Vísir - 24.12.1949, Page 39

JÓLABLAÐ VISIS
‘ 39
„Hvað eruð þið að borða ?
Hyað heitir foringinn yklcar?
Mig langar til að verða ræn-
ingi, þegar eg verð stór.
Ma’mma segir, að eg megi
verða það, ef eg verð góður
drengur: Hvert fóruð þið ineð
Alberto?"
Þeir spruttu á fætur, þeg-
ar eg spurði síðustu sp'urn-
ingarinar og tóku mig hönd-
um. Svo var bundið fyrir
augun á mér og eg var
teymdur langa leið. Þegar
tekið var frá augunnm á mér,
vonun við komnir inn í ein-
hvern helli og þótti mér það
íeikilega gaman.
Hellirinn var langur og
hlykkjóttur og hafði eg skoð-
að rnarga slíka hella áður.
Þessi var þó öðru vísi, því
að brékan höfðu verið lögð
á gólfið hingað og þangað,
cn myndum af dýrlingum og
Maríu mey var stillt upp við
veggina. Eg sá tólf skeggjaða
karla og þar á mcðal þá tvo,
sem eg hafði séð daginn áður
og eg sá líka Alberto, sem
stóð hjá liópi manna, er voru
í teningaspili.
Stóri skeggur tók til máls.
„Hvað ertu að gei*a hér?“
spurði liann reiður.
„Hvað ertu sjálfur að gera
hérna? Eg veit um miklu
betri lielli.“
Skeggur rak upp lágt,
ámátlegt vein, sem enduróm-
aði um hellinn. „Ætlarðu að
byrja á þessu aftur?“ sagði
hann svo, voðaJega vondur.
♦ „Hefir einhver ættingi þinn
dáið nýlega ?“ spurði eg.
„Nei!“ öskraði hann. —
„Nei!“
„Af því að neglurnar á þér
ein méð sorgarrönd.“
(
þá
að eg rakst í hellisloftið og
fór að gráta. Gráturinn berg-
málaði og margfaldaðist í
heirhium, svo að karlarnir
rukii allir á fætur. Einn brá
kuta sínum og sveiflaði hon-
um fyrir framan mig, en
annar sctti brekán yfir haus-
inn á mér. Eg hætti ekki að
gráta, fyrr en mig fór að ur hehn til frænku.“
verkja í kjálkana. j „Eg vil fá þá til að taka
„Eg ætlaði ekki að meiða mig hka,“ sagði eg. „Segðu
þig,“ sagði yfirskeggur þá,1 þeim, að þú farir að gráta,
„en ef þú heldur þér ekki öskrir og látir öllum illum
saman, þá máttíi eiga mig á látum, ef þeir gera þaðekki!“
1 fæti. Skilur þú það?“ | „Já, en nú skulum við fara
Eg lofaði þvi og þá spurðu út og sjá, hvað er að gerast.“
þeir, hvort eg hefði komið Karlarnir lágu allir á
1 skilaboðunum áleiðis. Þegar maganum efst á hæð einni og
1 eg var búinn að janka því, miðuðu byssum sínum. Ter-
1 spurði þeir, hvort þeir fengju maniþorp virtist ákaflega lít-
peningana, en eg vissi ekk- ið í fjarska. Lögregluþjónn
ert um það. Þá sagði einn,' var á leið upp hæðina.
að það væri bezt að henda! „Það er sá eineygði,“ sagði
mér ofan í brunninn. | ylirskeggur eftir nokkra
„Þið lofðuðuð að ræna hríð. „Hann helir kannske
hvernig honum líkaði'vistin
hjá ræningjunum.
„Agætlega,“ sagði hann og
var glaðlegri og rjóðari í
kinnum en nokkuin sinni
fyrr. „Við reikiun um skóg-
|ana ogð veiðum. J niorgun
!skutum\'ið retýog steiktum
hann yfir báli, i gærkveldi
fór einn niður í þorpið, til
þess að kaupa brauð, pylsur
og vín og svo erum við í
teningaspili og segjum hver
öðrum sögur. Og enginn
þvær sér nokkuru sinni!
Þetta er heilsusamlegt líf-
erni! Eg vil aldrei fara aft-
mér," sagði eg.
„Ekki fyrr en við erum
búnir að fá peningana fyrir
Alberto,“ svaraði yfirskegg-
ur, en um lcið var kallað,1
að það sæist til lögreglunnar.'
Þá tæmdist hellirinn á auga-
bragði og við Alberto vorum
einir eftir. Eg spurði Jiann,1
fréttir að færa.“
Þegar sé eineygði var kom-
inn nærri okkur, stóð yfir-
skeggur upp, Khstraði og lög-
reglumaðurinn gekk til hans.
Hami var mágur eins af
skeggunum og færði þeim
þess' vegna oft fréttir.
Það var mál manna, að
f'yrrverandi lögreglumenn
væru beztu ræningjarnir og
öfugt. Var sagt, að sumir
hörðustu lögreglmnennirnir
hcfðu verið ræningjar, þegar
þéir voru upp á sitt beSta.
;íSá |eiSi|y|ð£ %et,tist, þ'érr-
faði áf'sér;svit,áhn .mé(5 ýauð-
um klút og saup drjúgum á
flösku, sem að honum var
rétt. Hann heilsaði mági sín-
um, færði honum kveðjur og
sagði siðan að greifafrúin
neitaði að greiða lausnar-
gjaldið
„Ilúrra!“ hrópuðum við
Alberto.
En skeggarnir bölvuðu
hroðalega og dásamlega, sér-
staklega þegar þeir voru bún-
ir að lieyi'a jiað, sem sá ein-
eygði sagði á eftir: „Hún
hefir sldpað lögregluforingj
anum að leita hátt og lágt í
fjöllunum og er nú beðið' eft-
ir liðsauka frá Catanzaro.
Það er ástæðulaust að hafa
áhyggjur af þessu enn, en
sjáið j)ið okkur nálgast, þá
skuluð j)ið fara í skjól við
þriðja fjallgarðinn héðan og
vera þar í svo sem tvo daga.
Við leitum ekki lengra."
„Kerlingin skal svei mér
fá fréttir frá okkur," sagði
yfirskeggurinn. Við svo búið
kvaddi sá eineygði og fór
leiðar sinnar, J>ví að skyldan
kallaði.
Eg snéri aftur miklu síð-
ar. Mér var lileypt inn i
Bambagia-höllina, þegar eg
var búinn að segja vörðun-
um, að eg væri með skilaboð.
Eg var leiddur inn í borðsal-
inn, þar sem greifafrúin og
presturinn sátu að snæðingi.
Þau átu kjúklinga, sem voru
svo litlir, að það var hægt að
cfa sex i einum muunbita.
„Hvað ei” þér á höndum?"
spurði grcifafrúin og Jliikst-
aði. > i
Eg rétti hénui lítinn pinkil,
sem eg hafði verið með í vas-
anum, en þegar hún tók utan
af honum, rak hún upp ægi-
legt vein. I pinklinum var
blóðugt eyra af ref.
Ræningjarnir voru engii*
kjánar og einn þein*a, sem
kunni að skrifa, hafði krotað
innan á umbúðirnar: „Þann-
ig muntu la hann fænda þinn
aftur, ef Jni leitar til lög-
reglunnar í stað þess að
greiða lausnargjaldið."
Eg fór rétt á eftir, en
manxma tók mig og rass-
skellti mig og spurði mig svo
á eftir, hvort eg hefði brotið
eitthvað af mér. Eg sagði
henni frá öllu, sem hafði
komið fyrir nema þeim ein-
eygða, j>ví að ræningjarnir
höfðu hótað })ví, að þeir
skyldu aldrei ræna mér, el'
eg gerði það. Svo fór cg að
sofa.
En greifafrúin lét engan
bilbug á sér finna og neitaði
að beygja sig fyrir i*æningj-
unum. Hún manaðl }>á til að
senda sér Alberlo í smá-
hlutum, en á meðan beið hún
eftir meira lögregluliði. Eg
Hnignun skipastólsins var á sínum tíma ein helzta orsök
þess, að Islendingar gerðust háðir öðrum þjóðum og glötuðu sjálf-
stæði sínu.
Nægur skipakostur er ekki síður nauðsynlegur sjálfstæði
landsins nú en þá. Og má það því aldrei framar henda, að lands-
menn vanræki að viðhalda skipastól sínum, og tvímælalaust er
nauðsynfegt að efla hann frá því sem nú er. Hlynnið því að hinum
íslenzka flota. Með því búið þér í haginn fyrir seinm tíma, og
eflið sjálfstæði þjóðarinnar.
Takmarkið er:
i ship
Ætjrri skip
fíeiri ship
Efnalaug Reykjavíkur
\ v
Ketnisk fatahreinsun og litun
Laugaveg 34 — Sími 1300 — Reykjavík
Stofnsett 1921
Um jólin
verða allir að vera hreinir og
vel til fara. Sendið okkur því
fatnað yðar til kemiskrar
hreinsunar, þá eruð þér viss
um að fá vandaða vinnu. Hrein
og vel pressuð föt auka ánægju
yðar og vellíðan.
Sendxun um land allt gegn póstkröfu.