Morgunblaðið - 12.06.1965, Page 28

28
MORGUNBLAÐID
Laugardagur 12. júní 1965
GEORGETTE HEYER
FRIDSPILLIRINN
Systir hans tók þessum hnút-
um góðlátlega, en þótti fyrir því,
að hann skyldi haldá hana geta
hugsað svo óvingjarnlega til bróð
urdóttur sinnar. — Og jafnvel
þótt ég væri svona illkvittin, þá
kemur það ekki að sök framar.
Það hefur nú ekkert verið opin
berað enn, en ég get vel sagt þér
það, Horace, að hún Cecilía er í
þann veginn að hljóta mjög æski
legt gjaforð.
— Það er gott. Þá hefurðu því
betri tíma til að líta kringum þig
fyrir Soffíu. En þú þarft varla að
hafa mikið fyrir því. Hún geng-
ur í augun og einhverntíma fær
hún sæmilegan heimanmund, auk
þess, sem hún erfði eftir hana
móður sina Og það er heldur
engin hætta á, að hún fari að gift
ast þvert ofan í vilja okkar, því
að hún er skynsöm stúlka, og hún
hefur flækzt nógu víða til þess
að geta séð fótum sínum forráð.
En hvern náðirðu í handa henni
Cecilíu?
— Charlbury lávarður hefur
beðið föður hennar leyfis til að
ávarpa hana, sagði systir hans
og þandist út af hreykni.
— Ha, Charlbury? sagði Sir
Horace. — Það var svei mér gott
verð ég að segja, Lizzie. Sannast
að segja bjóst ég ekki við, að þið
munduð neinn feitan gölt flá,
því að fríðleikurinn er nú ekki
fyrir öllu og eftir því hvernig
hann Ombersley fór með eign-
irnar sínar, seinast þegar ég vissi
til, þá . . . .
— Charlbury lávarður, sagði
hú,n með nokkrum þótta, — er
stórauðugur maður og ég veit,
að hann gengur ekki með nein
ar slíkar óvirðulegar hugsanir.
Hann sagði mér meira að segja
sjálfur, að hjá sér hefði þetta
verið ást við fyrstu sýn.
— Ágætt! sagði Sir Horace. —
Hann hefur víst verið á höttun
um eftir konu í allmörg ár —
þrjátíu ef ég man rétt —»en ef
hann er raunverulega ástfang-
inn af stúlkunni, því betra- Hún
ætti að geta metið það.
— Já, samþykkti frú Ombers-
ley. — Og ég er viss um, að þau
verða hamingjusöm, hvort með
öðru. Hann er vingjarnlegur og
eftirlátur og framkoman eins og
höfðingja sæmir, og öll persóna
hans mjö'g geðfeild.
Sir Horace, sem hafði lítinn á-
huga á málefnum systurdóttur
sinnar, sagði: — Já, já, hann er
bersýnilega fyrirmyndarmaður,
og því skyldi hún ekki vera á-
nægð með svona gjaforð. Ég
vona bara, að þú verðir eins
heppin fyrir hana Soffíu.
— Já, það vildi ég líka óska,
sagði hún og andvarpaði. Það
bara stendur ekki svo vel á, eins
og er . . . því að honum Charles
kynni að mislíka það.
Sir Horace hnyklaði brýnnar
og reyndi að muna. — Ég hélt,
að hann héti Bernard. Hvers-
vegna ætti honum að mislíka
það?
. — Ég er ekki að tala um hann
Ombersley. Þú hlýtur að muna
eftir honum Charles!
— Ef þú átt við elzta strák
inn ykkar, þá man ég eftir hon-
um. En hvað hefur hann að segja
og hversvegna ætti hann að
vera andvígur henni Soffíu
minni?
— Nei, ekki henni. En ég er
hræddur um, að honum líkaði
það ekki ef við færum að efna
til skemmtana núna. Þú hefur
víst ekki séð um trúiofunina hans
en hann ætlar að fara að giftast
henni ungfrú Wraxton.
— Ekki þó dóttur hans Brink
low gamla? Nei, svei mér þá,
Lizzie, þú hefur ekki legið í let-
inni! Aldrei vissi ég, að þú vær
ir svona glúrin. Hvort þetta er
æskilegt’ þó! Ég óska þér
til hamingju!
— Já, sagði ,hún. Ungfrú
Wraxton er ágætis stúlka. Ég er
viss um, að hún hefur þúsund
kosti til að bera. Velmenntuð og
hefur siðareglur og framkomu,
sem berandi er virðing fyrir.
— Mér finnst hún hljóti að
vera hundleiðinleg sagði Sir
Horace hreinskilnislega.
— Hann Charles, hélt frúin
áfram og starði áhyggjufull í eld
inn, — kærir sig gkkert um fjör
ugar stúlkur, eða um neina kostn
aðarsama vitleysu. Ég skal alveg
játa, að ég hefði ekkert á móti
því að ungfrú Wraxton væri svo
lítið líflegri . . . en þú þarft ekki
að leggja neitt upp úr því Hor-
ace, því að mig hefur aldrei
langað til að vera nein bláhosa
sjálf, og nú á dögum, þegar svo
margar stúlkur eru svo villtar að
fram úr öllu hófi keyrir, er það
viðkunnanlegt að rekast á eina
og eina, sem . . . Charles finnst
þessi alvarlega íhygli ungfrú
Wraxton mjög viðeigandi, lauk
hún máli sínu og flýtti sér að
koma út orðunum.
— Mér finnst merkilegt, Lizz-
ie, að nokkur sonur ykkar Om-
berleys skuli hafa getað orðið
svona þurradrumbur, sagði Sir
Horace, kæruleysislega. — Þú
hefur væntanlega ekki platað
hann Ombersley, ða hvað?
— Horace!
— Nei, ég veit, að það hefurðu
ekki. Engin ástæða til að taka
þetta alvariega. Ekki á fyrsta
barni . . . þú hefur meira vit en
svo. Samt er þetta nú skrítið,
hefur mér oft dottið í hug. Jæja,
hann getur gifzt þessari bláhosu
sinni fyrir mér og verði honum
að góðu, en ekkert, sem þú hef
ur sagt, gefur neitt til kynna
um, hversvegna þér er ekki al-
veg sama, hvort honum líkar bet
ur eða verr.
Frú Ombersley leit af glóðun-
um í arninum. — Þú skilur þetta
ekki almennilega, Horace, sagði
hún.
— Var ég ekki einmitt að
segja það? svaraði hann.
— Já, en skilurðu það ekki,
Horace, að Matthew Rivenhall
arfleiddi Charles að öllum eign-
um sínum?
Sir Horace var annars talinn
sæmilega greindur maður, en
honum veittist fullerfitt að koma
þessu heim og saman. Hann
starði á systur sína andartak, en
sagði síðan: — Áttu við þennan
gamla frænda hans Ombersleys?
— Víst svo.
— Auðkýfinginn?
Hún kinkaði kolli, en hann
virtist engu nær. ■— Náungann,
sem græddi allan auðinn í Ind-
landi? v
— Já, og við vorum alltaf að
búast við, að . . . en Charles var,
að því hann sagði, einasti Riven-
hall, sem hafði nokkurt vit í
kollinum — að sjálfum honum
auðvitað undanteknum — og arf
leiddi hann að allri hrúgunni.
Allri!
— Guð minn góður!
Frúnni hefur sjálfsagt virzt
þessi athugasemd mjög viðeig-
andi, því að hún kinkaði aftur
kolli, leit á bróður sinn með
vandræðalegum sorgarsvip og
nuddaði horn á sjali sínu með
fingrunum.
— Svo það er þá Charles, sem
hefur öll tögl og hagldir? -
— Enginn hefði getað verið
nærgætnari, sagði frúin mæðu-
lega. — Það verðum við víst öll
að játa.
— Svei ósvífninni í honum,
sagði Sir Horace, sem sjálfur var
faðir. — Hvað hefur hann gert?
— Þú veizt það kannski ekki,
af því að þú hefur verið svo mik
ið erlendis, að vesiings Ombers-
ley var skuldum vafinn?
— Það vita nú allir. Að minnsta
kosti hefur hann ekki verið ann
að í mínu minni. Þú átt þó von-
andi ekki við, að drengurinn hafi
verið svo vitlaus að fara að
greiða skuldirnar?
— Jó, en einhver varð að gera
það. Þú getur ekki ímyndað þér,
hvað þetta var orðið óþolandi.
Og svo þurfti að koma yngri
drengjunum sæmilega áfram, og
blessaðar telpurnar . . . svo að
þú getur ekki furðað þig þó að
honum fyndist hún Cecilía þyrfti
að verða vel gift.
Svo að hann ætlar þá að taka
að sér allt klabbið. Það gat ekki
vitlausara verið. Og hvað er um
veðskuldirnar? Ef meiripartur-
inn af arfinum hans Ombarleys
hefði ekki verið bundinn, væri
hann búinn að tapa homxm í spil
um fyrir löngu.
— Ég þekki nú ekki vel inn á
þessar arfbindingar, sagði systir
hans, en mig grunar, að Charles
hafi ekki komið fram eins og
hann átti að gera í sambandi við
þær. Ombersley var mjög móðg
aður . . . en þó finnst mér nú full
langt gengið að kalla frumburð
sinn höggormstönn . . . mér
finnst það óviðeigandi talsmáti.
Mér virðist að ef Charles, þegar
hann varð myndugur, hefði get-
að verið liðlegri við hann föður
sinn. En ekkert gat fengið hann
til að samþykkja að rifta arf-
bindingunni, svo að þá komst
allt í sjálfheldu og engin furða þó
að Ombersley gremdist. Og svo
dó þessi andstyggilegi karlfausk
ur . . .
— Hveriær var það? Það er
einkennilegt, að maður skuli
aldrei hafa frétt af því fyrr en í
dag.
JAMES BOND
EWr
— Ég hef svo miklar áhyggjur af manninum mínum.
Hann heldur að hann sé fugl.
— Það eru meira en tvö ár síð
an, og . . .
— Þá get ég skilið það . . . ég
hafði fjandans mikið að gera að
fást við Angouléme og allan
þann hóp. Það hlýtur að hafa
verið á Toulouse-dögunum, eða
þar um bil. En þegar ég hitti þig
í fyrra Lizzie, minntistu ekki á
það einu orðL
Svona ósanngirni kom illa við
hana og hún svaraði móðguð: —
Mér finnst ég nú ekki geta hafa
verið að hugsa um slíka smá-
muni, þegar Skrímslið er vað-
andi uppi og svo Marsvöllurinn
og bankarnir lokaðir, og guð má
vita, hvað fleira er á döfinni! Og
svo kemur þú frá Brussel fyrir-
varalaust og stanzar hjá_ mér í
heilar tuttugu mínútur! Ég var
svo ringluð, að ef þú hefur getað
haft orð af viti upp úr mér, þá
er það meira en ég get skilið.
Sir Horace lét þetta eins og
vind um eyrun þjóta, en veik að
því sem honum lá meir á hjarta:
— Ég skal nú ekki neita því, að
hann Obersley er bölvaður ráð-
leysingi, af því að það þýðir
ekkert að setja ljótar staðreynd
ir í hreinar umbúðir, en að gera
mann arflausan og setja son hans
til að rázka og regera yfir hon
um . . . sem ég er viss um, að
hann gerir!
— Nei, nei, Charles eru al-
veg ljósar skyldur hans við föð-
ur sinn og hann skortir ekkert
á tilhlýðilega virðingu fyrir hon
um, get ég fullvissað þig um. En
það er bara þetta, að Ombersley
veslingurinn getur ekki annað
en tekið sér það nærri, að Charl
es ráði öllu einn.
— Já, þetta er dáfallegt á-
stand!
— Já, en eina huggunin er sú,
að fólk veit ekki almennt um
það. Og ég skal ekki neita því,
að manni líður betur nú, orðið.
Þú trúir því kannski ekki, en nú
liggur ekki á manni einn ein-
asti ógreiddur reikningur! Svo
hugsaði hiin sig ofurlítið um. —
Ég veit náttúrlega ekki, hvað
hann Ombersley kann að hafa
gert, en ég á við heimilisreikn-
ingana, og svo kostnaðinn í Ox-
ford ,og Eton. Allt það sér Charl
es um-
— Þú ætlar vonandi ekki að
fara að segja mér, að hann
IAN FLEMING
Charles ætli að fara að eyða
aurunum hans Matt Rivenhalls
gamla í það að borga öll útgjöld
þessa húskofa?
— Nei, nei. Ég hef nú ekkert
vit á viðskiptamálum, svo að það
þýðir ekkert að fara að spyrja
mig út úr því, en ég held, að
Charles hafi fengið föður sinn
til að fela sér alla stjórn á eign
inni og þvi sem henni fylgir.
— Já, eða pínt hann til þess,
skulum við segja, sagði Sir Hor-
ace harkalega. — Já, við lifum
á dáfallegum tímum- Jú, ég sé
svo sem, hvað drengurinn hefur
í huga, en ég vorkenni þér, Lizz-
ie.
— Það er bara þetta, að ef
hann skyldi hafa eitthvað á móti
því að ég tæki hana Soffíu af
þér, þá veit ég ekki, hvort ég get
fengið því framgengt.
— O, vitleysa- Hvað ætti hann
svo sem að hafa á móti því?
Borgarnes
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er : lausasölu á
þessum stöðum I bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
SHELL við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Stykkishólmur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905. .
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.