Morgunblaðið - 19.11.1964, Blaðsíða 24

24
MORG U N B LAÐIfí
Fimmludagur 19. nóv. 1964

"N
JENNIFER AMES:
Hættuleg forvitni
v.

Manning fór frá henni til að
síma til Grant Raeburn, og kom
aftur eftir nokkrar mínútur.
Gaii spurði áfjáð, hvort Grant
hefði virzt ergilegur.
— Ojæja, mér fannst ein-
hver snúður á honum, og það
kann ég aldrei við, sagði Tom
Manning. — Hvers virði er einn
lítill enskur læknir hér eystra?
En hann var þó svo lítillátur
að harma að þér hefðuð orðið
veik, og bað mig að heilsa og
óska yður góðs bata. Hann var
afar formlegur. Hverskonar ná-
ungi er þetta eiginlega.
— Ég skal játa að hann er
nokkuð fáskiptinn, sagði Gail. —
Og líklega sárnar honum við
mig. Honum er starfið fyrir
öllu, og honum mun finnast, að
eins aetti að vera um mig.
— Ég þoli ekki þennan enska
stirðbusahátt, sagði Tom Mann-
ing og virtist ergilegur. — Ég
hef líklega verið of lengi hér
í nýlendunni, býst ég við. En
hvað sem því líður, tek ég mér
mjög nærri, að þetta skyldi
koma fyrir yður, Gail.
— Nei, verið þér ekkert að
hugsa um það, sagði hún.
— Ég símaði í verzlunina og
þeir sendu eitthvað af náttföt-
um og þessháttar. . . . Hann
benti á pappaöskju, sem stóð við
rúmið. — Ég vona að stærðin
sé mátuleg. Og ef yður lízt vel
á þetta, þá ætla ég að biðja yður
um að eiga það.
Gail settist upp í rúminu til
þess að skoða hvað í öskjunni
var. Þarna voru fegurstu nátt-
kjólar, sem nokkur kona gat
óskáð sér, ótrúlega fallegur
morgunkjóll, nærföt með skraut
legum isaumi, páfuglabláir inni-
skór í stíl við morgunkjólinn
og útsaumaðir innijakkiar. Hún
hafði aldrei látð isér detta í hug,
að hún mundi nokkurntíma eign
ast jafn fallega hluti. Þegar hún
var orðin ein aftur fór hún í
einn silkináttkjólinn. Og síðan
fór hún í einn jakkann og gekk
að speglinum. Hún horfði lengi
á sig og fannst hún allt í einu
orðin mikið hressari en áður,
— nærri því albata. Hana lang-
aði til að klæða sig og fara
heim í matsöluna. Það var eitt-
hvað í loftinu hérna, sem gerði
hana angurværa og deiga. Allir
voru góðir og ljúfir við hana, en
samt þráði hún að komast burt
sem fyrst.
Nú var drepið laust á dyrnar.
Hún hélt að það væri læknirinn
og sagði vingjarnlega „kom
inn!“ En það var Brett, sem
gægðist varlega inn. Hann stóð
kyrr í dyrunum. Ljóst hárið á
honum reis eins og burst, og það
var auðséð að hann var ekki-
burðugur. Aldrei þessu vant
brosti hann ekki, og augun voru
flöktandi — hann þorði auðsjáan
lega ekki að líta framan í hana.
— Hvað get ég sagt, Gail gat
hann loksins stunið upp. — Þú
ert stórgöfug manneskja, að
hafa leyft mér að líta inn til þín.
— Ég hefði nú ekki átt annað
eftir, svaraði Gail rólega. — Ég
segi þér alveg satt, að ég hef líka
gert ýmislegt um æfina, sem ég
þurfti að skammast mín fyrir.
— Þú getur ekki ímyndað þér
hvernig mér hefur liðið í nótt.
Ég hélt að ég væri að verða
brjálaður meðan ég var á hlaup-
um þarna um eyjuna til að leita
að þér. Ég synti úr einum skút-
anum í annan. Ég var svo hrædd
ur um að þú hefðir króast inni
í einhverjum þeirra. Ég hitti
marga fiskimenn, en enginn
þeirra hafði heyrt þig kalla. Ég
25
gat ekki hætt að leita og gat
ómögulega sklilið, að þú hefðir
getað komist í land. Og svo kom
loksins einn af þjónum fóstra
míns -og sagði að þú værir kom-
in heim. En þá var ég svo þreytt-
ur að ég fór að hágráta. Þarf
ég frekar vitnanna við? Ef eitt-
hvað hefði komið fyrir þig hefði
ég óskað mér að deyja lika. Gail,
heldurðu að þú getir fyrirgefið
mér?
— En þú ert veik, hélt hann
áfram. — Hann fóstri sagði mér
að þú værir með mikinn hita
og að læknirinn hefði komið til
þín. Og þetta er allt mér að
kenna — ég get aldrei fyrirgefið
sjálfum mér þetta.
Hann beygði sig yfir hana og
tók um sóttheita höndina. —
Héðan í frá skalt þú fá að ráða,
Gail. Ég mun alltaf elska þig og
læt þig um að ákveða brúðkaups
daginn okkar. Þú skalt fá þann
frest sem þú vilt. Ertu þá ánægð,
elskan mín? Viltu gefa mér nýtt
tækifæri
Hún lyfti lausu hendinni og
strauk honum um hárið. —
Þakka þér fyrir að þú sagðir
þetta, Brett, sagði hún. — Við
skulum aldrei framar minnast
á það sem gerðist í gær.
— Ég þarf að snúast ýmislegt
fyrir hann fóstra minn í dag,
sagði hann. — í Hong Kong.
Heldurðu að þú getir bjargað
þér ein á meðan Ég kem aftur
síðdegis í dag.
— Ég vona að ég fái að fara
á fætur, læknirinn ætlar að líta
inn. Ég vil helzt komast heim.
— Það verður sjálfsagt ekki
hægt — þú ættir áð sjá sótthita-
roðann á þér. Hann fóstra lang-
ar til að þú sért eins og heima
hjá þér hérna, og ég get ekki
lýst hve vænt okhur báðum
þykir að þú skulir vera hérna.
Og svo er það mér að kenna, að
þú veiktist. Þessvegna er ekki
nema sjálfsagt að við tökum þig
að okkur þangað til þú ert orð-
in hress.
Svo var ekki sagt meira, því
að nú kom læknirinn. Hann
skoðaði hana og bannaði henni
að fara á fætur. Hann sagðist
mundu koma aftur um kvöldið.
Gail svaf lengst af deginum,
eins og fólk gerir oft í hitasótt.
Kona Hsungs þjóns kíom með
eitthvað léttmeti á bakka, og var
sífelt að spyrja hvað hún gæti
gert fyrir hana.
Gail skildi ekki hvernig tim-
inn hafði liðið. Nú stóð Tom
Manning við rúmið hennar og
spurði hvernig henni liði. Hún
sagðist vera miklu betri, og svo
spurði hún hvort nokkur hefði
spurt um sig. En hann hristi
höfuðið. Gail reyndi að bæla
niðri í sér kvíðann og hallaði sér
aftur á koddann.
Eftir nokkra stund kom Brett
aftur og settist á rúmstokkinn.
Hann var enn framlágur eins og
iðrandi syndari.
— Einhver sem kallaði sig
Bobby og eitthvað meira, var að
hringja fyrir stuttu. — Hver er
Bobby?
— Hann er aðstoðarlæknir
hjá Grant Raeburn og einn af
beztu vinum mínum.
— Er ég þá ektki bezti vinur
þinn? spurði hann afbrýðisam-
ur. — Eg hlýt að vera það, úr
því að þú elskar mig.
— Ég held að vinátta og ást
sé sitt hvað, sagði Gail hugsandi.
— Ástinni lýstur niður eins og
eldingu, og maður er óvopnaður
gegn henni og getur ekki varist.
Vináttan kemur smátt og smátt
og maður hefur tím^ til að yfir-
vega. Það getur vel hugsazt, að
við verðum vinir, Brett, bætti
hún við og rétti honum hönd-
ina. — Það vona ég að minnsta
kosti.
Brett kyssti á höndina og
horfði tilbiðjandi á Gail.
— Víst verðum við vinir,
elskan mín, sagði hann. — Við
skulum elska hvort annað og
vera vinir líka!
Þegar Gail vaknaði morgun-
inn eftir var hún miklu betri . . .
Læknirinn sagði henni að hit-
inn væri horfinn. En um leið
sagði hann með alvörusvip, að
það væri réttast að hún lægi i
rúminu að minnsta kosti einn
dag í viðbót. Henni fannst það
hart aðgöngu, en þorði ekki að
andmæla. Bobby Gordon hafði
hringt til hennar og sent henni
kveðju, en hún hafði eklkert
heyrt frá Grant. Var hann reið-
ur við hana? Sú tilhugsun kvaldi
hana mikið, og hún einsetti sér
að síma til hans og segja hon-
um að hún væri miklu betri
og ætlaði að koma í vinnu dag-
inn eftir. Hún leit kringum sig
í herberginu, en gat ekki séð
neinn síma. En allt í einu mundi
hún að hún hafði séð síma á
skrifborði Mannings, þegar
hann var að sýna henni húsið.
Hún fór í fallega morgunkjól-
inn, setti á sig inniskóna og gekk
niður í forsalinn og þaðan inn
| í skrifstofu Mannings. Hún rakst
' ekki á nokkra manneskju og
' gizkaði þessvegna á að vinnu-
. fólkið hvíldi sig á þessum tíma

3113 ;, "í ' "//, /////'/////,'/,'/'///>'^/cosper
O sole mio...........
dags. Síminn var á sínum stað,
en þá var að finna símaskrána,
svo að hún gæti fundið númer
stofnunarinnar. Hún leitaði
lengi en hvergi fann hún skrána.
Kannske lá hún í skrifborðs-
skúffunni. Hún dró út skúffurn
ar og gerði sér von um að nú
mundi hún finna skrána.
Hún varð forviða er hún leit
ofan í eina skúffuna.
Hún var full af vegabréfum!
Vegabréfum sem öll hugsanleg
yfirvöld höfðu gefið út — ensk,
amerísk, frönsk og skandinavisk
— og öll frá þessu ári. Hvað
í óslaöpunum hafði Manning við
öll þessi vegabréf að gera?
Allt í einu heyrði hún að læðst
var fyrir aftan hana og hún leit
snöggt við. Skrifborðsskúffan
stóð opin. Þetta var þjónninn
Hsung, og nú kom hann að henni
og spurði hvað hún væri að vilja
þarna inni. Það var ekki aðeins
tortryggni í röddinni en ávítur
um leið. Gail hafði aldrei látið
sér detta í hug, að ástæða væri
til að vera hræddur við.-þennan
kínverska þjón. En nú var hún
hrædd, það var líkast og grunur
um yfirvofandi hættu færi um
hana alla.
Hsung læsti skrifborðsskúff-
unni vandlega.
— Ég var að leita að síma-
skrá, sagði hún, — og opnaði af
tilviljun skúffuna þama, ef
ske kynni að húji væri þar.
Hsung hvarf inn í lítinn klefa
og kom aftur með símaskrá að
vörmu spori. — Á ég að finna
eitthvert sérstakt númer handa
yður? spurði hann.
— Já, þakka yður fyrir. Mig
langar til að tala við Raeburn
lækni í Malcolm Henderson-
stofnuninni.
Kínverjinn blaðaði í skránni
og fann númerið. Hann hringdi
og beið þangað til hann hafði
fengið samband. Svo rétti hann
Gail símann. Hún bað innanhúss
miðstöðina að gefa sér samband
við Raeburn lækni, og eftir
augnablik heyrði hún kuldalega
rödd Mildred.
— Góðan daginn, Mildred, —
þetta er Gail, sagði hún. — Get
ég fengið að tala við Raeburn
lækni?
— Því er nú ver, en hann er
úti, og ég veit ekki hvenær hann
KALLI KUREKI

-
-X—
Teiknari: J. MORA
1. Æææææææ.
2. Hver gerði þetta? Hver þykist
vera sniðugur?
3. En Keli, ég hélt að þið væruð
vinir. Mér datt ekki í hug, að þú
mundir gera svona lagað við félaga
þinn.
Nú ....nú.. Ég hef aldrei
kemur aftur eða hvar hægt er
að ná í hann.
— En Bobby er við? spurðl
Gail. Áður en Mildred gat svar-
að heyrði Gail rödd Grants 1
símanum.
— Þetta er Gail, byrjaði hún.
— Mér þykir þetta ákaflega leitt,
en ég hef verið veik. Ég vona
að þú hafir ekki mikil óþægindi
af þessu. Ég er miHlu betri
núna.
— Já, mér hefur skilizt að þá
hafir orðið að nátta þig í sum-
arbústað Mannings. En heldurðu
að þú verðir svo hress, að þú
getir komið aftur
----Já, tvímælalaust, sagði
hún. Allt í einu fann hún, að
hún varð að komast héðan sem
fyrst. Og það var ekki eingöngu
útaf þessum dularfullu vega-
bréfum. Henni fannst einhver
hætta yfirvofandL
— Þá kem ég og sæki þig.
Vertu sæl á meðan, sagði Grant
og sleit sambandinu.
— Ég verð að komast í vinn-
una mína strax, sagði hún við
Hsung. — Nú ætla ég að fara
upp og klæða mig. Viljið þér
gera evo vel að láta mig vita
þegar Raeburn læknir kemur?
Hsung horfði á hana með ein.
kennilegu augnaráði í órannsak.
anlegum augunum. Svo spurði
hann hvort húsbóndinn vissi að
hún ætlaði að fara.
— Nei, hann gerir það ekki.
en ég ætla að skrifa honum
noklsrar línur.
— Hann vill ekki að þér farið,
og það er bezt að þér bíðið
þangað til hann kemur heim.
Hann sagði þetta eins og hann
væri að gfea henni góð ráð. En
einhver undirhreimur var í
röddinni, sem verkaði á hana
eins og hótun. Það kostaði hana
talsverða áreynslu að leggja
áherzlu á ákvörðun sína, án þesa
að láta sér hitna í hamsi.
— Ætli ég geri ekki það, sem
ég tel réttast, sagði hún. — Og
sem sagt skal ég skrifa herra
Manning bréf, og skýra honum
frá hvernig í öilu liggur. ,
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
Iandi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allaii Eyjaf jörð
og víðar.