Morgunblaðið - 15.04.1965, Blaðsíða 20

MORGUNBLAÐID
Fimmtudagur 15. aprfl 1965
f 2«
HÁKARLARNIR KOMA ÞANGAÐ TIL AÐ DEYJA
■
Um kóralskóga og kumpánlega fiska
í sjó, gryfjusteikta grísi og heim-
skautafarann, sem settist að á Tahiti
— ERirminnilegur staður, já,
sagði Agnar Kofoed-Hansen,
flugmálastjóri, og hugsaði sig
um. — Þeir eru nú margir eftir
minnilegir staðirnir, sem ég hef
komið á um dagana, Luxor til
daemis, — Það má enginn leggj
ast svo í gröf sína að hann hafi
ekki áður séð Luxor, þangað
eiga menn að fara í menningar
sögulega pílagrímsreisu, svona
rétt eins og þeir fara í trúar-
lega pílagrímsreisu til Landsins
helga.
— En sá staður, sem mestum
ævintýraljóma er sveipaður í
huganum, held ég þó að séu
Tuamotu-eyjarnar í frönsku
Polynesíu, sem sumir kalla Vin-
áttueyjar og er mikið sann-
nefni.
— Þegar ég var ungur, held
ur Agnar áfram og brosir við
— var ég meira að segja um
tíma alvarlega þenkjandi um
að setjast að á Suðurhafseyj-
um, á Tahiti eins og Gauguin.
Það var þegar ég var á flugliðs-
foringjaskólanum í Kaupmanna
höfn, réttra nítján ára og hrædd
ur um að falla. Þetta var strang
ur skóli, afar strangur, við vor-
um 94 sem gengum undir fyrstu
inntökuprófin, en svo heltust
menn úr lestinni einn af öðrum
og við vorum ekki nema 18 sem
komust í skólann, svo það var
ekki furða þó við værum hrædd
ir — enda náðu ekki nema 8
lokaprófinu. Meðan á þessu
gekk var það sem ég tók það
í mig, að ef ég feui — sem
alltaf var til í dæminu — skyldi
ég hlaupast á brott og halda
suður til Tahiti, þar hlyti svona
óskapleg hneisa og smán að
vera hálfu léttbærari. Agnar
hlær og bætir við: — Ástæðan
fyrir því að ég kaus að hverfa
til Tahiti hefur eflaust verið
sú, að það var einna fjarlægast
og rómantískast land sem ég
hafði lesið um. Það var mikið
lesið um fjarlæg og rómantísk
lönd á þessum árum.
Svo var það eitt sinn, nú
fyrir nokkrum árum, 1961 eða
1962 er ég var staddur í Hono-
lulu á Hawaii-eyjum, í boði flug-
málastjórnar Bandaríkjanna, að
skoða flugstjórnarmiðstöðina
þar, sem býr við nokkuð svip-
aðar aðstæður og við hér heima,
enda vegalengdin snöggtum
lengri en héðan fró Reykjavík
og til New York. Til Tahiti
komum við um miðjan morgun,
klukkan eitthvað um fjögur, en
engu að síður var tekið á móti
okkur með söng og hljóðfæra-
slætti og blómsveigum í bak og
fyrir.
Reykjavík er eins og stórborg
í samanburði við höfuðstað
Tahiti, Papeete, sem ásamt ná-
grannabæjum sínum tveimur,
urinn fórst í næstu ferð á eftir
og slíkar flugferðir til Bora-
Bora lögðust niður.
— Paul-Emile var búinn að
kaupa sér land á Tahiti og bú-
stað og áformaði að setjast
þarna að a.m.k. hálft árið, hélt
Agnar áfram. — Hann hefur
undanfarið aðallega stundað
rannsóknir á Suðurskautsland-
inu og þetta er ekki svo ýkja-
langt — Agnar hvolfir hnettin
um sínum stóra og við göngum
úr skugga um, að fátt sé landa
nær Suðurskautinu en einmitt
franska Polýnesía. — Og hann
hefur ekkert heykst á þessu,
því ég var einmitt að fá frá
honum bréf nú fyrir nokkrum
dögum, frá Tahiti, þar sem
hann segist vera á leiðinni suð
O.ifS’,
rtr.
Og inn á milli þessara ævintýra-trjáa synda svo fiskarnir, gulir, rauðir, grænir og bláir.
úthafssvæði o.s.frv. — að mér
bauðst tækifæri til að skjótast
niður til Thaiti. Ég þá auðvitað
það góða boð með þökkum, en
hélt þetta yrði bara snögg ferð,
þó það færi reyndar nokkuð á
annan veg er suður var komið
og ég dveldist þarna í rúmar
tvær vikur er til kom. Við vor-
um rúma fimm klukkutíma á
leiðinni frá Honolulu í þotu, —
byrjaði Agnar ferðasöguna, —
. . . en mér faanst leitun á verulega fallegri stúlku, sagði Agnar.
Þessi mynd er því til sönnunar, að þær eru þó til á Tahiti, en
bitt skal játað, að vahinan hefur bæði franskt blóð í æðum
•g enskt.
Arue og Punavia, telur um
17.000 íbúa. Verzlun og við-
skipti á Tahiti eru mjög í hönd
um Kínverja og m.a. sá Kín-
verji um rekstur gistihúss þess
er ég dvaldist á og var í Arne.
Það var fyrsta morguninn, sem
ég var þarna, að óvænt atvik
varð til þess, að ég ákveð að
dveljast lengur á eyjunum. Ég
hafði farið á fætur snemma til
að skoða mig um og settist loks
niður á eina útiveitingahúsi
staðarins niðri við höfnina til
að hvíla mig og skrifa á póst-
kortin mín. Það var ekki mikil
umferð um höfnina, nokkrar
skemmtisnekkjur lágu þar inni
og smábátar, en hafnarbakk-
arnir grasi grónir í sjó fram.
Þarna var maður að hnýta fiska
körfur, og mér var sagt að þar
myndi kominn sonur Gauguins
(og reyndar ekki sá eini, sem
Gauguin var sagður eiga þar
syðra). Þarna var fólk á ferli
en enginn asi á neinum, það var
eins og engum lægi neitt á. En
allt í einu gengur fram hjá
mér maður, sem mér finnst ég
endilega kannast við, held fyrst
að mér skjátlist, en nei, það var
alveg áreiðanlegt, þennan
vangasvip þekkti ég og það vel.
Ég kalla nafn hans og þarna
var með okkur fagnaðarfund-
ur, því þetta var enginn annar
en franski heimskautaíarinn
Paul-Emile Victor, góðkunningi
minn og heimilisvinur. Hann
var jafn gáttaður á að sjá mig
þarna og ég á að hitta hann
og þessi óvænti fundur okkar
varð til þess að ég hætti við
að fara heim eins fljótt og til
stóð, og tók mér hálfsmánaðar
frí til að vera þarna lengur. Ég
var mest á Tahiti, en skoðaði
líka nokkrar eyjar aðrar og
kom m.a. til Bora-Bora, sem
köluð er gimsteinn Tuamotu-
eyja fór þangað með síðustu
flugbátsferð polynesiska flugfé-
lagsins og í boði þess. Flugbát-
ur á ísinn aftur. Þetta er ef-
laust ágætt system, fyrir heim
skautakönnuði, að vera hálft
árið á Suðurpólnum og hinn
helminginn á Suðurhafseyjum.
Kannske þeir komi fleiri á
eftir.
— Þennan hálfa mánuð, sem
ég var þarna syðra, heldur
Agnar áfram sögunni, — kynnt
ist ég mörgu fólki, innfæddu
og aðfluttu oig þar tók ég þátt í
tamaaraa-veizlu og snæddi eftir
Agnar Kofoed-Hansen,
flugmálastjóri.
minnilegustu máltíð sem ég hef
innbyrt um dagana og hef ég þó
víða fengið gott að borða. Það
var kona sem bauð til þessarar
veizlu, Rosa Raul, ættarhöfð-
ingi í Arue, stór kona og föngu
leg, ljós nokkuð á hörund og
átti enda eitthvað kyn til
Frakka, sem ekki er ótítt þarna
á eyjunum, kona vel við aldur
og ekki ýkja kvenleg, minnti
mig helzt á vin minn, Sigurð
Ólafsson, formann úr Horna-
firði, hressileg, frjálsleg og
elskuleg. Og veizlan hennar
Rósu var hreinasta ævintýri;
veizlugestir skrýddir blómsveig
um og annað eftir því, einhver
sérstök „stemning“ yfir öllu,
mikill hátíðablær en þó ekki
svo að drægi úr eðlilegri gleði
manna og kátínu — ég held ég
hafi hvergi séð lífsglaðara fólk
en einmitt á Tahiti.
— Það er kannske rétt að ég
lýsi því aðeins hvernig þessi
veizlumáltíð varð til, það er
dálítið öðruvísi eldamennska en
við eigum að venjast, segir
Agnar. — Það gengur þannig
til, að fyrst er grafin gryfja og
hún fyllt af meðalstórum stein-
um. Ofan á grjótinu er svo
Tehapi, fiskhnaður í eynni Bimitara, breiðir net sin til þerria
á greinuxn trjánna.