Morgunblaðið - 26.07.1964, Blaðsíða 8

lumiiuHiiiimiiiiimiiiimmiiiMmiimimiiiiiiiimiiiimiumumiimmiiiiuiuiiiiiiiiimiiiiiimiuimiiiimmmuMmiimuuitMUMUiuiiiiiuiimiiimiumiiiiuiuiiiiuiiiiiiiimmiiiimmimiimmiimiiiimmmiiimiiiiiiiuimmmmiiiiuimimmimiiuuumuai
9
MORGU N BLAÐIÐ
Sunnudagur 26. júlí 1964
Yndl hestamennskunnar

Diana Herberts með þrjá til reiðar á leið upp í Borgarfjörð.
HESTAMENNSKA er
yndisauki, þeim er kunna
að meta, íþrótt, þeim er
kunna með að fara og
göfgi þeim, er skilja dýr-
in.
— Leitaðu uppi fólk,
sem hefur yndi af hest-
um og segðu okkur sumar
efni, sagði ritstjórinn einn
daginn. Og við héldum af
stað. Það var í rauninni
lítið suraar í lofti, aðeins
rigning, súld og þoka. En
þegar svo verður þurfa
blöðin einmitt að flytja
fólkinu sumarið, þótt í
smáum skömmtum sé.
Hér kemur árangur ferðar-
innar.
Úti á flugvelli hittum við
Magnús Þorgilsson aðalbók-
ara flugmálastjórnarinnar, ||
inni í eldhúsi finnum við H
unga húsmóður, Diönu Her-
herts eiginkonu Guðmundar
Björnssonar gullsmíðanema
og uppi á Landsspítala finn-
um við Árna Björnsson lækni,
sérfræðing í að gera við lík—
amslýti, hvort sem eru ásköp
uð eða tilfallin. Sameiginlegt
öllu þessu fólki, svo ólík, sem
störf þeirra og daglega um-
hverfi er, er hesturinn og
ánægjan af samlífinu við
hann.
Við höfum stutta viðdvöl í
hesthúsinu hjá Diönu, eða
Díu, eins og hestamennirnir
kalla hana. Hún er að búa
sig í langferð, ætlar ríðandi
á hestamannamót í Borgar-
firði. Við viljum ekki trufla
þá erilsömu athöfn, ákveð-
um að hitta hana klukkan hálf
sjö morguninn eftir og fara
með henni úpp í hestahagann
og sjá ferðafélagana þeysa af
stað. Á leiðinni upp í Kolla-
fjörð gefst okkur tækifæri til
að leggja fyrir hana nokkrar
spurningar.
---Hvenær komst þú fyrst
á hestbak, Díana?
— Ég held ég hafi verið
orðin 9 ára. Þá var ég í sveit
austur í Flóa. En oft var ég
búin að horfa öfundaraugum
á nágranna okkar í Efstasundi
44, þau Björn Halldórsson og
Finnu, þegar þau voru að
leggja upp í ferðalag á hest-
um. Ég sat stundum við glugg
ann og mændi löngunaraug-
um á hestana og ferðafólkið.
Þetta var næstum einhver
sjúkleg löngun hjá mér, strax
smástelpunni.
Díana horfir á okkur dökk
brúnum augunum og glettn-
isbros leikur um laglegt and-
litið. Ég get ekki annað en
hrifizt af þessari glettni. Hún
sýnir okkur hamingjuna í
fullkomleik sínum. Sjálft
ævintýrið er framundan, lang
ferð með beztu félögum, sem
fyrirfinnast, hestum.
— En svo liðu árin, segir
Díana. — Og nú er ég orðín
ein í hópnum í Efstasundinu,
sem fer á hestum í ferðalag.
Þau Bjössi og Finna urðu sem
sé tengdaforeldrar mínir.
— Hvenær eignaðist þú
fyrsta hestinn?
— Þá var ég 12 ára. Ég var
í sveit uppi í Borgarfirði og
fékk folald. Það er Skjóni
minn. Ég á hann enn. Hann
er yndislegur, gerir sér nokk-
uð dælt við mig. Ég er líka
búin að gæla við hann frá því
hann kom í bæinn 3ja vetra.
Hef sennilega verið alltof góð
við hann, því hann er oft
miklu betri hjá öðrum en mér.
— Hvað er Skjóni gamall?
spyrjum við ósköp sakleysis-
lega.
— Hann er ekki nema 9
vetra. En menn trúa þessu
ekki. Þeir segjast hafa séð mig
á honum fyrir svo löngu, en
hann var bara ekki nema 3ja
vetra, þegar ég byrjaði að
ríða honum.
Þar með erum við búnir að
finna það út að Diana er að-
eins 21 árs.
— Og mér er sagt að þú
hirðir hestana þína sjálf.
— Já. Og það er áreiðan-
lega mesta ánægjan. Ég man
þegar ég fór fyrst að hirða
klárana niðri í Vatnagörðum,
þá gat ég dundað við þá frem
eftir öllum degi. Ég var eins
og í draumi í návist þeirra. I
vetur fór ég niður eftir þeg-
ar ég var búin að þvo upp
eftir hádegið og var oft tals-
vert lengi. Það er dálítið verk
að moka undan þremur hest-
um, bera í þá vatn og reita í
þá hey. Ég fór oftast ríðandi,
því Bjössi hefir hesta í bíl-
skúrnum sínum og því gat ég
fengið einn þeirra. Og á eft-
ir var maður svo ánægjulega
þreyttur. En nú er búið að
rífa hesthúsið í Vatnagörðun-
— Nú er ég vel ríðandi.
um. Ég veit bara ekki hvað
ég á að gera í vetur. Ég get
ekki hugsað þá hugsun til
enda ef ég get ekki haft klár-
ana einhvers staðar nálægt
mér. Ég er bara alveg í vand-
ræðum.
Við erum komin upp að rétt.
Diana snarast út úr bílnum
og smeygir sér í regngallann.
— Blessaður tengdapabbi
færði mér þetta í gær. Alltaf
er hann eins, segir hún meðan
hún lagar ermarnar, sem eru
ívið of langar, því stúlkan er
smávaxin. Það er eiginlega
ennþá skemmtilegra að sjá
smávaxan konu þeyta stærðar
klárum eins og Stormi hans
Bjössa Halldórs. Það er kjark
ur og kraftur í þessari hnellnu
stúlku, þegar hún sveiflar sér
á bak og ríður af stað með
þrjá til reiðar.
Ferðafélagarnir eru komnir
á bak og nú er haldið af stáð
með 20 hesta. Ofurlitill elt-
ingaleikur í upphafi ferðar,
hitar mönnum í hamsi.
Rigningin hellist úr loftinu
en samt er sólskin og sumar-
ánægja í hverju töltspori.
Magnús Þorgilsson, aðal-
bókari, hjá flugmálastjórn-
inni situr við skrifborðið sitt
og grúskar í reikningum, þeg-
ar við komum inn.
— En það er verst að klár-
arnir eru austur í Grímsnesi,
segir hann, þegar við höfum
borið upp erindið.
— En þá förum við bara
austur í Grímsnes, segjum við.
— Já, auðvitað, segir Magrt
ús og sprettur upp af stólnum.
— Getum við ekki fariS
strax?
•— Sjálfsagt.
Það eru ekki fleiri orð um
það höfð. Við út í bíl og stefn
an er tekin austur að Fossi
í Grímsnesi. Þar á Magnús
stóð ásamt starfsfélaga sin-
um. Meðan rigningin hellist
niður yfir okkur á Hellis-
heiðinni röbbum við um hesta
og hestamennsku, ætt og upp
runa Magnúsar og hvernig
hann tók þessa bakteríu.
— Ég er Austfirðingui- a3
ætt, segir Magnús, úr Fljóts-
dal og af Reyðarfirði, en ég
ólst upp í Bjarnanesi í Horna-
firði og þar mun ég hafa feng
ið áhuga fyrir hestum. Um
fermingu fluttist ég hingað
suður og fósturforeldrar mín-
ir bjuggu suður á Vatnsleysu-
strönd. Ég gekk í skóla I
Flensborg og síðan í Mennta-
skólann hér og þá eignaðist
ég hesta. Á þeim árum var
ekki gott að fá vinnu fyrir
skólastráka. En mér tókst að
fá vinnu við mæðiveikivörzlu
norður á Sprengisandi. Þvl
keypti ég mér hest og fékk
annan lánaðan og síðan hef ég
alla tíð átt hesta. Það var
ánægjulegt að vera þarna inni
í óbyggðum. Ég gat lesið með
vinnunni. Þarna var fátt sem
truflaði. Þó lentum við einu
sinni heldur illa í því. Við
vorum tveir saman. Við misst
um hestana út yfir Þjórsá og
héldum aðeins einum hesti eft
ir og urðum að tvímenna á
honum vestur yfir til að ná
klárunum. Við höfðum þá i
Norðurleit. Þeir voru allir i
hafti og einn meira að segja
bundinn aftan í gamalreyndan
og rólegan hest og jafnframt
heftur, en samt fóru þeir, sá
gamli með folann aftan i sér
1 haftinu. Þetta er með meiri
ævintýrum, sem ég hef lent
í með hesta. Ég hef ferðazt
mikið, en ekki lent í meiri
raunum eða hrakningum en al
mennt gerist á þessum ferð-
um.
— Þú hefur líklega hirt
þína hesta sjálfur?
— Já. Það hef ég alltaf
gert og heyjað handa þeim i
Diana getur syninum mjólkursopa.
M1T........................................................... i
lUlUIIUIUIMIUMUMMUUIMUI IMIIIMIIUHUUMUUMMMMIIIMIIMMMIMIUIIHHMUMMIMMMIMIMMMIMIMIIMUUIMMUMMIUMIIIIUUIi ll