
leika. Þctta munt þú ætla
þér, og segir því aðcins það
sem er þitt hjartans múl?
— Jú, það cr úreiðanlcga
rétt, sagði séra Finnur.
— Eg veit það. — Svo seg-
irðu Árna, að stjórnmála-
skoðun þín sé þér einkis
virði, þú sjúir það betur og
betur, við alvarlega og hlut-
lausa athugun að hann,
Árni þingmaður ú Brún,
liafi að ýmsu leyti ú réttu að
standa, liann sé nýtur og
góður þingmaður. Þú munir
ekki framar snúast gegn hon-
um í einu né ncinu, láttu
skina í gegn, að þú viljir
taka upp góða vinúttu viö
hann og þurfir að eiga hann
að í barátlu þinni við
breyzkleika þinn.
— En Herdís mín góða,
þetta er hræðileg uppgjöf!
— Þú crt sigraður maður,
mundu það, segir frú Iler-
dís, og það cr’ekki um golt
að gera. Hvað viðvíkur
preslsstarfi þmu þarftu ekki
j að gefa ncitt eftir. /*ar gctur
þú verið sannur og hreiun,
| cins og þú hefir verið. Þar
hefir þú aldrei brugðizt sarin
færingunni og mátt heldur
aldrei gera það. Það yrði ó-
sigur, scm aldrei væri unnt
að bæta. Aldrei kæmi mér til
hugar að fara fram á það
við þig. Nci, þetta er engin
hræðileg uppgjöf, Finnut
minn! Þú getur haldið fullri
sjálfsvirðingu og' virðingu
allra góðra manna, þótt þú
hættir að rífast um stjór.-x-
mál! Satt að segja hefir það
jaldrei verið þér til sónia.
, — En svo er það prófast-
urinn, hann er fastur í regl-
j unum, karlinn, þegar hann
tekur það í sig, eg veit að
honuni likar ekki hvernig cg
tala, liann er gamalguðfræð-
ingur og formfastur.
— Já, satt er það, segir
Herdis, eg vcit að séra Sæ-
mundur getur verið þrár og
óþjáll. Þú keniur seinl heitn,
ekki fyrr cn eftir hátta-
tima. Eg tck á móti karlin-
um og reyni að bliðka hann,
það verður bezt að láta mig.
eina um það. Takist þér að
sæltasl við Árna og fá hann
til að koma hingað á morg-
un um hádegið og tala við
prófastinn lield eg að okk-
ur ætli að takast að klöngr-
ast út úr þessu.
I Séra Finnur gengur þegj-
andi um gól'f, stundarkorn.-
— Jæja, segir hann svo, þó

r'
i/MH/V/WI/MMVIMr.S

UNGÍM
'3 9
66
FELAG ISLANDS H.F.
;joaaaaoooooooo.::.^oottaottoaooooooeooooooottoioooaoBttaattaGcococaBaBaaoocoooooooaooottooo)OoocooooaoooottOttooooooottOOOoooooooooooooc