Morgunblaðið - 23.02.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐID
Þriðju'dagur 23. februar 1963
Victoria Holt:
Höfðingjasetrið
©PIB
SðPENHAfiEN
— Ég er svo óró’egr vegna mannsins míns. Hann er farinn a®
skilja nútímalist.
Þótt undarlegt megi virðast,
gerði hún mig samt að trúnaðar
manni sínum. Ekki gat ég hugs-
að mér, hversvegna hún valdi
einmitt mig. Kannski vegna þess
að hún héldi, að ég skildi hana
betur en aðrir þarna á heimil-
inu.
Ég hafði ekki getað komið í
veg fyrir, að hún drykki. Á hverj
um degi reið hún út og keypti
viskí í kránum þarna í nágrenn
inu. Hún hafði greinilega gert
sér það ljóst, að hættulegt gætí
verið að nota birgðir hússins. En
auðvitað gat ekki hjá því farið,
að Justin kæmist að þessu.
Þegar hann fann tómu flösk
urnar í skápnum, varð hann sem
þrumulostinn. Fyrst hafði Jud-
ith gaman af þessu. — Hann varð
svo vondur, að ég hef aldrei séð
hann neitt því líkan. Honum hlýt
ur þá að mislíka þetta, úr því
hann getur orðið svona vondur,
er það ekki, Kerensa? Hann
sagði, að þetta eyðilegði heilsuna
mína!
En þessi kæti hennar átti sér
ekki langan aldur. Þá komst ég
að því, hve háð hún var orðin
viskíinu. Ég kom inn til hennar
og fann hana þar grátandi yfir
einhverju bréfi.
— Ég er að sknfa honum Just
in, sagði hún. Ég gægðist yfir
öxlina á henni og las: „Elskan
mín, hvað hef ég gert til þess að
þú þurfir að fara svona með
mig? Stundum held ég, að þú
hatir mig . . .“
Ég sagði: — Þú ferð ekki að
senda honum Justin þetta?
— Hví ekki það?
— Þú hittir hann daglega.
Hversvegna þarftu þá að vera
að skrifa honum?
— Hann forðast mig. Við erum
farin að sofa sitt í hvoru her-
bergi. Það er af þvi að hann
getur ekki þolað mig. Hann er
að reyna að gleyma mér. Já, þetta
er orðið breytt síðan þú varst
þerna hjá mér, Kerensa! En þú
ert úti um þig! Ég vildi að ég
væri eins klók og þú. Þú kærir
þig ekkert um Johnny, er það
En hann kærir sig um þig. Skrít
ið að tarna. Þetta er allt öfug-
snúið. Tveir bræður og konurn
ar þeirra . . .
Hún rak upp æðisgenginn hlát
ur og ég reyndi að vara hana
við. — Fólkið heyrir til þín, sagði
ég.
— Já, og hvað mundi það svo
sem uppgötva? Að Justin van-
ræki mig. Að hann vill fá prests
dótturina. O, það veit þegar um
það.
Ég reyndi að róa hana. —
Hafðu hægt um þig, Judith. Þú
ert ekki með sjálfri þér.
— Ó, mig dauðlangar í eitthvað
að drekka. Hann hefur tekið frá
mér einu huggunina mína. Hvers
vegna ætti ég ekki að hafa mína
huggun. Hann hefur sína. Hjálp
aðu mér, Kerensa. Kauptu fyrir
mig viskí . . .
■nHBKOI
23
— Það get ég ekki, Judith.
— Þúf vilt þá ekki hjálpa mér?
Enginn vill hjálpa mér . . . Nei.
Hún brosti þreytulega. Henni
hafði sýnilega dottið eitthvað
í hug, en ég gat ekki fundið,
hvað það var fyrr en nokkrum
dögum síðar.
Og það var þegar hún reið til
síns fyrra heimilis og kom aftur
með Fanny Paunton með sér.
Fanny hafði verið þerna hennar
I í Derrise. Og nú átti hún aftur
að fara að verða herbergisþerna
hennar.
En svo gleymdi ég bæði Judith
og Justin vegna umhugsunarinn-
ar um son minn. Hann var nú
farinn að ganga og tala, var orð
inn næstum tveggja ára, og stór
eftir aldri. Hann skipti sjaldan
skapi, en var alltaf vingjarnleg-
ur og brosandi. Ég undraðist það
oft, að maður eins og Johnny og
kona eins og ég skyldum geta
átt svona bam.
Ég var nú orðin tuttugu og
eins árs og þegar ég gekk þarna
um, fannst mér eins og ég hefði
átt heima í Klaustrinu alla mína
ævi.
Gamla frúin var greinilega tek
in að eldast. Hún var með gigt,
sem hélt henni innan sinna
veggja mestallan daginn. Af
þessu leiddi, að ég var smámsam
an að verða húsmóðirin þarna,
því að ekki var Judith að þvæl-
ast fyrir mér. Stundum var hún
heilu dagana í herberginu sínu
og hafði engan hjá sér nema
þernuna — „þessa Fanny frá
Derrise* eins og fólkið orðaði
það.
Jói bróðir minn var trúlofaður
Essie Poilent og tengdafaðirinn
ætlaði að gera hann að meðeig-
anda sínum á brúðkaupsdag
þeirra. Ég varð hálf hvumsa við
gleðina, sem amma lét í ljós, er
hún sagði: — Jæja, þá eru bæði
þau litlu búin að koma sér vel
fyrir!
Ég gat ekki skilið, hvernig
hægt var að nefna þessa forfröm
un Jóa 1 sömu andránni og mína
og ennþá gramdist mér, að hann
skyldi ekki hafa viljað læra til
læknis. En annars var ég yfir-
leitt ánægð með tilveruna, þang
að til Mellyora vakti athygli
mína á nýju atriði, sem gerði
mig órólega.
Ég hafði séð dögum saman, að
Mellyora var í eitthvað annar-
legu skapi og loks spurði ég hana
bein't, hvað væri að.
— Það er Judith, Kerensa,
sagði hún, með nokkurri tregðu.
— Judith? Já, auðvitað þurfti
það að vera Judith. Judith var
þetta svarta ský fyrir sólinni hjá
Mellyoru.
— Þú veizt að hún drekkur
allt of mikið, sagði Mellyora.
— Já, ég veit það, en Justin
veit af því og hefur einhvern
hemil á þvL
— Hún drekkur nú of mikið ...
samt. Þrátt fyrir Justin.
Ég þurfti ekki annað en heyra
hana nefna nafnið hans, til að
lesa tilfinningar hennar. Ó, Mell
yora! Þú ert ekki lagin að dylja
tilfinningar þínar, hugsaði ég.
— Já, hvernig það? sagði ég.
— Ég fór fram hjá herberg-
inu hennar um daginn, og dyrn-
ar voru opnar og ég heyrði hana
stynjandi, svo að ég gekk inn.
Hún lá þvers yfir rúmið, útúr-
drukkin. Það var hræðilegt, Ker
ensa. Hún þekkti mig ekki. Ég
varð svo hrædd, að ég fór til
að finna Fanny. Hún var í sínu
herbergi. Hún stóð ekki upp þeg
ar ég kom inn og þegar ég sagði
henni, að Judith væri veik, hló
hún bara, ósvífnislega og hæðnis
lega. — Það er allt í lagi með
hennar náð, ungfrú Martin, sagði
hú,n, en bætti síðan við: — Ég
li
vissi ekki, að það væri frúin, sem
þér hefðuð áhuga á. Þetta var
andstyggilegt, Kerensa, og ég
varð vond.
Ég leit á Mellyoru og minntist
þess, hvernig hún hafði barizt
fyrir mér, þegar hún bjargaði
mér af markaðnum í Trelinket
og fór með mig heim á prest-
setrið. Mellyora gat verið herská,
ef mikið lá við. Og nú mundi hún
berjast. Hvert óorð, sem gæti
komið á samband hennar við
Justin, lenti líka á honum.
Mellyora hélt áfram: — Ég
sagði henni, að hún væri ósvíf-
in, en hún bar hló að mér. — Þér
haldið, að þér séuð eitthvað, ung
frú Martin. Maður gæti haldið,
að þér væruð sjálf orðin hennar
náð. En það eruð þér bara ekki
. . . það er langt í land. Ég
varð að þagga niður í henni, áðúr
en hún segði eitthvað annað
verra, eitthvað, sem ég gæti
ekki hummað fram af mér, svo
að ég flýtti mér að segja: — Ein
hver er að útvega frú Larnston
viskí, og ég hef ástæðu til að
halda, að það séuð þér. Hún rak
aftur upp hæðnishlátur, en leit
um leið til skápsins. Ég fór og
opnaði hann og þá sá ég þær
. . . flöskur og aftur flöskur . . .
sumar fullar, aðrar tómar. Hún
hlaut að hafa verið að útvega
Judith þær . . . og Justin, sem
var að reyna að venja hana af
að drekka!
— En hvað geturðu við þessu
gert, Mellyora?
— Ég veit ekki. En ég hef mikl
ar áhyggjur af því.
Ég var líka áhyggjufull. Ég
óskaði þess heitast, að Mellyora
gæti gleymt Justin og gifzt ein-
hverjum öðrum . . . einhverjum,
sem ætti heima ekki mjög langt
í burtu, svo að við gætum oft
hitzt. Davíð Killigrew var hú
fluttur til Revelyan. Hann hafði
komið nokkrum sinnum að heim
sækja okkur og enn hafði ég
hrifizt af hinum augljósa heiðar
leika hans og viðkunnanlegu ró-
semi. Ég var líka, skal ég játa,
hreykin af því, að tilfinningar
hans til mín voru enn sýnlegar
undir yfirborðinu. En nú ósk-
aði ég þess samt, að hann hefði
verið skynsamari og orðið ást-
fanginn af Mellyoru, í staðinn
fyrir mig. Það hefði verið svo
ágæt lausn á þessum vandamál-
um okkar.
Nú sagði ég við hana: — Þess
ar glósur um þig og Judstin
valda mér nú meiri áhyggjum
en nokkurntíma drykkjuskapur-
inn í Judith.
— Við erum saklaus, sagði
hún, — og hinir saklausu hafa
ekkert að óttast.
Ég svaraði engu og hún sneri
sér að mér í æsingi. — Þú trúir
mér kannski ekki? sagði hún
ásakandi.
— Ég trúi alltaf því, sem þú
segir mér, Mellyora, svaraði ég.
— Ég var bara að hugsa um það,
sem þú sagðir, að hinir saklausu
hafi ekkert að óttast. Ég var að
velta því fyrir mér, að hve miklu
leyti þau orð væru sönn.
Næsta dag fór Johnny til Ply
mouth í einhverjum erindum fyr
ir heimilið. Það var einkennilegt,
hve settur hann virtist vera orð
inn, síðan við giftumst.
Já, lífið var einkennilegt. Just
in, sem hafði gifzt eins og for-
eldrar hans skipuðu honum, var
sem óðast að glata virðingu sinni
því að enginn vafi var á því, að
aðalumræðuefni vinnufólksins
var Justin, Judith og Mellyora.
Johnny, sem hafði gert ættinni
skömm með því að giftast vinnu
konu, sýndi sig nú að hafa farið
rétt að. Þetta var næstum grát
hlægilegt.
Ég var að velta því fyrir mér,
hvort Johnny væri mér ótrúr.
Ekki að mér væri ekki alveg
sama. Staða mín var tryggð. Ég
fékk allt hjá Johnny, sem ég ósk
aðL
Garðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, sími
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunbl.aðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur i dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
og víðar.
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi Lambðstaðahverfi

Skulagata
Sími 22-4-80
KALLI KUREKI
Teiknari: J. MORA
JÉg skal sýna þessum heilagleika,
að ég mun..........En ég hef aldrei
kunnað að fara með sexhleypu og
hann er líldegast álíka fljótur og eld-
ing. Hvers vegna þurfti ég að láta
hann æsa mig upp.“
„Ég verð að mæta þarna á morg-
un, eða ég mun verða stimplaður
skræfa af öllum hérna í kring. En
það þýðir lítið fyrir mig að fara á
móti honum, jafnvel með byssu að
vopnL“
„Kalli, mér lenti aftur saman við
strákstaulann hann Skotspar. Ég við
urkenni að ég æ'cla að berjast við
hann.“
„Enga hræðslu. Við skulum athuga
hvað við getum ger:L“