Morgunblaðið - 15.04.1965, Blaðsíða 9

Fimmtudagur 15. apríl 1965
MORGUNBLAÐIÐ
9
CORN FLAK
— segir Gunnar Þór Imfiriðason, vikapiltur á ms. KötSu
„Einn okkar tók upp tappann í mesta sakleysi og kastaði
hooum frá sér „

Eftirlæti
ffölskyldunnar
GRIKKLAND verður mér
alltaf minnisstæðast, sagði
Gunnar Þór Indriðason,
vikapiltur á ms. Kötlu, þeg-
ar við spurðum hann, hver
væri eftirminnilegasti stað-
ur, sem hann hefði komið á.
Það er stórkostlegt að standa
á Akropolishæðinni, þar sem
eru fornar rústir og högg-
myndir af guðunum. Af hæð
inni er líka fagurt útsýni
yfir alla borgina.
Þegar við höfum komið til
Píreus, sem er stærsta hafnar-
borg Grikklands, höfum við oft-
ast brugðið okkur til Aþenu, en
átta kílómetrar eru á milli borg
anna. Annars er það fólkið í
Grikklandi, sem fyrst og fremst
vekur athygli manns: annars
vegar ofboðsleg fátækt, hins
vegar ríkidómur. Þess eru
dæmi að menn sofi í kerrum
á gangstéttunum. Þarna hlaupa
betlarar og skóburstarar á eftir
manni sníkjandi peninga og
vindlinga. Það er ekki stund-
legur friður fyrir skóburstur-
um, og það undarlega er, að
þeir virðast eiga sameiginlegt
að hafa lært nokkur orð í
sænsku, sem þeir nota í tíma
og ótíma, þegar útlendingar
verða á vegi þeirra.
Þá þykir okkur heldur ó-
skemmtilegt að sjá, hvernig
þeir fara með asnana. Þeir láta
þessar litlu skepnur burðast
upp brekkurnar, hlaðnar þung-
um klyfjum. Á markaðstorgun-
um er líka margt skrýtið að
sjá. Þar er skepnunum slátrað
á staðnum til þess að ekki fari
á milli mála, að kjötið sé nýtt.
Gunnar Þór Indriðason.
ustu. Skiptir engum togum, að
brátt logar allt í slagsmálum og
lágum við undir. Eftir skamma
stund var heilt lögreglulið
komið á vettvang, og var farið
með allan skarann til yfir-
heyrslu. Við þurftum að útfylla
kynstrin öll af skýrslum og
setja nöfnin okkar á alls kyns
eyðublöð, en allt féll í Ijúfa löð
að lokum, enda hafði sá, sem
tapinn lenti í, róazt og var orð-
inn sannfærður um, að honum
hefði ekki verið kastað að á-
settu ráði. Virtist okkur öll
sl^riffinnskan til einskis og
furðuðum okkur á nákvæmni
yfirvaldanna út af svo lítilfjör-
legum atburði.

tAt Handhægasta máltíðin
★ Ómissandi á hverju heimili
★ Fæst í næstu matvörubúð.
er eins og að fletta í gamalli
ævintýrabók að koma þangað.
Húsin þar eru þau rytjulegustu,
sem ég veit: þau standa á ská
og skjön með hlera fyrir glugg-
um.
í mörgum borgum er að
finna söfn, sem gaman er að
skoða. í Leningrad heimsóttum
við Vetrarhöllina svonefndu, en
þar er safn muna frá liðnum
tíma, meðal annars er þarna
hið gamla herskip, Áróra, sem
var frægt herskip á dögum Pét-
urs mikla. Við gengum þarna
um sali í heilan dag. Þetta er
sannkallað völundarhús, enda
engin furða, að margir hafa
villzt þarna inni.
★
Það koma að sjálfsögðu fyrir
atburðir, sem maður man öðr-
Parþenon-hofið á Akropolishæð í Aþenu.
— eða á Tyrkja. Aumingja mað
urinn vissi að vonum vart hvað
an á hann stóð veðrið, en sá,
sem kastað hafði tappaskömm-
inni, stóð upp og bjó sig undir
að biðjast afsökimar. Hann
komst samt ekki langt, þvi að
það hafði fokið svo í Tyrkjann,
að hann hafði á augabragði
safnað saman félögum sínum,
10 að tölu, og komu þeir nú að
borðinu til okkar hinir vígaleg-
öskrin i skepnunum heyrast
langar leiðir, og er þetta frem-
ur hrollvekjandi fyrir aðkomu-
íólk.
★
Fegurst landslag finnst mér í
Kanada. Það er alveg ógleyman
legt að sigla eftir St. Tropez-
fljótinu, en sú sigling tekur einn
og hálfan sólarhring. Við höf-
um siglt nokkrum sinnum til
Port Alfred í Quebeck, en það
er franskur bær. Það er ekki
laust við, að maður óski þess að
eitthvað af þessum fallegu skóg
um væri komið heim til ís-
iands. ^
Bezta fólkið er á Spáni,
finnst mér. Það er eins og að
vera heima hjá sér, fólkið er
■vo vinalegt. Annar kostur við
Spán er það, hve ódýrt er að
verzla þar.
Það er vissulega margt und-
arlegt í veröldinni: til dæmis
kvenfólkið í Alsír, þ.e. þær
•rabísku. Þær ganga enn í dag
með blæjur fyrir andlitinu. Það
um fremur. Mér er til dæmis
minnisstætt, þegar við sátum
nokkrir saman á veitingastað í
Ismir í Tyrklandi. Allt í einu
kemur tappi fljúgandi og lend-
ir á borðinu hjá okkur. Einn
okkar tók upp tappann í mesta
sakleysi og kastaði honum frá
sér. Tappinn fauk þá yfir sal-
inn, en til allrar óhamingju
lenti hann þar sem sízt skyldi