Morgunblaðið - 26.07.1964, Síða 24

Morgunblaðið - 26.07.1964, Síða 24
24 MORGU NBLAÐIÐ Sunnudagur 26. júlí 1964 Ungfrú Holland renndi út úr konjaksglasinu og hallaði sér aft ur á bak- á legubekkinn. Jill sagði, friðstillandi: — Ég skil auðvitað afstöðu yðar. En ég get bara ekkert við því gert. Bíðið þér andartak. Kann- ski ég geti það nú samt. Þarna hafið þið litlu stúlkuna, se átti að fara í fötin mín. Hvers- 'vegna reynir hr. Parker ekki hana og sér, hvernig hún stendur sig? — Eigið þér við að láta hana eiga viðtalið í yðar stað? — Já, hví ekki að lofa henni að reyna sig? Þessi viðtöl eru öli sama staglið og blaðamennir geta ekki heimskari verið en þeir eru. Ég skal gefa henni svörin hérna og æfa hana í framburði í einn eða tvo daga. Ég vil gjarna hjálpa það sem ég get. — Það gæti verið ráð, sagði Jill dræmt. En vitanlega veit ég enn ekki, hvernig Jim tekur þessu. í huga sínum óttaðist hún, að Jim Parker, eins og nú stóð á, myndi gleypa við hugmyndinni og þannig komast í nánara sam- band við Susan Barlow. Og það var rétt eins og Yvonne Holland hefði komizt í betra skap við þessa hugdettu sína. — Það er rétt að stinga upp á þessu og láta mig svo vita, sagði húu og geispaði. — Þér verðið að af- saka, að ég get ekki staðið upp og fylgt yður til dyra. Eg er al- veg kúguppgefin. — Eg hringi í yður á eftir, sagði Jill. Hún fór leiðar sinnar og var að velta því fyrir sér, hvað hún ætti að segja við Jim og eins hinu, hvað væri að brjótast um í huga ungfrú Holland . . . Hún hefði verið býsna miklu fróðari um þetta, hefði hún vit að að rétt fyrir kvöldverðinn hafði Yvonne Holland læðzt inn í svefnherbergið sitt og fundið þar Laurence Banyon niðursokk inn í símtal. En um leið og hann tók eftir Yvonne, lagði hann frá sér símann og var áberandi elsku legur við hana. Yvonne gaf ekkert út á það, svo að hann hafði enga hug- mynd um að hún hafði hlerað þegar hann var að bjóða Susan Barlow til kvöldverðar um kvöld ið, þegar hann vissi, að Yvonne var boðin út í samkvæmi, — kvöidið, sem hún hafði nú á- kveðið fyrir sjónvarpsviðtalið. Hann hafði meira að segja gerzt svo djarfur að bjóða stúlku kindinni hingað í Dorchester, hót elið, en það vissi Yvonne, að var sama sem að bjóða henni í henn ar eigin íbúð og á hennar kostn- að! Nei, nú skyldi Laurence fá iUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIItU 9 niiiiiiimmiiimiiiiiiiiiiiiiiiiii ráðningu, sem hann gleymdi ekki fyrst um sinn! Nú skyldi hún pína hann, svo að um mun- aði! Nú væri það annaðhvort gifting'arhringurinn, eða þá . . . ! — Það þýðir ekkert að glápa á mig — þetta voru hennar eig- in orð. — Ég var ekkert að glápa, svaraði Jím Parker. — Ég var bara að velta því fyrir mér, hvort . . . — Hvort eitthvað sérstakt lægi að baki þessarar uppástungu hjá Yvonne? Það hef ég líka verið að spyrja sjálfa mig um. — Nei, heldur hitt, hvort Sus geysilegt hættuspil, en dásarn- lega æsandi. Og getur hæglega endað með skelfingu. Um kvöldið 6. nóvember, segir Reed okkur, hafði Annað al-rúss neska sovtéþingið gildan meiri- hluta og hélt einskonar undir- búningsfund undir þingið, í sam- komusalnum í Smolny. „Þegar nóttin skall á fylltist þessi stóri salur af hermönnum og verka- mönnum, þetta var heljarstór lit laus kássa, sem kliðaði undir þéttu reykjarskýi". En fundurinn komst ekki almennilega í gang fyrr en um miðnætti. Undir djúpri þögn steig Dan, menjse- víkaforinginn, í stólinn til að halda ræðu, en áköf andmæli hóf ust þegar eftir fyrstu orð hans, þar sem hann hallmælti bolsje- víkauppreistinni. Reed segir, að þarna hafi verið „gífurlegt, á- framhaldandi uppnám, en gegn um það heyrðist rödd hans öskra, um leið og hann barði í borðið: „Þeir, sem hvetja til þess arna, an hefði hug í sér til að fram- kvæma þetta. — Þú ert þá hrifinn af hug- myndinni? — Ja, þetta losar okkur úr bölvaðri klípu. Auglýsingadelarn ir verða vitlausir ef þetta bregzt — og það verður ekkert hollt fyrir myndina okkar. — En heldurðu, að það verði hollt, ef eitthvað fer aflaga og það kemst upp, að við erum ekki með réttu manneskjuna? spurði Jill og var óþolinmóð. — Það má ekkert fara aflaga. Sem betur fer, veit einginn nema við tvö um Susan, enn sem kom ið er. — En hann Joe Burton? — Sá glópur! — Hann er enginn glópur, sagði Jill og af sannfæringu, sem hana sjálfa furðaði á. En Jim Parker hlustaði ekki á hana. Hann var þegar tekinn að velta fyrir sér framkvæmd hugmyndarinnar. Nú sagði hann með ákafa: — Hiustaðu nú á, Jill. Það er aðeins hugsanlegt, að Joe Burton gæti eyðilagt þetta fyrir okkur, ef hann er einhversstaðar nærri. Gott og vel. Þá er ekki annað en halda honum í hæfilegri fjar- lægð frá Susan, næstu tvo þrjá daga. Við getum áreiðanlega feng ið eitthvert’ sérstakt verkefni fyr ir mannskapinn við myndavél nr. 3. Við þurfum nokkrar umhverf- ismyndir frá Windsor fyrir þriðja kaflann, er það ekki? — Mér þykir þú ekki ætla að bíða boðanna! — Ég hef ekki efni á því, sagði Jim alvarlegur. En svona skul- um við hafa það: Við látum sam talið fara fram á staðnum í Tow er eftir vinnutíma. Við segjum delunum, að Yvonne megi ekki gera sér þá fyrirhöfn að fara í kvikmyndaverið eftir viniju — eru að fremja glæp!“ . . . En þá stóð upp Trotsky, af hálfu bolsje víkanna, og svífandi á öldu dynj andi fagnaðarópa, sem glumdu um allan salinn eins og þrumu- gnýr. Þunna, niðurmjóa andlitið á honum var beinlínis djöfullegt, með sínum illkvitnislega hæðni- svip. „Aðferð Dans sýnir, að múg urinn — hinn mikli, heimski, þýð ingalausi múgur — er með hon um (gífurleg hlátrasköll) . . . Nei. Saga síðustu mánaða sýnir, að múgurinn hefur yfirgefið mensjevíkana. Mensjevíkarnir og sósíalbyltingarmennirnir sigr uðu Cadetana, en svo þegar þeir voru búnir að ná völdum, af- hentu þeir þau Cadetunum . . . Dan segir ykkur, að þið eigið eng an rétt á að gera byltingu. Bylt- ing er réttur allra byltingar- manna. Þegar hinn fótumtroðni múgur gerir uppreist, er hann í sinum rétti“. Þannig hélt þetta áfram: ösk og það er ekki nema satt. Við felum Susan á vísum stað, eða nánar til tekið í búningsherbergi Yvonne meðan á upptökunum stendur um daginn. Þegar því svo er lokið, fer Susan í fötin af Yyonne — og ég skal sjálfur sjá um málninguna á henni — og kemur svo fram í viðtalið. — Með Svikarahliðið fyrir bak grunn! bætti Jill við meinfýsnis- lega. — Já, það gæti verið ágætt sgaði Jim og lézt ekki skilja skensið. — Það er skrautlegt og það er góðan spöl frá staðnum, þar sem við verðum yfir daginn. Og jafnskjótt, sem allir eru farn ir áleiðis til Svikarahliðsins, get ur Yvonne læðzt upp í bílinn sinn og látið sig hverfa, án þess að nokkur taki eftir. ur, óp og framítökur og keppi- nautarnir komu á víxl í ræðustól inn, þar til loksins, að bolsje- víkarnir voru orðnir svo vissir um meirihluta sinn í þinginu dag inn eftir — þá gengu þeir af fundi. Undir klukkan fjögur um morg uninn (7. nóvember) gekk Reed fram í ytri forsal byggingarinnar og hitti þar bolsjevíka einn með riffil hangandi um öxl. „Þetta gengur“, sagði hann rólega en í ánægjutón. „Við náðum í dóms- málaráðherrann og kirkjumála- ráðherrann. Þeir eru nú niðri í kjallara. Einn flokkur er á leið- inni að taka símastöðina, annar ritsímaafgreiðsluna, þriðji ríkis- bankann. Rauðliðarnir eru komn ir af stað . . . “. „Á dyraþrepunum í Smolny sá um við rauðliðana, sem hömuðu sig í myrkrinu og kuldanum — í verkamannafötum, berandi Dyss ur með byssustingjum, talandi saman, órólegir. — Það er Paul Spain, sem á að taka viðtalið og ef ég þekki hann rétt, þá þykir honum svo gaman að heyra í sjálfum sér, að hann leggur til meirihlutann af hinu talaða orði, ef hann fær tækifæri til þess. Við leggjum áherzlu á, að Yvonne sé uppgefin eftir dags verkið, og að aðaláherzluna beri að leggja á búning hennar og svo umhverfið. Ef Susan getur gætt sín í tíu mínútur og ef Yvonne heldur loforð sitt um að kenna henni almennilega, sleppum við ósködduð út úr þessu. í — Óþarflega mörg ef, nöldr- aði Jill. — O, þau eru nú bara tvö, Jill. Ég hef ákveðið mig, og ætla að leggja í hættuna. Þú nærð í Yvonne í símanum strax og ég skal tala við hana. Langt úr fjarska, yfir þögul húsaþökin í vestri,’ heyrðist ein staka riffilskot, þar sem junk- arnir voru að reyna að opna brýrnar yfir Nevu til þess að hindra verksmiðjumennina frá Viborghverfinu frá að ganga í lið með her sovétsins í miðborg- inni; og Kronstadt-sjóliðarnir voru að loka þeim aftur. En að baki okkar var Smolny- báknið, allt í Ijósahafi og suð- andi eins og risavaxin maura- þúfa“. Viðburðir næsta sólarhrings í Petrograd, hljóta að vera einir þeir einkennilegustu í sögu Rúss lands. Samkvæmt hlutarins eðli hefði það átt að vera dagur hrylli legs sorgarleiks, sem það og var á margan hátt, en svo gerðist Hka ýmislegt svo einkennilega hjákátlegt, að það líktist mest skrípaleik. Philip Jordan, svert- inginn, sem var bryti hjá sendi- I Eskifjörður | í f BÓKSÖLUNNI á Eskifirði j i er umboð Morgunblaðsins á 1 / Eskifirði. í ,,Bakaríinu“ hjá ' ; Hlöðver Jónssyni er blaðið I \ einnig selt í lausasölu yfir | í sumarmánuðina. j í Á Egilsstöðum | HJÁ Ara Björnssyni í Egils- staðakauptúni er tekið á móti áskrifendum að Morg- | unblaðinu. Þar í kauptún- inu er Morgunblaðið seit gestum og gangandi í Ás- bíói og eins í Söluskála kaup félagsins. i KALLI KUREKI Teiknari; J. MORA — Alla leiðina hingað hefur hann farið heldur en ekki geyst og ekki borið við að fela slóðina. Mörgum mílum fjær; — Jæja, ætli nú sé ekki nógu langt orðið milli mín og bæjarins. Það er bezt ég hægi ferðina áður en ég geng af hestinum dauðum. — Ég sé engan þyrla upp ryki þarna fyrir handan. Ég er sennilega alveg sloppinn. — Nú tek ég til minna ráða og fel slóðina.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.