Morgunblaðið - 19.03.1964, Blaðsíða 10

10
MORCUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 19. marz 1964
☆
HJÚKRUNARSTÖRF hafa
verið ein eftirsóttasta og róm-
antískasta atvinna meðal ís-
lenzkra stúlkna um langt ára-
bil. Urmul af fermingarstúlk-
um dreymir um hvíta búning-
inn og kappann, og þær senda
umsókn um skólavist í Hjúkr-
unarskóla íslands löngu áður
en þær hafa náð tilskildum
aldri til að fá inngöngu. Skól-
inn er alltaf fullsetinn og
tvisvar á ári útskrifast mynd-
arlegur hópur af nýjum hjúkr
unarkonum, sem leggja fram
sinn skerf í þágu íslenzkra
heilbrigðismála — og veitir
víst ekki af, því hjúkrunar-
kvennaskorturinn er eilíft
vandamál hérlendis sem ann-
ars staðar. Einhver skaut því
Hópurinn, sem útskrifaðist,
ásamt skólastjóra og yfir-
kennara, fremri röð talið frá
vinstri: Vilborg Júlíusdóttir,
Akureyri, Ragnheiður Björg
Isaksdóttir, Reykjavík, Hrafn
hildur Sigurjónsdóttir, Ólafs-
vík. Þorbiöre Jónsdóttir,
skólastjóri, Sólveig Jóhanns-
dóttir, yfirkennari, Guðrún
Sigríður Þorsteinsdóttir,
Reykjavík, Sigrún Margrét
Einarsdóttir, Reykjavík,
Svanhildur Alexandersdóttir,
Hafnarfirði, Guðrún Margrét
Guðjónsdóttir. Reykjavík. —
Aftari röð: Sigríður Kristins-
dóttir, Margrét Birna Sig-
urbjömsdóttir, Akranesi,
Guðrún Helga Árnadóttir,
Grenivík, Ásdís Halldórs-
dóttir, Reykjavík, Lára
Bernhöft, Reykjavík, Jónína
Guðmundsdóttir. Akureyri,
Gunnhildur Jóhannesdóttir I
Wæhle, Akureyri, Sigríður
Brynja Einarsdóttir, Akra-
nesi, Sigurbjörg Björnsdóttir,
Blönduósi, Jóhanna Stefáns-
dóttir, Reykjavík, Þórey
Bergsdóttir, Vestmannaeyj- .
um.
er dásamlegt starf -
Hjúkrun
að okkur, að þegar þau sjúkra
hús sem í smíðum væru í höf-
uðborginni, væru tekin til
starfa, mundi vanta á þfiðja
hundrað hjúkrunarkonur til
að halda rekstri þeirra gang-
andi. En því má bæta við,
að fyrirhuguð er stækkun
Hjúkrunarskólans í náinni
framtíð, svo vera kann að
hjúkrunarkvennaskorturinn
verði ekki alveg eins mikill og
að ofan greinir; ekki skortir
nemendur í skólann, því okk-
næsta áfangastað. Enn aðrar
komu saman til síðdegis-
drykkju sama dag, og við það
tækifæri bar að blaðamann
Morgunblaðsins og spjallaði
hann við þær stutta stund.
Stúlkurnar voru að vonum
hinar kátustu, þó þeim í aðra
röndina tæki sárt að slíta
góðum félagsskap, og rjóma-
kakan gekk á milli þeirra með
svofelldri athugasemd: —
Jæja, stúlkur, nú eru síðustu
forvöð að fá sér ríflegan
væri skemmtilegast við skól-
ann og starfið, og þær svör-
uðu: ALLT.
— Er hjúkrunarstarfið eins
dásamlegt og af er látið?
— Miklu dásamlegra en
nokkra okkar hafði rennt
grun Og eftir að hafa kynnzt
þessu starfi, getum við ekki
hugsað okkur að vinna við
önnur störf.
— En er ekki nokkuð strang
ur agi í skólanum og heima-
vistinni?
ekki gert ráð fyrir þeim í
reglugerðinni.
— Hvað tekur námið lang-
an tíma?
— Hjúkrunarnámið eru
þrjú ár og tíu vikur, þar sem
skiptast á bókleg námskeið og
verklegt nám á sjúkrahúsum.
Bóklegu nám'skeiðin eru þrjú
og í lok hvers námskeiðs tók-
um við próf. Okkur finnst þau
erfiðari en verklegi tíminn,
enda meira en nóg að lesa all-
ar stundir, sem við erum vak-
andi. Þegar við vinnum í
sjúkrahúsum höfum við sama
vinnustundafjölda og hjúkr-
unarkonur, 44 stundir á viku,
og einn dag frían. Svo förum
við til verklegs náms í sjúkra-
húsum úti á landi minnst _ 6
mánuði, og gefur það mikla
tilbreytihgu í námið.
— Búið þið ekki við kröpp
kjör meðan á námi stendur?
— Ojæja, annars hefur
nemakaupið hækkað mikið
frá því byrjuðum. Þá var það
rétt um 400 kr. (392.30) á mán
uði á fyrsta ári, en nú er það
komið upp í 2.367.00 kr. á 3ja
ári — og það er ekki svo lítið,
þegar tekið er tillit til þess að
þetta eru eingöngu vasapen-
ingar, því búið er að draga
um þau; einnig hefði verið
efnt til bókmenntakynningar
og sæu stúlkurnar ýmist um
hana sjálfar, eða þekktir
menn væru fengnir til að
flytja erindi. Þá mætti ekki
gleyma fyrirlestrum lækna
um læknisfræðileg efni, sera
haldnir væru annað slagið; 1
vetur hefðu þeir verið fjórir.
Væri það til fyrirmyndar, hve
læknarnir, sem allir væru
störfum hlaðnir, brygðust
skjótt og vel við beiðni þeirra
um að halda erindi hjá þeim.
— Ennfremur héldi félagið
Litlu-jól og efndi til árshátíð-
ar.
Við spurðum stúlkurnar,
hvort þær hyggðu á fram-
haldsnám erlendis. Þær þögðu
við og sögðust vera að hug--
leiða málið. Einn af ótalmörg-
um kostum hjúkrunarnámsins
væri sá, að þær gætu fengið
storf við sitt hæfi hvar sem
væri í heiminum, en ef Hjúkr-
unarfélags íslands hefði for-
göngu um ráðninguna yrðu
þær að hafa eins árs starfs-
reynslu að baki, áðúr en þær
væru sendar til Norðurland-
anna, óg tveggja ára, ef þær
vildu fara til Bandaríkjanna
eða Englands. Á þessu stigi
málsins vildu þaer ekkert
segja, hvað þær ætluðu að
gera í framtíðinni. Aðalatrið-
ið í þeirra augum væri: að
vinna við hjúkrim.
— En þið hljótið nú að gera
ráð fyrir þeim möguleika að
og grennandi
Ásdís, Birna, Jónína, Lára, Sigrún og Jóhanna.
ur er sagt að þegar sé búið
að ráðstafa skólavist til ársins
1965.
En víkjum nú að aðalefn-
inu, sem sé nýju hjúkrunar-
konunum. Sl. fimmtudag voru
útskrifaðar 19 stúlkur, flestar
liðlega tvítugar. Þar af voru
þrjár giftar og fimm trúlof-
aðar. Alls staðar bíða þeirra
lausar stöður og þær tvístrast
út um allt land: um helming-
ur þeirra hefur ráðið sig á
sjúkrahús hér í borginni,
fimm fara til Akureyrar og
hinar dreifa sér á smærri stað-
ina: Akranes, Selfoss, Nes-
kaupstað, Vestmannaeyjar og
ísafjörð.
Frá því stúlkurnar útskrif-
uðust hafa þær setið ótal veizl
ur, sem haldnar hafa verið
þeim til heiðurs, og kveðju-
hóf. Á þriðjudag tóku nokkr-
ar saman föggur sínar og
héldu burtu úr borginni á
skammt. Á morgun verður
það bara duft til að vega upp
á móti öllum ósköpunum, sem
við höfum sporðrennt síðustu
dagana. Hafið þið annars tek-
ið eftir því hvað við höfum
allar grennzt á námstíman-
um? Munið þið hvað við vor-
um í góðum holdum, þegar
við hittumst í fyrsta sinn í for
stofu Hjúkrunarskólans, og
þorðum varla að líta hvor á
aðra?
Það var skellihlátur og
samþykkt að hjúkrunarnám
væri grennandi — svona í
flestum tilfellum.
Stúlkurnar, sem þarna voru
saman komnar, heita: Ásdís
Halldórsdóttir, Jóhanna Stef-
ánsdóttir, Sigrún Einarsdóttir,
Lára Bernhöft, allar frá
Reykjavík, Jónína Guðmunds
dóttir frá Akureyri og Birna
Sigurbjömsdóttir frá Akra-
nesi. Við spurðum þær, hvað
— Miðað við heimavistar-
skóla held ég hann sé nokk-
uð frjálslegur, sagði Jóhanna.
— Maður verður dálítið
háður klukkunni, sagði Lára.
— Hjúkrunarnema er nauð-
synlegt að eiga úr sem geng-
ur rétt, sagði Birna, sú af-
sökun að úrið hafi stanzað er
harla haldlítil.
— Fyrsta árið er verst, svo
venzt þetta, sagði Ásdís.
— Hvenær þurfið þið að
vera komnar inn á kvöldin?
—■ Klukkan 12 á miðnætti,
ef við höfum ekki bæjarleyfi,
eins og kallað er. Þau fáum
við fimm sinnum í mánuði og
megum þá gista hjá foreldr-
um okkar eða öðrum skyld-
mennum. Síðustu 2—3 mán-
uðina getum við fengið fleiri
leyfi, ef við sækjum um það
— við getum kallað það und-
antekningarleyfi, því það er
frá fæði, húsnæði, almanna-
tryggingar og sjúkrasamlags-
gjöld. Þá fáum við langflestar
kennslubækurnar ókeypis og
einnig vinnfötin — svo kjör-
in eru ekki sem verst.
— Er dálítið fjörugt skemmt
analíf innan skólans?
— Spurðu hana, svöruðu
þær í kór og bentu á Jóhönnu.
— Hún var formaður Nem-
endafélagsins í vetur.
Jóhanna sagði okkur nú, að
það væri dálítið erfitt að
halda uppi félagslífi innan
skólans vegna vaktavinnunn-
ar ,en engu að síður hefði ver-
ið stofnaður tónlistarklúbbur
í félaginu í vetur. Hjúkrunar-
konur, sem útskrifuðust sl.
haust gáfu skólanum vönduð
sterotæki og Nemendafélagið
stóð fyrir tónlistarkynningu í
vetur. Þá sagði hún að eins
og venjulega hefði verið efnt
til skemmtikvölda og skiptust
hópar nemenda á um að sjá
þið giftist og verðið mæður.
— Við erum mjög hlynntar
því að giftar hjúkrunarkon-
ur fái aðstöðu til að vinna við
hjúkrunarstörf, eins og mikið
hefur verið talað um síðustu
dagana, til dæmis með því að
reist verði dagheimili fyrir
börn þeirra. Með því væri
vandinn leystur, að okkar
dómi. Við mundum ekki hika
við að vinna hluta úr degi
eða fullan starfsdag, eftir að
við höfum stofnað heimili, ef
við vissum að börn okkar
væru í öruggum höndum,
meðan við værum að vinna.
— Hvað er ykkur svo efst
í huga á þessari skilnaðar-
stund.
— í fyrsta lagi hvað náms-
tíminn hefur verið skemmti-
legur, einkum eftir því sem á
námið leið og við kynntumst
betur, og í öðru lagi: Hvað
við eigum skólanum mikið að
þakka. Hg.

íi

I