Morgunblaðið - 27.05.1965, Blaðsíða 28

28
MORCUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 27. maí 1965
1
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
— Er það ekki „Hnotubrjóturinn", sem við erum að spila?
Þegar hún gekk frá skrifborð-
inu, leit hún ekki aftur á lyk-
ilinn. En hún stanzaði í dyr-
unum og fann til ofurlítils sakn
aðar, að þarna skyldi enginn
vera til að kveðja, því að svona
brottför var einhvernveginn ekki
fullkomin nema maður gæti
kvatt einhvern vin, og í öllu
þessu húsi þekkti hún ekki eina
einustu sál nógu mikið til þess
að kveðja hana formlega.
En það var hún frú Hedges.
Hún gekk greitt út úr dyrun-
um, þegar henni datt hún í hug.
Þegar út kom, sannfærði hún
sig fyrst, um, að ekkert h@fði
orðið að viðkvæma borðinu
hennar. Handkerran stóð þétt
upp að gangstéttinni og borðið
var ofan á henni. Skrautlegu,
útskornu fæturnir sneru upp.
Hún sá sér til ánægju, að svo
til hver einasta kona, sem fram
hjá fór, stanzaði til að skoða
það og augu þeirra dvöldu við
útskurðinn og svo komu þær
nær og reiknuðu út lengdina á
því.
Ef hún hefði ekki lagt svartan
klút yfir búrið pafagauksins,
hefðu allir líka getað séð það
og hver tönn hefði verið á floti
af öfund. Það var verst, að hún
skyldi vera að breiða yfír það,
en ef hún ekki hefði gert það
hefði hann orðið ringlaður af
Iþessu nýstáirlega umhverfi og
sennilega ekki gefið frá sér
hljóð í heila viku.
Hún sneri sér að frú Hedges.
— Jæja, þá er maður að kveðja,
sagði hún.
— Ertu að fara, blessunin? Frú
Hedges horfði á stóra böggulinn
í dagblaðinu, sem hin var með
undir hendinni.
Min kinkaði kolli. — Spámað-
urinn afstýrði því, að ég yrði
rekin út, en ég vil bara ekki
vera hér lengur. Hún lækkaði
svo röddina, að frú Hedges varð
að sperra eyrun til að heyra til
hennar. — Jones er orðinn al-
veg óþolandi, sagði hún svo sem
til afsökunar. Hún þagnaði síð
an, en þegar hún tók til máls
aftur talaði hún hærra. — Jæja
vertu nú sæl, og hún brosti breitt
svo að skein í bera gómana.
— Veit Jones, að þú ert að
fara?
— Nei, mér fannst það tilgangs
laust að segja honum frá því.
— Jæja, vertu þá sæl, bless-
unin.
Hún gekk svo út á götuna og
fylgdi borðinu eftir, hægt og síg
andi burt frá húsinu. Borðið var
þungt og maðurinn varð að taka
á öllum kröftum sínum til að
draga kerruna. Hann líktist
mest hesti, sem stritar fyrir
þungu æki. Nú jæja, hann þurfti
nú ekki svo langt að fara, rétt
eins og tvær húsasamstæður.
Hafnarfjörður
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Hafnarfjarðarkaupstað
er að Arnarhrauni 14, sími
50374.
Kópavogur
Afgreíðsla Morgunbiaðsins í
Kópavogi ev að Hlíðarvegi 61,
sími 40748.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgun'olaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjafjörð
Þegar hún þrammaði á eftir
kerrunni, barst hugurinn aftur
til Jones. Kannski hefði hann
orðið öðruvísi ef hann hefði not
ið sólarinnar í lífinu. En síðan
hann var að reyna að draga frú
Johnson niður í. kjallarann,
hafði hann farið dagversnandi.
Það var nú ljóta nóttin, bæði
öskrin í frú Johnson og þetta
síða pils flækt um fæturna á
henni og það var svo dimmt við
kjallaradyrnar, að þau tvö litu
út eins og Ijótur draumur, sem
maður mundi muna að rriorgni.
í raun og veru var það í fyrsta
sinn í dag, sem Jones hafði ráð
ist að henni, síðan hún fór til
spámannsins, því að auðvitað
var það ekki nema eðlilegt, að
hann léti hana í friði meðan
hún bar þessi varnarmeðöl á
49
sér. Hún herti takið á böggl-
inum, svo að hún fyndi fyrir
krpssinum gegn um mjúka kjól-
ana, og svo greip hún um varn-
arduftið í vasa sínum.
Hún leit aftur á kerrumann-
inn. Kona, sem lifði ein; hafði
ekki marga möguleika. Þetta var
sterkur maður og um það bil á
hennar aldri eftir hæruskotnu
hárinu að dæma, og vinnufús var
hann, því að þetta var erfiðis-
vinna, sem hann fékkst við.
Nei, einmana kona hafði ekki
mikla möguleika, Húsráðendur
gerðu sér dælt við þær og vildu
ekkert laga til og gerðu sig
merkilega, ef leigan var svo mik
ið sem einum degi á eftir tíman
um. En afstaðan var öll önnur, ef
karlmaður var í húsinu. Ef hann
væri sterkur eins og þessi, mundu
húsráðendurnir ekki fara neitt
að brúka sig.
Auk þess var það, ef tvö væru
vinnandi, og annað yrði veikt,
gæti hitt haldið öllu gangandi og
nóg yrði fyrir mat og húsaleigu.
Og þannig var líka hægt að hafa
heimili, ibúð í staðinn fyrir for
stofuherbergi, og þegar hún hefði
borðið, yrði aurunum hennar ,allt
af óhætt.
Þetta var sterkur maður. Vöðv
arnir á honum bólgnuðu út þegar
ar hann tók á kerrunni. Hún
færði sig nær honum.
— Heyrðu mig, sagði hún og
röddin var ísmeygileg. — Veiztu
urri nokkurn stað, þar sem ein-
hleyp kona gæti fengið leigt?
Svo flýtti hún sér að bæta við:
— Ekki hérna í götunni.
16. KAFLI
Jones lagði frá sér kalkkústinn
á efsta þrepið í stiganum hjá sér
og leit á úrið sitt. Klúkkan var
hálfþrjú og það var einmitt sá
tími, sem hann var vanur að
borða. Hann fór hægt niður stig
ann og leitaði fyrir sér að hverju
rrepi. Hann var svo skratti
breyttur, að hann verkjaði jafn-
vel í fæturna.
Hann var búinn $ð ganga upp
og niður þessar tröppur, þangað
til hann var alveg hættur að
telja, hve oft, og bara af þvi, að
hann hafði verið svo vitlaus að
skilja eftir orðsendingu: „Hús-
vörðurinn er að mála í nr. 41“
var eins og allir í húsinu fyndu
strax eitthvað í ólagi, sem þurfti
að gera við samstundis. Og ofan
á allt annað þá hafði hann þurft
að fara alla leið niður í kjall-
ara til að kynda miðstöðina.
Hann skellti hurðinni á íbúð
inni aftur á eftir sér, sneri sér
síðan við og læsti henni. Hann
ætti að fá sér ofurlítið loft í lung
un áður en hann færi að taka til
mat handa sér, því að það var
eins og þessi málningarþefur í
nösunum á honum væri kominn
um hann allan.
Min var heima í dag. Hún var
núna í íbúðinni. Hann hægði á
sér þegar hann minntist þess,
hvernig hann hefði rétti verið
búinn að leggja hendur á hana
í morgun. Hafði hún gert kross-
mark fyrir sér, eða hafði hann
bara ímyndað sér það? Hann
vissi það ekki einu sinni núna.
Það hlaut að finnast einhver að-
ferð til þess að losna við hræðsl
una við þennan kross, nógu lengi
til þess að kyrkja hana, og þá
styngi hún kannski af og það
fyrr en honum gott þætti. En
hún varð að fara, jafnvel þótt
krossinum væri nú sleppt, því að
hann þoldi ekki lengur að horfa
á hana. Svo mjög sem hann hat
aði Lutie Johnson, þá minntist
hann hennar alltaf þegar hann
horfði á Min.
Þegar hann var kominn nið
ur á sína hæð, flýtti hann sér að
gangdyrunum hjá sér, og neyddi
sjélfan sig til að hætta að hugsa
um Min og Lutie, og beindi hug
anum að því, hve þægilegt það
yrði að anda að sér frísku lofti
úti á götunni.
Það fyrsta, sem hann tók eft
ir, þegar út kom, var að sólin
var farin að skína. Hann hallaði
sér upp að húsveggnum, andaði
að sér og horfði á fólkið, sem
framhjá fór. Hann þefaði úti
loftið með velþóknun. Það var
kalt, en það var ferskt og hreint
eftir allan málningarþefinn. Ekki
var þó mikill hiti af sólinni, og
loftið var gráleitt, rétt eins og
hann ætlaði að fara að snjóa. Já,
hann mundi snjóa í kvöld eða á
morgun.
Hann kyeppti hnefann um leið
og hann leit upp í gluggann. Allt
af þurfti hún að vera að skipta
sér af ho.num. Hann hafði verið
að skoða himininn steinþegjandi
og svo þurfti þessi rödd hennar
að trufla hann. Hann gekk eitt
skref að glugganum og stóð þá
kyrr, þvj að hann mundi hvíta
manninn, Junto, sem var vernd
ari hennar, hvíta manninn, sem
var innundir hjá lögreglunni og
hafði tekið Lutie Johnson frá
honum. Einhvern daginn yrði
hann svo vondur, að hann
gleymdi því alveg, að hún hafði
þessa vernd og þá mundi hann
draga hana út um þennan
glugga, eins og hún lagði sig og
berja hana, þangað til hún væri
orðin að einni kássu og þ’á . . . .
Orð hennar bergmáluðu í huga
hans.
Hann leit beint á hana. —
Hvað? sagði hann.
— Min er farin, sagði hún.
— Farin? Hann kom nær glugg
anum, og skildi ekki neitt í
neinu. — Hvað áttu við með, að
hún sé farin. Hvert farin?
— Hún er flutt. Tók borðið og
kanarífuglinn og fór um klukk
an ellefu.
— Fínt er! sagði hann. — Ég
vona bara, að hún fari ekki að
koma aftur. Ég skyldi . . . Orð-
in þvældust í munninum á hon-
um og hann þagnaði.
— Hún kemur ekki aftur, kall
minn, sagði frú Hedges, og rödd
in var róleg. — Hún er alfarin.
Hún hallaði sér í áttina að hon-
um og kom olnbogunum þægi-
lega fyrir á gluggakistunni. —
En hvað varstu að segjast mundu
gera, ef hún kæmi aftur?
Hann sneri sér án þess að
svara þessu og fór inn í húsið.
Það gat eins vel verið, að hún
væri að ljúga, hefði bara búið til
söguna, til þess að sjá, hvernig
honum yrði við. Þetta var senni
lega einhverskonar gildra, og því
fyrr sem hann kæmist að sann
leikanum, því betra.
En í sama bili og hann opnaði
vissi hann, að frú Hedges hafði
sagt honum satt frá. Min var far
in. Stofan var auð og yfirgefin.
Hún var aldrei vön að vera
heima á þessum tíma og hann
tók að velta því fyrir sér, hvað
það gæti verið, sem gáefi til
kynna, að hún væri farin, og
reyndi að finna, hvaða breyting
væri orðin á stofunni.
Veggurinn fyrir framan hann
var auður og nakinn. Jú, þarna
kom það! Þessi eyða var þar
sem borðið var vant að standa.
Hann ýtti hægindastól út að
veggnum og starði á hann ó-
ánægður. Hann gat ekki komið
í staðinn fyrir borðið, en undir
strikaði einmitt fjarveru þessa
langa, gljáandi húsgagns, og
minnti hann á hve tígurlegar klóa
lappirnar höfðu verið. Hann átt
aði sig ekki á því, hve vanur
hann var orðinn borðinu, fyrr
en það var horfið. Það var ekki
nema eðlilegt, að hann saknaði
þess, því að oft hafði hann horft
á það tímunum saman, þegar
hann sat á legubekknum . . .
Hann ætlaði að flytja skrifborð
ið sitt þangað, sem borðið hafði
staðið. Þar stóð það einmitt áður
en Min kom til hans. Hann byrj
aði strax að ýta bofði yfir gólfið
og spurði um leið sjálfan sig,
hvernig hann nennti að vera að
þessu, eins og hann var þreytt-
ur.
En stofan varð samt ekki eins
og hún átti að vera. Tréð í skrif
borðinu var gljáalaus eik. Og það
var skítugt. Það var enginn
glans á því. Hann yppti öxlum.
Eftir nokkra klukkutíma yrði
hann búinn að venja sig við það.
En á meðan skyldi hann fara inn
í svefnherbergið og sjá, hyort
hún hefði'haft nokkuð á brott
með sér sem hún átti ekki.
Hann var að snúa sér við, þeg
ar hann kom auga á rifnu um-
slögin á gólfinu. Hvernig gat
hann hafa fært skrifborðið, án
þess að taka eftir þeim?? Hvað
an komu þau? Hann strauk hend
inni um andlitið til þess að átta
sig á þessu, því að heilinn í hon
um var rétt eins og fullur af
kóngulóarvefum. Hann tók upp
bréfin og leit á þau. Þetta voru
þau sömu, sem hann var að rífa
sundur þegar Min kom inn í
morgun, bréfin, sem strákþjófur
inn hafði fært honum í gær-
kvöldi. Hann hafði stungið þeim
í vasann og svo gleymt þeim
þangað til í morgun.
Min hafði séð þau, séð hann
vera að rífa þau, og sennilega
athugað þau eftir að hann fór út.
Og nú vissi hann ekki, hvert hún
var farinn, en hitt vissi hann, að
nú gat hann aldrei verið óhult-
ur, meðan hún væri lífs, því auð
vitað mundi hún halda, að hann
hefði stolið þeim og svo mundi
hún klaga hann.
Hann hefði átt að kála henni í
morgun, en hann gat það bara
ekki, það gerði krossinn, og hann
vissi ekki almennilega, hvort
hún hefði gert krossmark fram
an á sig, eða hvort sér hefði mis
sýnzt, rétt einu sinni. Hann ætti
að koma sér héðan sem allra
fyrst og eitthvert, þar sem lög
reglan gat ekki fundið hann.
Og þarna voru líka snifsi af
umslögum við svefnherbergis-
dyrnar. Eða var það missýning?
Nei, þau voru rifin en raunveru
leg. Hvö heldur en eitt. Höfðu
þau dottið af borðinu þegar hann
var að færa það, eða hafði Min
misst þau á gólfið, og skilið þau
eftir, til þess að gefa honum til
kynna, að hún hefði séð þau?
Hann gekk fram og aftur um
gólfið. Hann hlaut einhverriveg
inn að geta fundið út úr þessu.
Færi svona, lenti hann í skömm
inni en krakkinn slyppi, og
Lutie Johnson héldi áfram að
sofa hjá þessum hvíta lúsablesa.
En hann mátti bara ekki fara að
hugsa um það, því að þá varð
hann alltaf ruglaður í kollin-
um, gat ekki einu sinni hreyft
sig . . . það var rétt eins og
hann yrði stjarfur.
Nú, en ef til þess kæmi, þá
yrði það aklrei annað en orð'Min
gegn hans orði. Það var hún, sem
fékk lykilinn, og gat það ekki
liðið á löngu áður en strákurinn
yrði tekinn. Hann þurfti -ekki
annað að gera en bíða átekta, og
ef Min færi eitthvað að kjafta
gat hann sagt, að það hefði ver-
ið hún, sem framdi þjófnaðinn.
Þarna kom það. Hann sá í anda
sjálfan sig frammi fyrir dómar
anum.........Þessi kona hataði
mig“. Og svo mundi hann benda
á hana. Hann gat séð hana depla
augunum og hún mundi hörfa
undan honum og hjaðna niður í
hrúgu, eins og poki með gömlum
fötum í. „Já, hún hataði mig. Og
svo fór hún frá mér og reyndi að
koma mér í bölvun. Það var hún
sem stal, af því að hún vildi fyr
ir hvern mun koma mér í bölv
un. Ég hef ekki af henni haft
annað en vandræði. Tók aurana
mína í hvert sinn, sem ég leit
af henni. Ég sá ekki þessi bréf
fyrr en hún var farin“.
Svona yrði hans sága, og hún
var bara nokkuð góð. Það var
engin ástæða til að gera sér rellu
út af þessu. Honum var óhætt og
hún gat ekki komið með neitt,
sem gæti gert honum verulegt
mein, og ef hún færi að gera
múður, mundi þessi framburður
hans koma henni bak við lás og
slá. Hann skyldi láta þessi rifnu
bréf vera þar sem þau voru kom
in. Þau mundu sýna og sanna,
að hann væri saklaus, því að
hefði hann verið sekur, hefði
það orðið hans fyrsta verk að
brenna þau.
Jæja, þegar þetta var nú af-
gert mál, ætlaði hann að fara inn
í svefnherbergið og sjá hvermg
hún hefði skilið við það. Hús-
gögnin voru þarna öll. Hann leit
inn í fataskápinn. Hann var tóm
ur. Þar var ekkert inni, ekki ryk
korn, ekki nein ónýt flík eða
hattur, sem hún var búin að
fleygja — ekkert, sem gaf til
kynna að Min hefði nokkurn-
tíma notað skápinn. Það var
eins og hann hefði aldrei verið
notaður.
Hann leit á sjálfan sig í spegl
inum, og án þess að vita af því,
gekk hann að rúminu til að leita
að krossinum. Honum datt í hug,
að hún hefði skilið hann eftir, til
að ofsækja hann.
Gerum v/ð
kaldavatnskrana og
W. C. kassa.
Vatnsveita Reykjavíkur.
ÁRNI GUNNLAUGSSON hrl
Austurgötu 10, Hafnarfirði.
Sími 50764, 10—12 og 4—6.
Rauða Myllan
Smurt brauð, neilai og naiiai
sneiðar.
Opið frá kl. 8—12,30.